Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Tadej Pogacar doet eventjes aan Lance Armstrong denken
Analyse Die ene blik op 15 meter voor de finish. Recht in de ogen, als een roofdier dat zijn prooi aankijkt. Als een meester die zijn leerling terecht wijst. Jij denkt met mij te kunnen spelen? Nee vriend, daar ben je een maatje te klein voor.
Tadej Pogačar kijkt recht in de ogen van Jonas Vingegaard wanneer hij hem vlak voor de finish nog passeert en de ritzege afsnoept. Alsof hij wil zeggen, er is hier op La Planche des Belles Filles maar één iemand de baas.
De tweevoudig Tour de France-winnaar had het aangekondigd. Op deze Vogezen-klim waar hij twee jaar geleden op een spectaculaire manier in de afsluitende tijdrit zijn eerste Ronde van Frankrijk verrassend wist te winnen, daar wil hij opnieuw uithalen.
Zijn vriendin en ouders staan hem immers aan de finish op te wachten. Het kost hem waarschijnlijk meer adem en kracht dan hijzelf vooraf heeft ingeschat. De aanval van Vingegaard in de laatste honderden meters verrast hem zichtbaar en hij moet nog krachten uit zijn tenen halen om de ontketende Deen alsnog te passeren.
Die blik doet denken aan een andere baas. ‘The Boss’ om precies te zijn. Lance Armstrong kon ook zijn directe concurrenten met zo’n ‘what the fuck’-blik aankijken wanneer ze hem even pijn hadden gedaan. Misschien gaf die ene blik aan dat Pogačar zich momenteel ook onaantastbaar voelt. Dat hij versteld staat dat anderen het uiterste van hem vergen.
foto: Cor Vos
De vergelijking van Armstrong is op deze dag snel te maken. Pogacar start op deze 8 juli een foundation (www.pogacar.org) voor onderzoek naar kanker. De stichting hoopt bij te dragen tot nieuwe diagnoses en therapeutische middelen op het gebied van het kankermetabolisme om kanker te overwinnen. Een initiatief waar de kopman van UAE Emirates zich hard voor maakt sinds zijn schoonmoeder in april op relatief jonge leeftijd aan kanker overleed.
Voorganger
Met deze foundation treedt hij op dit gebied in de voetsporen van zijn illustere voorganger L.A. die met de Livestrong Foundation veel goede zaken in de kankerbestrijding heeft gedaan.
Bewust had Pogačar voor de lancering van dit goede doel deze dag met de aankomst La Planche des Belles Filles gekozen. De berg die hem zo goed ligt en waar hij sinds de Tour van 2020 zo’n bijzondere relatie mee heeft. Een berg waar hij zich onoverwinnelijk voelt.
“Jonas was heel sterk. Hij heeft het me echt moeilijk gemaakt”, was Pogačar voorbij de finish eerlijk. “Toen Jonas een paar meter pakte, dacht ik aan mijn team. De hele dag hebben ze voor mij op kop gereden, omdat ze wisten dat ik deze ritzege zo graag wilde. Ik wilde met deze zege direct ook mijn foundation in de kijker zetten.”
Met twee achtereenvolgende ritzeges en de gele trui stevig om zijn schouders lijkt Pogačar zijn concurrentie klap na klap uit te delen. Toch voelden ze zich bij Jumbo-Visma ook wel enigszins de morele winnaar van deze rit door de Vogezen. Dat Vingegaard net zoals vorig jaar op de Mont Ventoux in staat is om Pogačar pijn te doen, stemt hen tot tevredenheid. In het klassement nog altijd op slechts 35 seconden van de leider.
foto: Cor Vos
Daarnaast toonde Primož Roglič met een derde plek in de rituitslag aan dat de verwondingen door de valpartij in de kasseienrit hem niet klein hebben gekregen.
“Primož zal deze Tour waarschijnlijk niet meer gaan winnen, maar toont nu wel aan dat we met hem als ploeg nog enorm veel mogelijkheden hebben”, constateerde Jumvo-Visma-ploegleider Grischa Niermann.
Normaal is Roglič een afwachtend koersende kopman die pas in de finale zijn ‘dodelijke’ beweging maakt. Nu zal hij eerder uit zijn hok moeten komen om zo een kansrijke situatie voor Vingegaard te creëren.
