Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Op weg naar Sappada werd ‘verraad’ gepleegd op Roberto Visentini
Special In de negentiende etappe van de Giro d’Italia 2024 trekken de renners naar Sappada. In dit bergdorpje in de Italiaanse provincie Udine is al de nodige Giro-geschiedenis geschreven, maar één specifieke passage staat vooral in het geheugen gegrift van de (Italiaanse) wielerfan. We moeten daarvoor terug naar 6 juni 1987.
Sappada, een klein dorpje dat wordt omgegeven door de prachtige bergen van de Dolomieten, is de Nederlanders goed gezind. Johan van der Velde wist er in 1987 namelijk een etappe in de Giro d’Italia te winnen. Het werkelijke verhaal die dag werd echter in de achtergrond geschreven. Onderweg naar Sappada vond Roberto Visentini – de tot dan trotse leider van de Giro – namelijk zijn Waterloo. Door zijn eigen ploeggenoot Stephen Roche welteverstaan.
De Ier profiteerde die dag van een zwak moment van zijn Italiaanse ploegmakker en titelverdediger en wist hierdoor een fundament te leggen voor zijn latere Girozege. Maar er was toch een afspraak dat Roche kopman zou zijn in de Tour de France? En dat hij in ruil daarvoor in de Giro zijn diensten ter beschikking zou stellen van de ploeg én Visentini? De ogen van de mentaal en fysiek uitgebluste Italiaan priemden van woede, toen hij na het overschrijden van de finish Roche op het podium zag pronken met de roze trui. Zijn roze trui.
Roche (tweede van links) en Visentini (in het roze) in betere tijden – foto: Cor Vos
Roberto Visentini stond tijdens zijn carrière te boek als een elegante renner. Hij had alles in zich om de opvolger te worden van kampioenen als Fausto Coppi, Gino Bartali en Felice Gimondi. Een playboy die hield van het vrouwelijk schoon en la bella vita. Zo erg zelfs – zo beweerden critici – dat hij een broertje dood had aan trainen. Hij was als zoon van een begrafenisondernemer bovendien een buitenbeentje in een peloton vol stoempende rouwdouwers met granieten koppen.
Rastalent
“Hij had het talent, maar niet de drang om alles uit zijn carrière te halen. Bij Roberto leek het altijd alsof wielrennen niet het belangrijkste was in het leven”, zo vertelde generatiegenoot Valerio Piva enkele jaren geleden in gesprek met Cyclingnews. Zijn toenmalige ploegmanager Davide Boifava kan zich vinden in de woorden van Piva. “Je kon hem vaak betrappen op merkwaardig gedrag. Zo zei hij op een dag zelfs tegen me: waarom koers ik in godsnaam?”
Een dergelijk dun koord tussen ambitie en gelatenheid breekt op een gegeven moment en dat was het geval, onderweg naar Sappada. Na urenlang in het defensief te zijn gedwongen door de in de kopgroep zittende Roche, brak de veer bij Visentini. Op de slotklim verloor hij – in een tiental kilometer – maar liefst zes minuten én daarmee de Giro d’Italia.
Van links naar rechts: Visentini, Robert Millar en Roche tijdens de beruchte Giro van 1987 – foto: Cor Vos
Eenmaal terug in het hotel brak de pleuris uit. Visentini was kwaad op zijn knechten en Roche, die laatste was dan weer boos op ploegleider Boifava. De Ier dreigde de Giro zelfs te verlaten, maar een nachtelijk bezoek van Carrera-directeur Tito Tachella bracht hem op andere gedachten. Het zou alleen nooit meer goed komen tussen de twee Carrera-protagonisten. Voor Roche begon vervolgens een lijdensweg richting de slottijdrit, aangezien hij in de daaropvolgende ritten de hoon van de Italiaanse tifosi over zich heen kreeg. De nieuwe drager van de roze trui werd beschimpt, bespuugd en zelfs geslagen.
Van ploeggenoten tot vijanden
De renners van Carrera kregen van de ploegleiding een spreekverbod opgelegd. Niemand van het team zou tot het einde van de Giro nog met de pers praten, al trok Visentini er zich weinig van aan. Roche kon het ook niet laten om zijn Italiaanse ploeggenoot en nu plots vijand van repliek te dienen. “Roberto is in de Ronde van het Baskenland hard op zijn hoofd gevallen. Daarom komt er zo vaak onzin uit zijn mond”, tekende La Gazzetta dello Sport gretig op.
Zo’n veertig jaar na dato wijt Visentini zijn inzinking aan een opgezette combine onder leiding van Roche. De Ier ontkent in alle toonaarden, volhoudend dat hij slechts een kans zag om de ronde te winnen. Feit is dat Visentini zijn – naar wat blijkt – laatste kans op een tweede Girozege die dag zag sneuvelen. Na drie anonieme jaren zette hij in 1990 een punt achter zijn loopbaan. Sappada bleek voor Roberto Visentini in zekere zin het eindpunt van een veelbelovende carrière. En Roche? Die won in 1987, het jaar van zijn Girozege, ook de Tour de France en het WK wielrennen.
Carrera – de toenmalige werkgever van Visentini en Roche – organiseert tot op de dag van vandaag in Verona bijeenkomsten voor oud-medewerkers. Roberto Visentini zal er zijn gezicht niet vertonen. “Waarom zou ik naar dergelijke feestjes gaan? Om de mensen te ontmoeten die mij destijds hebben verraden? Ik weiger te feesten met mensen die mij de Giro d’Italia hebben doen verliezen.”
Reacties zijn gesloten.