Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Olympische Spelen: Richard Carapaz wint goud in Tokio, Bauke Mollema vierde
Richard Carapaz is de nieuwe olympisch kampioen wielrennen bij de mannen. De klimmer uit Ecuador was in Tokio, na een koers van 234 kilometer, als eerste aan de finish op het Fuji Speedway-circuit. Hij bleef uit handen van een elitegroep die overgebleven was na de steile Mikuni Pass. De sprint om het zilver werd gewonnen door Wout van Aert, voor Tadej Pogačar. Bauke Mollema greep net naast een medaille, hij werd vierde.
Van Avermaet en Tratnik achtervolgen
De mensen die vroeg opstonden om de koers te kijken, zagen hoe een grote kopgroep met voornamelijk kleinere renners zich vormde. Elchin Asadov (Azerbeidzjan), Orluis Aular (Venezuela), Nic Dlamini (Zuid-Afrika), Eduard-Michael Grosu (Roemenië), Michael Kukrle (Tsjechië), Juraj Sagan (Slowakije), Polychronis Tzortzakis (Griekenland) en Paul Daumont (Burkina Faso). Zij kregen een voorsprong van meer dan twintig (!) minuten van het peloton.
De kopgroep in actie – foto: Cor Vos
Namens België en Slovenië waren het uittredend kampioen Greg Van Avermaet en Jan Tratnik die het tempo bepaalden in het peloton. De kopgroep dunde op de eerste twee klimmetjes van de dag, die van Doushi Road en de Kagosaka Pass, vanzelf uit. Het waren Aular, Dlamini, Kukrle, Sagan en Tzortzakis die op de Fuji Sanroku (14,5 km aan 6%) overbleven. Wel dook de voorsprong van de overgebleven vijf op die klim onder de tien minuten.
Evenepoel opent de aanval
Op diezelfde Fuji Sanroku plaatsten de Italianen een versnelling, waarmee ze een eerste kanshebber overboord gooiden: Alejandro Valverde haakte 90 kilometer voor de meet af. De rest van het peloton dook de afzink in, op weg naar de voet van de Mikuni Pass. Omdat het tempo iets gedrukt werd, kon Valverde terugkeren toen de koers voor het eerst het Fuji Speedway-circuit opdraaide. Net na die eerste passage aan de finishlijn brak de koers open.
Het traject rond het circuit was best heuvelachtig en daar maakte Italië de koers hard. Damiano Caruso en Wilco Kelderman lieten zich even zien, waarna het topfavoriet Remco Evenepoel was die op 52 kilometer van de finish demarreerde. Hij kreeg Eddie Dunbar en Vincenzo Nibali mee, maar het peloton viel niet stil en haalde de groep-Evenepoel binnen vijf kilometer terug.
foto: Cor Vos
Schifting op de Mikuni Pass
Niet veel later werden ook de laatste overgebleven vluchters, Kukrle en Aular, ingerekend. Een compact peloton begon daarom aan de scherprechter van deze olympische koers: de steile Mikuni Pass (6,7 km aan 10,1%). Ties Benoot nam er het initiatief en dunde het peloton flink uit. Voor onder meer Kelderman, Dumoulin, Evenepoel, Hart, Foss, Quintana, opnieuw Valverde en Nibali was het einde verhaal.
Het tempo van Mauri Vansevenant, die Benoot had afgelost, zorgde ervoor dat slechts een twintigtal overbleef aan kop. De eerste serieuze aanval kwam van Tadej Pogačar, die vier kilometer onder de top van de Mikuni Pass vertrok. De eerste reactie kwam van Brandon McNulty en Michael Woods. Ongeveer vijftien seconden daarachter vormde zich een elitegroep waarin Wout van Aert de motor was. Ook Bauke Mollema zat er nog bij, Primoz Roglic niet meer.
Mollema en Van Aert mee van voren
Van Aert klom ijzersterk en wist op de steile stroken gelijke tred te houden met de kopgroep. De Belgische favoriet kreeg Alberto Bettiol, Adam Yates, Rigoberto Urán, Michal Kwiatkowski, Richard Carapaz, Mollema, Jakob Fuglsang, Maximilian Schachmann en David Gaudu met zich mee. Uit die groep wisten Kwiatkowski, Carapaz, Bettiol en Urán de sprong te maken naar de groep-Pogačar, maar daar viel het op de top wat stil. Het verschil met de groep-Van Aert-Mollema werd daardoor niet al te groot.
