Thibaut Pinot (2e) vecht tegen de tranen: “Wil de bladzijde een keer omslaan”
Thibaut Pinot leek vandaag, na een periode vol blessureleed, op weg naar een langverwachte overwinning. De Fransman bleek in de vierde etappe van de Tour of the Alps de sterkste vluchter, maar werd met nog één kilometer te gaan ingehaald en achtergelaten door Miguel Ángel López. Na afloop was Pinot zeer emotioneel en vocht hij zelfs tegen de tranen.
“Het is frustrerend, aangezien een overwinning mij goed zou hebben gedaan na twee moeilijke jaren”, is Pinot zeer openhartig in gesprek met Cycling Pro Net. “Met mijn normale niveau was ik uit de greep gebleven, dat maakt het zo lastig. Ik zou op een dag graag de bladzijde willen omslaan en weer eens als eerste over de streep komen.”
“Ik ben kwaad en verdrietig. Ik hoop dat ik op een dag weer kan glimlachen”, aldus Pinot, die dit jaar echter wel weer flink aan de weg timmert en verlost is van zijn fysieke kwaaltjes. “Dat klopt, ik voel me weer een stuk beter. Vandaag was een lastige dag, maar morgen volgt er nog een etappe…”
De laatste zege van Pinot dateert inmiddels van de Tour de France van 2019, toen hij wist te zegevieren in de Pyreneeënrit met aankomst op de Col du Tourmalet. Sindsdien is de inmiddels 31-jarige klimmer vergeefs op zoek naar een nieuwe overwinning.
Er zijn zat renners die het prachtig zouden vinden als ze tweede zouden worden op dit niveau, maar meneer pinot moet er bijna van huilen... Tja...
Zoals Kroon tijdens de uitzending al zei: er starten er 200 (of100) die ook willen winnen.
Het is balen, maar het is sport: als een ander beter is (wat hier zo was), dan win je niet.
Mooie prestatie, trots zijn (beetje balen) en in de Giro knallen.
En niet janken.
Zijn grootste teleurstelling zal wel de Tour van '19 zijn, die hij naar mijn gevoel had kunnen winnen maar hij raakte geblesseerd door met zijn knie tegen zijn stuur te botsen na een aankomst, geloof ik. Van die opgave lijkt hij nooit meer helemaal hersteld.
Ook wel een generatie aan ronderenners die een vrij korte piekperiode hebben gekend. Pinot, Bardet, Aru, Chaves, Quintana, Dumoulin (?): allemaal van 1990. Als 'gouden generatie' vrij jong aan de oppervlakte gekomen, maar allen slechts kort aan de echte top gestaan.
Enkel Roglic (die een jaar ouder is maar pas na hen kwam eigenlijk) lijkt me van die leeftijdscategorie nog in staat een grote ronde te winnen (tenzij Dumoulin alsnog het tegendeel kan bewijzen).