Omschakeling
Of hij die omschakeling in deze Tour kan maken is de vraag? Vorig jaar in de Ronde van Spanje bewees hij in de rit naar Lagos de Covadonga juist met een aanval samen met Egan Bernal op 60 kilometer van de streep ook al zijn plan te kunnen trekken. Die aanval moet een voorbeeld zijn van wat hij straks in de Alpen, Centraal Massief en Pyreneeën ook zal moeten doen.
Bij UAE Emirates zijn ze daarop voorbereid. George Bennett is nu de rechterhand van Pogačar, maar reed zes jaar bij Jumbo-Visma aan de zijde van Primož Roglič. “Tadej Pogačar is de beste renner die ik in mijn loopbaan ben tegengekomen”, vertelde de Nieuw-Zeelander na afloop.
“Maar, ik ken ook Primoz en de kracht van Jumbo-Visma. Misschien verslaan zij Tadej niet in de één-op-éénstrijd. Maar zij hebben nog altijd twee troeven en zullen op een onverwacht moment proberen toe te slaan. Wij moeten elke dag klaar zijn dat zij oorlog willen maken. Dat kan in een bergrit zijn, maar ook in een sprintrit als er een beetje wind staat. Het gaat voor ons nog een hele zware Tour worden.”
In de RIDE Magazine Zomergids 2025 (€12,50) lees je een uitgebreid interview met wereldkampioen Tadej Pogačar. De Sloveen kwam spontaan naar de Alpecin Barbershop voor een knipbeurt en dat draaide uit op een interessant interview. Pogačar praat over het pakken van KOM's en het nastreven van nieuwe doelen. Bestel jouw exemplaar van het zomernummer 2025 van RIDE Magazine hier!!
Ook qua fietsen is Pogacar toch wel anders. In ritten zoals die naar Longwy had je Armstrong nooit gezien. Die had vandaag alles uit elkaar laten trekken door zijn ploeg en vervolgens een paar kilometers volle bak los.
Daarnaast was Armstrong een mafia don en ik snap niet dat Raymond nog steeds respect heeft voor hem, of hij moet mart smeets willen pleasen;-). Die nu eenmaal Armstrong als pyjama had.
Contador lijkt Pogacar veel meer op, een echte kampioen en klimmer sinds hun jeugd, echte kampioenen.
Raymond schrijft altijd wel goede artikelen, ik hoop zo dat hij niet afzakt naar het niveau van Thijs Z. van het AD, dat kan iedereen. Waarom Thijs Z. een podium overal heeft gekregen begrijpt waarschijnlijk ook helemaal niemand...
Indurain
Armstrong
Contador
Froome
Pogacar
Zijn de 5 heersers die ik tot nu toe heb meegemaakt en geen eentje doet me ‘echt’ denken aan een ander. Dan vind ik Pogi nog meer trekjes hebben van een Contador op zijn allerbeste dagen en nog moet hij sowieso het nog maar zien te schaffen deze 3e tour te winnen. Ook qua persoon is de wat introverte doch relatief goedlachse Pogi veeeel eerder een Contador dan Armstrong type.
Gelul dus
Een podcast met Pogi lijkt me daarentegen weer dodelijk saai, dan hoor ik weer liever Lance. Resume: Lulverhaal.
veel.
meer.
dan Armstrong.
Raymond heeft ook de still (screenshot van een video) op social media gezien. Jammer dat hij er ook intuint. Een stilstaand beeld geeft altijd een vertekend beeld. Als je de bewegende beelden terugkijkt zul je zien dat Pogacar grimassen maakt, zoals we hem zelden grimassen hebben zien maken. Ja, hij kijkt een fractie van een seconde om, maar niet met de intentie of suprematie die men er aan wil geven. Verre van zelfs.
En ik sluit me ook bij mijn medeflitsers aan
De ‘blik’ heb ik zelf niet gezien, maar Pogacar straalt op een bepaalde manier ook wel die autoritaire suprematie uit vind ik, zeker in deze Tour. Het komt op mij een beetje over als: jullie maken mij niks. Denk aan hoe hij bij de openingstijdrit lachend zat rond te kijken van achter de rug van een hypergefocuste - blik op oneindig - Wout van Aert. Totaal ontspannen, klaar om tussen de soep en patatjes een eerste keer uit te halen.
