De 60ste editie van Eschborn-Frankfurt is gewonnen door Søren Kragh Andersen. De Deen van Alpecin-Deceuninck maakte in de finale deel uit van een elitegroepje en spurtte na een zeer onderhoudende wedstrijd naar zijn eerste zege van het seizoen. Patrick Konrad en Alessandro Fedeli mochten als de nummers twee en drie ook mee het podium op.

Eschborn-Frankfurt is traditioneel gezien een sprinterskoers bij uitstek. De erelijst wijst uit dat de mannen met de rappe benen uitmaken, wie mag juichen op de streep van Der Radklassiker. Het parcours van de Duitse eendagskoers onderging dit jaar echter een transformatie. De organisatie kwam namelijk op het idee om een route van 202 kilometer uit te tekenen, met onderweg liefst 3.000 hoogtemeters. Een verandering die roet in het eten kon gooien van rappe mannen als Jasper Philipsen, Sam Bennett, Pascal Ackermann en Arnaud De Lie.

Kopgroep met twee Belgen
De vlucht van de dag bestond uit twee Belgen, een Italiaan, Taiwanees, Duitser en een Spanjaard. Jens Reynders (Israel-Premier Tech), Cériel Desal (Bingoal WB), Matteo Moschetti (Q36.5 Pro Cycling), Sergio Tu (Bahrain Victorious), Max Walscheid (Cofidis) en Felipe Orts (Burgos-BH) sloegen de handen ineen, kregen de zegen van het peloton en wisten een maximale voorsprong bijeen te fietsen van zo’n vier minuten. In het peloton werd het vuile werk opgeknapt door de mannen van Alpecin-Deceuninck en BORA-hansgrohe, in dienst van sprinters en oud-winnaars Philipsen en Bennett.

De vroege vlucht – foto: Cor Vos

In de eerste uren kabbelde de koers een beetje voort, maar met nog goed negentig kilometer te gaan ging het spel echt op de wagen. Op de flanken van Mammolshainer Berg (2,3 km aan 8,3%) werd er al een strak tempo gereden en op de tweede en vooral steilere passage van de Feldberg (7,6 km aan 6,5%) was het echt alle hens aan dek voor de sprinters. De laatste overlevers van de vroege vlucht werden op deze klim ingerekend, terwijl rappe mannen als John Degenkolb, Phil Bauhaus, Jasper Philipsen en titelverdediger Sam Bennett moesten lossen uit het al flink uitgedunde peloton.

Serieuze schifting op de Feldberg, sprinters in de verdrukking 
In de spits van de koers schudden Lorenzo Rota en de herboren Ben Hermans eens aan de boom, maar dit leidde (vooralsnog) niet tot een nieuwe selectie. Een eerste groep van een dertigtal renners kwam over de top van de Feldberg en begon aan een nieuwe fase in de wedstrijd. In de voorste groep nam Jayco AlUla het voortouw, aangezien (sprint)kopman Michael Matthews de schifting ternauwernood had weten te overleven. De Australische formatie probeerde te profiteren van deze luxesituatie en zette zich dan ook vol overgave op kop van de eerste groep, in de hoop zo een tweede groepje op afstand te houden.

In deze tweede groep probeerden de mannen van Lotto Dstny, in dienst van de geloste Arnaud De Lie, de scheve situatie nog recht te zetten. De Belgische formatie kreeg na verloop van tijd hulp van Uno-X (voor Alexander Kristoff) en Team DSM (namens John Degenkolb), maar het verschil bleef wel lange tijd schommelen rond de minuut. Van twee andere topsprinters, Philipsen en Ackermann, was inmiddels geen spoor meer. In de daaropvolgende kilometers werd het verschil tussen groep 1 en 2 toch steeds kleiner en met nog vijftig kilometer te fietsen was de samensmelting een feit.

Zimmermann voert de forcing – foto: Cor Vos

Wel of geen sprint in Frankfurt? 
Van een moment van windstilte was echter geen sprake, verschillende renners probeerden weer weg te springen uit het peloton. Martin Marcellusi koos het juiste moment en de Italiaan van Green Project-Bardiani CSF Faizanè reed een tijdje alleen voorop. De voorsprong liep op tot een minuut, maar het bleek niet genoeg om ook daadwerkelijk uit de greep te blijven van de sprintersteams. De dappere Marcellusi verloor op de laatste passage van de Mammolshain al aardig wat van zijn pluimen, zeker omdat er nog een laatste keer stevig werd doorgetrokken op deze klim, met uitschieters tot liefst 23%.

Dit inspireerde Marc Hirschi tot een serieuze versnelling, waardoor de groep nog maar eens scheurde. Waar de sprinters opnieuw op de pijnbank werden gelegd, probeerden de puncheurs en sterkere klassiekerrenners een nieuwe vlucht op poten te zetten. Onder aanvoering van een sterke Hirschi werd Marcellusi ingerekend en ontstond er een eerste elitegroep van tien renners. De Zwitser kreeg het gezelschap van Marcellusi, Lorenzo Rota, Georg Zimmermann, Soren Kragh Andersen, Patrick Konrad, Stevie Williams, Ben Hermans, Georg Steinhauser en Alessandro Fedeli.

Spannende slotfase 
Deze groep beschikte over de nodige PK’s en bovendien was er sprake van een goede samenwerking. In een tweede groep probeerde Jayco AlUla nog wel de meubelen te redden in dienst van Matthews, maar het kalf leek nu definitief verdronken. De tien koplopers waren ribbedebie en leken het onderling te gaan uitmaken voor de overwinning, al werd het in de finale toch nog razendspannend. In de achtergrond werd de groep-Matthews namelijk opgeslokt door het peloton, en met hernieuwde krachten kwam de tweede groep nog erg dicht bij de tien koplopers.

foto: Cor Vos

Met nog vijf kilometer te gaan, was het verschil nog maar een halve minuut. Een sprint met een grote groep was met andere woorden nog altijd een reëel scenario, maar de sprintersteams slaagden er uiteindelijk toch niet in om het laatste gaatje nog te dichten. De winnaar zat met andere woorden van voren, en een sprint moest beslissen over winst en verlies. Kragh Andersen, op papier misschien wel de snelste renner in de kopgroep, ging de sprint van zeer ver aan. De Deen had echter nog genoeg jus in de benen en rekende overtuigend af met zijn medevluchters. Konrad werd tweede, Fedeli derde.