Wout van Aert – foto: Cor Vos
Sterker nog, vlak onder de top van de Mikuni Pass sloten Van Aert, Mollema, Gaudu en Fuglsang aan bij de kopgroep. De elf favorieten kregen in de korte afdaling nog aansluiting van Schachmann en Yates, waarna de koers een nieuwe wending kreeg. Alle klimtypes wilden namelijk af van Van Aert, waardoor slag om slinger gedemarreerd werd. McNulty en Carapaz waren de eersten die een serieus gat sloegen. Zij reden 25 seconden weg van de rest, daarachter was de samenwerking niet ideaal.
McNulty en Carapaz sluipen weg
In de snelle afdaling richting de laatste omloop rondom het circuit wisten McNulty en Carapaz hun voorsprong steeds verder uit te breiden. De achtervolgende groep leek zich vijftien kilometer voor de finish al neergelegd te hebben bij de strijd om het brons. Van Aert plaatste op een hupje in de finale nog een flinke versnelling, waardoor het verschil teruggebracht werd tot onder de 20 seconden. Nog altijd was de Belg de grote motor, want de rest hield het bij korte kopbeurten.
Zeven kilometer voor de meet was het verschil tussen de Amerikaans-Ecuadoraanse combine en de groep-Van Aert exact veertien seconden. Dat werden er plots weer 20 omdat Carapaz op een hellende strook richting het circuit McNulty uit zijn wiel kletste. Daarachter ontbrandde de finale ook, met aanvallen van onder meer Gaudu, Urán, Woods en Mollema. Bij het opdraaien van het Fuji Speedway-circuit had Carapaz een voorgit van dertig seconden.
Carapaz lost McNulty – foto: Cor Vos
Goud voor ‘Richie’ Carapaz
Dat besef was ook doorgedrongen tot de achtervolgende groep, waar gepokerd werd in de strijd om de zilveren en bronzen medaille. Een ijzersterke Carapaz breidde zijn voorsprong in de laatste kilometers nog verder uit en had daardoor alle tijd om zijn gouden medaille te vieren. Het is pas de tweede olympische gouden medaille ooit voor zijn land.
De sprint om de tweede plaats werd nog een spannend duel tussen Van Aert en Pogačar. De Belg was dankzij een goede jump nipt sneller dan de Sloveense Tourwinnaar, waardoor hij het zilver omgehangen krijgt. Pogačar pakte het brons. De vierde plaats was voor een sterke Mollema, die de beste Nederlander was.
In de RIDE Magazine Zomergids 2025 (€12,50) lees je een uitgebreid interview met wereldkampioen Tadej Pogačar. De Sloveen kwam spontaan naar de Alpecin Barbershop voor een knipbeurt en dat draaide uit op een interessant interview. Pogačar praat over het pakken van KOM's en het nastreven van nieuwe doelen. Bestel jouw exemplaar van het zomernummer 2025 van RIDE Magazine hier!!
Bij ‘sieraad’ denk ik eerder aan Matje, die zelf de koers kan maken. Ik heb hem gemist vandaag, net als WvA een renner die vol zijn verantwoordelijkheid neemt.
Het open koersen waar we de afgelopen tijd zo van hebben genoten wordt toch vooral aangestuwd door die paar groten als Wout, Mathieu, Alaphilippe die vol koersen. Pogacar doet dat normaal ook, maar vandaag leek hij soms een beetje verlamd door McNulty.
Het niveau er net achter moet het veel meer hebben van rekenen en gokken. Niks mis mee uiteraard, iedereen rijdt volgens zijn mogelijkheden.
