Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Remco Evenepoel na massale val in Dauphiné: “Op zulke momenten ga je negatiever denken over je job”
Remco Evenepoel kwam met de schrik vrij tijdens de vijfde etappe van het Critérium du Dauphiné. De geletruidrager lag wel bij de massale valpartij, maar hield daar enkel wat schaafwonden aan over. Direct na de val had hij het mentaal echter wel even moeilijk.
“Op het moment zelf had ik wel een heel somber gevoel”, vertelt Evenepoel in gesprek met Het Nieuwsblad. “Ik bleef even zitten omdat ik mijn knie niet meteen kon bewegen, en ik dacht: moet dat nu weer gebeuren, na mijn lange weg terug, en zeker na mijn goede gevoel van gisteren? Ik zat met van alles in mijn hoofd.”
“Maar door de neutralisatie kon ik de tijd nemen om alles te laten bezinken en toen de adrenaline gezakt was, voelde ik gelukkig snel dat alles normaal bewoog. Er waren gasten die er veel erger aan toe waren, van wie je meteen doorhad dat ze hun sleutelbeen hadden geblesseerd. Het was een slagveld.”
Rust
“Mijn helm heeft mij gered”, aldus Evenepoel, die benadrukte hoe belangrijk het is om deze te dragen. Wat deze specifieke valpartij betrof, meende de Belgisch kampioen ook dat de renners het anders aan had kunnen pakken. “Het was het laatste gevaarlijke punt van de dag. En we wisten dat er in de vorige afdaling ook al gevallen was, dus we hadden misschien voor iets meer rust kunnen zorgen.”
-
Lees ook Medisch bulletin na grote valpartij Critérium du Dauphiné: Breuken, schaafwonden en opgaves
Evenepoel kreeg ook nog de vraag voorgelegd of hij nog wel plezier heeft in het wielrennen, nu er zo vaak grote valpartijen zijn. “Ik hou nog altijd van mijn job, maar mijn job is koersen winnen zoals in de tijdrit en niet op de grond liggen. Op dit soort momenten begin je er wel iets negatiever over te denken. Waarom al die druk naar voren als we de afdalingen ingaan? Waarom wil iedereen almaar snellere fietsen met snellere banden en minder grip? Er zijn veel ‘waaroms’, maar geen antwoorden.”
Gino Mäder
Ondanks dat Evenepoel zelf al enkele keren hard is gevallen, probeert hij de ernst ook altijd te relativeren. Hij is dan blij dat hij nog leeft. “Vorig jaar reed ik tien seconden vóór iemand die is overleden”, memoreert hij aan het noodlottige ongeluk van Gino Mäder in de Ronde van Zwitserland. “Valpartijen maken helaas deel uit van de sport, maar soms krijg je helaas ook te maken met de dood. En dat helpt me om moeilijke momenten te accepteren en de moraal hoog te houden.”
Evenepoel: "Ze waren in de vorige afdaling al gevallen, waarom reden we dan opnieuw zo snel?"
Als de snotneus al meer verantwoordelijkheidszin toont dan de ervaren ploegbaas. Je kan niet verwachten dat je ploegleiders lopen de schreeuwen in de oortjes dat ze moeten pushen om op 17 cruciale punten (in een sprintersrit nota bene!) vooraan te zitten en dan de verantwoordelijkheid bij de organisatie leggen als er gevallen wordt.
De massa crashes in Dwars door Vlaanderen, Baskenland en Dauphine vonden allemaal plaats in afdalingen waar de renners onnodig veel druk voelden vanuit ploegleiding om 'perfect van voren' te gaan zitten.
Wordt dus tijd voor een gentleman's agreements bij renners en ploegleiders onderling om de renners niet maniakaal de afdalingen door te schreeuwen.
Ik denk dat Remco (in tegenstelling tot bv Jonas, Pogi en VdP) wel de personality heeft om een leidende rol te nemen in deze mentaliteitsverandering.
Tweede punt is de fietsveiligheid.
Vorige week nog had Wielerflits weer een juichartikel over die Nederlandse mafketel (Jan Willem van het Schip) die voor de zoveelste keer een loophole in de regels had gevonden om een zo smal mogelijk stuur te gebruiken. Waar ben je dan mee bezig?
We weten uit het mountainbiken dat juist bredere sturen het reactievermogen en de controle enorm verbeteren in penibele situaties.
Er moeten snel veel stringentere mimimumeisen op het gebied van de fiets komen. Brede banden. Meer profiel. Meer grip. Bredere sturen. Meer buigzame fietsen.
Maar ik denk wel dat je er met elkaar over hoort te spreken. Of desnoods je eigen conclusies trekken. Nu zie je vaak ploegen tegen elkaar opbieden in de finales of in afdalingen. Maar je kunt ook gewoon denken: laat ze maar rijden, dan blijven wij er wel gewoon achter zonder druk te zetten. En dan gaat het voorin waarschijnlijk ook niet meer zo hard.
Teams als Vislab zullen ergens wel eens de balans opmaken, en zich afvragen of je op die manier koersen wint, of toch vooral verliest. En wie weet een keer andere keuzes maken.
Ik ben overigens wel benieuwd, mocht hij vader worden, wat dat dan nog met hem gaat doen. Hij heeft er nu al een paar keer serieus bij gelegen, maar lijkt vooral de #kennie's te willen ontkrachten. Maar wat als je straks een kleine thuis hebt zitten? Ga je dan inderdaad nog heel stoer hard op kop rijden en druk zetten (zoals bijv. in Baskenland), of gaat ie dingen dan toch in ander perspectief zien? En, met alles in zijn achterhoofd, op bepaalde momenten denken: "laat maar..!" Zeker op punten waar je eigenlijk niks te winnen hebt, maar alles te verliezen.
EDIT: @Kennie, volgens mij woon ik vooral gratis bij jou in je hoofd. Normale bijdrage van mij, kutpost van jou eronder. Gelukkig is er woonruimte zat bij jou in je bovenkamer, want veel andere zaken kom ik er niet tegen.