Dinsdag (morgen) is het alweer een maand geleden dat Remco Evenepoel zwaar ten val kwam in de finale van de Ronde van Lombardije. De 20-jarige renner herinnert nog iedere seconde van zijn val, waarbij hij zijn heup brak. “Van de eerste tot de laatste seconde. Van het moment dat ik in het ravijn duik tot ze me in de ambulance leggen”, zegt hij in Het Laatste Nieuws.

De plek des onheils was door Evenepoel uitgebreid verkend, legt hij uit in een reconstructie. De dag voor de wedstrijd bestudeerde hij samen met zijn ploegleiders alle bochten in de afdaling. “Om ze mooi te kunnen uittekenen. Ik heb ze zeker twee, drie keer opnieuw gereden zodat ik de ideale lijn kon bepalen. We maakten ze zelfs even ‘verkeersvrij’, zodat ik ze op koerssnelheid kon nemen.”

Toch ging het mis tijdens de wedstrijd. “In koers kreeg ik het advies van ‘Brama’ (ploegleider Bramati, red.) om me achteraan het groepje te zetten. ‘Laat je vijf à tien meter uitzakken, Remco’, zei hij. ‘Neem geen risico, want je wéét hoe gevaarlijk die bochten zijn.’ Dat heb ik ook gedaan. De verkeerde beslissing, dus. De twee jongens voor mij maakten een foutje in de eerste bocht. Ze gingen naar de buitenkant. Ik schrok. ‘Oei, ’t is prijs voor hen’, vreesde ik.”

“Omdat ik zelf een betere lijn had genomen en met iets meer snelheid uit de bocht kwam, reed ik eigenlijk los op de twee af. Dat deed me, in paniek, wat afremmen. Mijn achterwiel schoof weg, ik moest bijsturen in de eerste bocht. Vijf centimeter scheelde het of ik was dat muurtje voorbij en dan was er van een crash nooit sprake geweest. Nu raakte ik het met de buitenkant van mijn been. Ik viel recht naar beneden.”

Zwart gat
“Vraag me niet waarom. Ik zag een zwart gat, wellicht door alle schaduwen. Op dat moment besefte ik niet hoe diep ik zou vallen en hoe ik precies zou neerkomen: hard of zacht. Uiteindelijk belandde ik eerst op de tip en vervolgens op de zool van mijn rechtervoet. De eerste tien seconden na de val kreeg ik geen lucht meer. Dat kwam door mijn gekneusde long. Ik wilde rechtkrabbelen, maar door die bekkenbreuk kon ik geen kracht zetten.”

“Heel even, een paar minuten, voelde ik me echt ‘verlaten’. Toen begon alles, hé. Het op de brancard leggen. De helse weg naar boven. Moeilijk, zo tussen de bomen en supersteil omhoog. Pas in de ambulance op weg naar het ziekenhuis is alles een beetje beginnen bezinken.”

Herstel
In het ziekenhuis werd uiteindelijk een gebroken heup geconstateerd. Hoewel hij zware kwetsuren heeft opgelopen en streep over de rest van het seizoen moest trekken, is hij vooral dankbaar dat hij er nog is. “Ik besef ik dat ik heel veel geluk heb gehad”, zegt hij.

Inmiddels mag hij van de doktoren zijn heup weer een klein beetje belasten. Het blijft vooralsnog bij stappen in de tuin met krukken. “Op 25 september, over exact elf dagen dus, volgt een nieuwe scan. Dan krijg ik wellicht opnieuw positief nieuws. En kan ik weer verder vooruitblikken. Al zal ik in 2021 wellicht opnieuw opbouwen richting Ardennenklassiekers. Het vervolg van mijn programma zal dan afhangen van het al dan niet plaatsvinden van de Olympische Spelen in Tokio.”