De actieve wielercarrière van Thijs Zonneveld zit erop. De inmiddels 44-jarige Nederlander besloot in 2023 zijn wielerloopbaan nieuw leven in te blazen bij BEAT Cycling, maar de journalist van het Algemeen Dagblad hangt na twee seizoenen zijn fiets opnieuw aan de wilgen.

In zijn vaste column voor het AD legt Zonneveld uit waarom. Het is overigens niet de eerste keer dat hij afscheid neemt van het profpeloton. In 2007 stopte hij op 27-jarige leeftijd al eens met wielrennen. “Maar waar ik zeventien jaar geleden mijn fiets vol afschuw in een hoek smeet, is het gevoel deze keer totaal anders. De afgelopen seizoenen smaakten als een toetje dat veel lekkerder was dan ik van tevoren had durven hopen.”

“Toen ik twee jaar terug een contract tekende bij BEAT Cycling, een ploeg uit de derde profdivisie, had ik drie doelen. Het plezier inhalen dat ik in een vorig wielerleven was vergeten te beleven, zien wat er sportief nog te halen was als ouwe lul én als journalist zelf ervaren hoe de sport de afgelopen decennia is veranderd.”

Zonneveld was de afgelopen twee seizoenen vooral succesvol in het gravelracen, maar beleefde nog meer memorabele momenten. “Het was bij tijd en wijlen smullen, een plekje op de eerste rij. Ik zat jankend in het wiel bij Wout van Aert op het WK Gravel, ik hoorde Mathieu van der Poel langs zoeven in de Scheldeprijs en verloor een millimetersprintje van Tim Merlier – al gebiedt de eerlijkheid dat ik er wel bij moet vermelden dat dat vooral was omdat hij bijna door een quad van zijn strandfiets werd gereden.”

Thijs Zonneveld reed in 2023 de Scheldeprijs – foto: Cor Vos

Een veranderend wielerlandschap 
De journalist heeft tijdens zijn profavontuur wel gemerkt dat het wielrennen flink is geëvolueerd. “Het vergt veel meer van renners, ook mentaal”, aldus Zonneveld. “Dat gold trouwens ook voor gravelkoersen: vooral in de Europese gravelwedstrijden was het een groot deel van de tijd duwen, trekken en wringen voor iedere centimeter. Het maakt wielrennen gevaarlijker dan voorheen. In koers en op training, ook al omdat de openbare weg drukker is geworden. Méér verkeersmeubilair, méér auto’s, méér bestuurders die een grafhekel hebben aan wielrenners.”

“Het kostte de afgelopen twee jaar een hoop tijd, energie en opofferingen, ook van mijn gezin. Maar het was een voorrecht om ver boven mijn veertigste nog te mogen leven voor mijn sport. Dus aan al die renners waarmee en waartegen ik reed: dank dat opa mee mocht’, besluit Zonneveld.