Kijk je puur naar attractiviteit dan zijn Van der Poel, Alaphilippe natuurlijk geweldig. En eervolle vermeldingen voor Pogacar, Carapaz, Woods en in zeker zin ook types als Daniel Martin. Kijk je naar doorzetten en volhouden dan is dat altijd heel goed te zien aan types als Mollema, Van Aert en Daniel Martin die niet wensen te plooien. Van Aert verdient daar m.i. de winst. Kijk je naar verantwoordelijkheid nemen in koersen dan is ook Van Aert een voorloper en doen ook Alaphilippe en Van der Poel op gepaste afstand mee. Vooral op dat vlak zie je wel welke types je niet veel mee hebt. Je kunt geslepen zijn als Carapaz maar ook lef hebben. Je kunt geslepen zijn als Valverde maar zo af en toe toch zelf initiatief nemen of je kunt bijna permanent op de bagagedrager zitten zoals we Uran vooral kennen. Je kunt onder sieraad ook de inspanningen voor anderen plaatsen. Dan zie je weer types als El Tractor, Castroviejo en Devenyns die zich volledig wegcijferen. En dan heb je nog het element van sportmanship tijdens en ook vooral na de koers waar Van Aert, Van der Poel en Roglic allemaal in uitblinken.
Achjah..
Verder een beetje een deja-vu naar het WK van vorig jaar (ook op een racecircuit): Wout in zijn eentje op kop in de achtervolging..
En dan was het sowieso in de plaats van Benoot of GvA, die beiden een sterke koers hebben gereden.
Volgens PCS is hij al eens derde geëindigd in Lombardije en de Waalse Pijl, maar eigenlijk kan ik me alleen goede prestaties van hem in rittenwedstrijden herinneren.
In rondes kun je dagen uitkiezen waar je vaak vooraan komt met niet de sterkste renners in die ronde maar met een aantal die enkel in de kijker willen rijden aangevuld met een paar die er net als jou werk van willen maken van die ene dag. Dan leg je wellicht de meeste energie van iedereen en verdien je de winst op die dag, maar dat is bij de gratie van de echte toppers die niet iedere dag diep willen gaan.
Zeker een mooie en verdiende winnaar. Ik gun het hem en Ecuador.
Schitterende coureur - startte hij nou in zijn eentje namens Ecuador?
En weer een fraaie zege erbij voor INEOS. Volgens sommige wielerflitsers wint die ploeg niks met al hun zogenaamde toppers…
Mooie winnaar: Carapaz was sterk in de TdF, en was ook hier te verwachten. Niks aan gestolen.
Mooie tweede: Uiteindelijk is Van Aert slachtoffer van zijn eigen snelle benen. In een wedstrijdsituatie als deze is het verdomde lastig, omdat Wout eigenlijk de enige was die iets wijzer werd bij een groepssprint. Hij miste een goede knecht na de top.
Mooie derde: brons voor de TdF winnaar. Heeft initiatief genomen, zat een beetje gevangen tussen sprinter Van Aert en ploegmaat McNulty.
Mollema: prima koers gereden. Met wat geluk zat er meer in, maar tactisch geen fout gemaakt. Gewoon het juiste moment niet gevonden. Ze kennen hem intussen...
De Ollanders: op zich een "OK-koers" gereden. Kopman gebracht waar hij moest zitten. Eigenlijk was dat volgens verwachting
De Belgen: ik neem mijn gouden helm af voor Van Avermaet. Hard gewerkt. Tactiek in principe goed: gecontroleerd tempo tot aan de laatste klim. Maar voor Wout ontbrak een goede ploegmaat. Vansevenant was op de afspraak maar die geraakte volgens verwachting niet met de beste mee tot boven. Evenepoel wat mij betreft erg tegenvallend als je het afzet tegen de bombarie waarmee hij naar voren werd geschoven als schaduwkopman. Het lijkt wel of hij sinds de start van de Giro een stap terug gezet heeft ipv vooruit. Het zal wel niet warm genoeg geweest zijn voor hem...
Die laatste kan dan ook helemaal niet tegen hitte dus voorspelbaar.