Armstrong kwam overigens ook nooit iets tegen, viel niet, reed niet lek, werd niet ziek. Pogacar lijkt ook onaantastbaar en heeft daar niet eens een superieur team voor nodig.
Armstrong was naast de fiets wel de grote showman natuurlijk, Pogi heeft meer de uitstraling van een lollige, net niet awkward puber. Achter die bescheiden façade schuilt evenwel een echte killer, die nog meer dan Armstrong eigenlijk zelden cadeaus uitdeelt op de fiets. Naast de fiets zie je wel een vriendelijke gast, waar Lance zich dominant en vaak zelfs ronduit intimiderend gedroeg. Het leek bij momenten wel een Amerikaanse president, terwijl Pogi gewoon een guitige, beetje verlegen knul is.
Ik denk dat Pogacar nu bij zijn mogelijk derde Tour wel nog een hogere gunfactor heeft. De dopinginsinuaties en de UAE-banden met een schimmig verleden zijn in de publieke opinie naar mijn gevoel wat naar de achtergrond verdreven ten opzichte van zijn eerste exploot op La Planche.
En vooral omwille van zijn speelsheid, aanvalslust en minder hyperfocus op de Tour. Pogi zorgt het hele jaar door voor spektakel. Van Vlaanderen en Luik tot Strade, San Remo en Lombardije. Overal komt hij de koers maken en de lokale fans in vervoering brengen. Hij is samen met van Aert de meest complete van het pak.
Ik mag ‘m wel. We willen wel spanning zien natuurlijk voor het eindklassement, maar ik vind hem sympathieker dan pakweg uitdager Vingegaard. Het charmeert mij ook enorm dat een tweevoudig Tourwinnaar naar de Ronde van Vlaanderen komt om ook hier alles kapot te rijden. Die versnelling op de Kwaremont was voor mij toch het moment van het voorjaar eigenlijk.
Harde reacties hier op Raymond, maar dat vind ik wat overdreven. Het is wat een gezochte link, maar Pogi straalt meer dan ooit onaantastbaarheid uit. Voor mij meer dan Froome en Contador deden. Of hij ook zo onaantastbaar is, moeten we nog zien natuurlijk.
De enige overeenkomst: ze hebben allebei een Foundation opgericht.
Voornaamste verschil: de een is Tourwinnaar, de andere niet.
Toch zie ik bij Pogacar geen enkele vergelijking met Armstrong. Dit stuk is gewoon slecht, zoals ik vaker niet de meerwaarde van Kerckhofs zijn stukjes zie. Pogacar is veel completer dan Armstrong. Pogacar heeft bijvoorbeeld het tijdrijden moeten leren. In zijn eerste Vuelta in 2019 verloor hij nog ruim 1.5 minuut op Roglic. Armstrong was juist iemand die een uitmuntend tijdrijden was en daar elke tour, vaak in combinatie met een sublieme ploegentijdrit (ASO bedacht destijds nog om de daadwerkelijke verschillen niet door te rekenen, maar de nummer 2 op 20 seconden te zetten als het verschil groter was). Hij zette dan met een ploegentijdrit zijn ploeg de eerste aankomst bergop op kop en zette de concurrentie definitief op achterstand. Een compleet andere stijl in een compleet ander soort Tours. De Tour had destijds niet een tijdritje van 15 km maar vaak al eentje van 55 km inclusief een ploegentijdrit van dezelfde afstand.
Ik heb Armstrong omgekeerd nooit een solo als Pogacar zien rijden in Strade (die koers was er ook nog niet, maar was hij er wel dan had Lance het niet gedaan) op de oude kwaremont de ronde openbreken op de voorlaatste passage? Had Lance echt niet gedaan.
Kortom de verschillen zijn zo groot dat er op geen enkele wijze een overeenkomst is (behalve dat ze de Tour jaar na jaar winnen).
Gaat WF deze reactie nu ook weer weghalen?
Kunnen ze niet tegen kritiek?
Je zult maar Pogacar zijn en dit stuk moeten lezen na een topprestatie geleverd te hebben.
Zelf vind ik Pogacar qua mentaliteit eerder aanleunen bij Mathieu.