De autobiografie van Michael Rasmussen is inmiddels verkrijgbaar en steeds meer sappige details komen naar buiten. In een overzicht van De Telegraaf staan enkele al bekende uitspraken, maar ook voor het eerst gepubliceerde anekdotes. Zo had Rasmussen een haat-liefde verhouding met de begeleidende staf van de Raboploeg.

Met sommigen daarvan kon de Deen het niet altijd even goed vinden. Zo wijt hij zijn mislukte tijdrit in de Tour van 2005, waardoor hij zijn podiumplaats kwijtraakte, aan een mecanicien met een kater. “’s Ochtends zag ik als eerste onze monteur in een tuinstoel zijn champagnekater uit liggen slapen. Ik zette mijn fiets tegen de vrachtwagen en liep direct op hem af. Ik was op drie meter afstand van hem en had mijn vuisten al gebald, toen Erik Dekker mij weghaalde.”

Twee jaar later werden Rasmussen en zijn ploeggenoten echter gered door de buschauffeur, die onverwachts de Franse politie op bezoek kreeg. “Het was goed dat chauffeur Piet die middag wakker was. Hij stopte de dynepo snel in zijn broek en probeerde te kijken alsof er niks aan de hand was. De politie moest met lege handen de bus verlaten.”

Chicken weidt verder uit over zijn bloed, dat in paniek in de Donau werd gegooid, en zijn zoektocht naar de beste doping. “Er waren natuurlijk ook renners die serieus waren, maar geen doping gebruikten. Hen heb ik nooit als echte concurrenten gezien.”