Eerst selecteren we drie willekeurige helpers, onder wie twee louter o.b.v. de naam, ook als anderen in de Tour beter blijken te zijn (toch permissie voor Mauri: jong talent, dat begrijp ik wel). Eerste deel van de koers organiseren we de Salvation Army. Dat zijn we al gewoon van de WK's, maar nu doen we het dus ook in een ploeg met vijf. Kunnen we meteen ook de renners opofferen die er nooit bij hadden mogen zijn. Dan slaan ze achteraf misschien een minder belabberd figuur. Daarna, tja, wat daarna? Iemand een idee? Volgens mij had Vanthourenhout een vogelpiek in zijn wagen en koersten zijn renners volgens de vakjes waar zijn pijltjes waren geland. Zo kan je natuurlijk ook doen alsof je er iets van kent.
En vooral maken dat van Aert van zodra er aangevallen wordt op de Mikuni Pass, geen meter steun meer krijgt van zijn landgenoten.
En voor de rest het koersverloop zoals ik het eerder deze week bij benadering had voorspeld (op Evenepoel na, en het gepoker van de koplopers op de Mikuni Pass). Van Aert valt zeer vlug alleen, iedereen plakt in het wiel wanneer hij het gat op Pogacar beperkt probeert te houden, en de wieltjeszuigers profiteren van zijn werk. En de pijnlijke vaststelling dat van Aert een renner als Teuns zéér hard had kunnen gebruiken. Al was het maar dat hij dan toch minstens een drietal kilometer van de Mikuni Pass in het wiel kon zitten en niet al het vuile werk alleen moest doen.
Tijd voor een nieuwe bondscoach, want deze is werkelijk waardeloos. Opnieuw. En opnieuw is het één die liever toont hoe sterk we wel niet zijn wanneer het hoegenaamd niet het moment daarvoor is, terwijl nagenoeg alle anderen een pak sluwer zijn en de kat uit de boom durven te kijken. Zijn wij per capita het land met veruit de grootste ervaring in de koers, maar slagen we er maar niet in om er eentje te vinden met ook maar een beetje koersverstand. Da's nu al de derde op een rij die er niks van snapt. De Weert had zijn momenten, en voor de rest is het al vijftien jaar huilen met de pet op.
Proficiat aan Carapaz: olympisch kampioen omdat hij net op dat moment aanging wanneer van Aert en co niet reageerden. Maar goed, je kan geen wielerliefhebber zijn als je de willekeur van dit soort wedstrijden niet kan verdragen.
Dikke proficiat ook aan van Aert. Dit was het maximum haalbare, denk ik, en zelfs een stuk méér dan ik had verwacht (vooral ook door het getwijfel bij de koplopers op de Mikuni Pass). Erg knap hoe hij de Mikuni Pass op is gereden, en vervolgens heeft hij het ook zéér verstandig aangepakt. Van alle Belgen daar in Tokio is hij, en hij alleen, de man aan wie we die zilveren medaille te danken hebben.
En gezien de domeinnaam, ook proficiat aan Mollema. Ik had hem die medaille gegund, maar van Aert en Pogacar hebben haar in dat selecte groepje toch een stukje meer verdiend.
dat was geen willekeur. carapaz was gewoon de sterkste, samen met of net na pogacar en van aert.
de rest van de top 10 (behalve de 3 mannen op het podium) was gewoon zoals mcnulty teruggewaaid
wanneer het verschil nog maar 15 seconden was en gaudu/woods in de achtervolging gingen (en ook pogacar en van aert heel veel moeite hadden om op dat vals plat terug te keren), bleef carapaz wel gewoon vooruit en liep terug verder uit
en carapaz was niet meteen mee op de mikuni, maar reed daarna wel zelf het gat terug dicht, leek me daar in ieder geval niet slechter dan pogacar
Carapaz reed overigens "zelf" het gat dicht, ja, maar uiteraard wel pas na eerst een hele tijd van het werk van van Aert te hebben geprofiteerd.
"Als hij sterk genoeg was, kon hij dat gat dichtrijden"? Ja, als dat de eerste aanval was geweest, dan had je gelijk. Van Aert was sterk genoeg om vier of vijf demarrages te beantwoorden. Dat is al heel wat. Maar op een gegeven moment breekt het ook bij de allersterksten. Had hij Carapaz óók nog eens teruggehaald, dan had daarna geheid een ander zoals Schachmann of Yates of Gaudu een aanval geplaatst, wellicht met twee of drie anderen, of Mollema, in zijn eentje. En dan was één van die renners olympisch kampioen geworden. Dát is de koers. Dat er uiteindelijk slechts één mannetje voorop bleef, is juist een groot geluk voor van Aert. Zoals ik al zei: die tweede plek was het hoogst haalbare.
