Het is heel menselijk om een 'parcours op maat' te wensen voor je grootste doelen, je wilt namelijk je eigen kansen maximaliseren. In het geval van Evenepoel: veel tijdritkilometers, niet te hoge cols - maar wel cols die inspanningen van 40 minuten vergen zonder stijgingspercentages in de dubbele cijfers, selectieve heuveletappes die vlak eindigen (dus geen punchfinish). Dat is gewoon begrijpelijk.
Maar de kritiek die gravel of kasseienritten vaak krijgen (het is niet nodig, of je wint er geen ronde mee, of de geluksfactor wordt te groot) zijn m.i. drogredenen. Wielrennen bestaat sinds 1868 en de discipline wegwielrennen heeft als doel om een competitieve omgeving te bieden waarin professionele wielrenners tegen elkaar strijden om te zien wie de snelste is. Een competitieve omgeving bevat uiteraard asfaltwegen van start naar finish, maar ook bergen, afdalingen, gravel en kasseien. Zo heb je ook lange rechte wegen, een glad parcours in de binnenstad, of optrekken-afremmen-doorzetten in de smalle Limburgse dorpjes. Wat de sport zo afwisselend maakt is dat iedere regio zijn eigen charme en uitdagingen heeft. Bij een wedstrijd langs de Italiaanse kust verwacht je dus kansen op waaiers en steile muurtjes. Ga je naar de alpen dan verwacht je lopers en overzichtelijke hoge snelheidsafdalingen. Ga je naar noord-Frankrijk of Vlaanderen dan verwacht je kasseien. Iedere omgeving zijn eigen uitdagingen en laten we die aub respecteren en toejuichen, in plaats van te streven naar eenheidsworst en parcoursen die inwisselbaar zijn. Dus mijn advies aan Remco: ga lekker wat wedstrijden rijden op gravel om goed voorbereid aan de start te staan. In België zijn daar legio mogelijkheden voor. Mocht je daar niet de rust vinden vanwege de handtekeningenjagers dan kan je een gooi doen naar een zege in de Belgian Waffle Ride (San Diego) of Groad de Lago. Of doe eens gek en neem je vrouw mee naar IJsland en zet The Rift om je palmares.