Edit: Ik heb het nageteld. Van Aert had al zes gaten minstens gedeeltelijk dichtgereden toen McNulty aanging en Carapaz meekreeg (1. Pogacar en co: 0,0% hulp voor van Aert, van om het even wie in zijn wiel!, 2. Woods, 3. Mollema, 4. Schachmann/Bettiol, 5. Fuglsang, 6. Kwiato/Pogacar achter Fuglsang). Dat zijn tegelijk ook alle aanvallen voor de beslissende demarrage. Bij geen enkele demarrage van de concurrenten deed van Aert niet minstens een deel van het werk om de renners terug te halen. Pogacar deed het merendeel van de rest van het werk. Ook na McNulty's aanval bleven van Aert en Pogacar afwisselend reageren op de aanvallen die nog volgden. Neem er al het kopwerk van van Aert op de Mikuni Pass bij, en dan kan je alleen maar besluiten dat hij de beste renner in koers was, op de voet gevolgd door Pogacar. Zij waren niet nipt, maar veruit de besten van het pak. Maar uiteindelijk is het één van de wieltjeszuigers die de olympische titel won, en - ik ga er niet over liegen - dat vind ik erg jammer. Als het dan toch niet van Aert werd, had ik duizendmaal liever Pogacar zien winnen dan Carapaz.
Voor je hierop reageert, zou ik je toch willen vragen om eerst die laatste veertig kilometer nog eens opnieuw te bekijken. Dan kan je niet anders dan het met me eens zijn. Als er een tiental achterwielrenners zijn die allemaal van jou willen profiteren, dan houdt het op een gegeven moment op. Jammer dat al die andere renners behalve Pogacar de bravoure missen om mee te rijden als dat nodig is. Want dat is mijn oordeel na tweemaal de finale (of eigenlijk de ganse koers) te hebben bekeken.
Prachtige omgeving en parcours trouwens. Hopelijk keren we daar gauw weer terug voor een wk of iets dergelijks
Richard weet zich steeds succesvoller te specialiseren als derde hond. Met die tactiek kan hij zijn palmares toch mooi opbouwen.
Van de TT kanonnen ging alleen Wout volle bak. Roglic, Küng en Dumoulin haakten vrijwel allemaal gelijktijdig af en gingen meteen over op modus elfendertig.
Benieuwd of Wout die monsterlijke inspanning niet zal bezuren, maar het zilver is in ieder geval al in de pocket.
Als hij de wegkoers laat lopen, dan pakt-ie misschien ook maar zilver in de TT. De TT is namelijk maar een korte inspanning t.o.v. zo klassiekerkoers, waarbij ik het idee heb dat je niet zomaar profiteert van de opgedane wedstrijdhardheid van de TdF. Met gedegen voorbereiding schat ik zowel Ganna als Dennis als grotere kanshebbers in. Ganna ging lekker in die glooiende TT in de Giro vorig jaar.
bij van aert denk ik eerder dat hij leeg zal zijn tegen het wk en parijs-roubaix. mogelijk zal hij oordelen dat olympische kansen niet zo vaak passeren, maar een wk in vlaanderen op een vlaams parcours gaat hij ook maar 1 keer meemaken
Bij Roglic, Dumoulin en Küng leek het wel alsof de heren naar elkaar keken in afwachting wie als eerste zou afhaken, om dan vervolgens zelf meteen te gaan uitbollen. Roglic en Dumoulin beweerden ook bij de wegwedstrijd tot het gaatje te gaan, maar betwijfel het ten zeerste.
Ik gun het deze kerel ook wel, toch niet leuk behandeld bij Movistar.
Quintana is ook niet helemaal gelukkig vertrokken.
Nu kan Carapaz mooi een lange neus trekken richting de Spanjaarden.