Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Mohoric had zich meer willen verdiepen in politieke situatie Rwanda: “Teleurgesteld in mezelf”
Interview Het WK wielrennen in Rwanda is – op zijn zachtst gezegd – een veelbesproken wedstrijd. Sommigen bejubelen het eerste elite WK op Afrikaanse bodem, maar tegelijkertijd is er veel kritiek omdat het voor het dictatoriale regime in Rwanda een uitgelezen kans is om hun imago op te poetsen. Voor Matej Mohoric was dat geen reden om te twijfelen aan zijn deelname, maar toch is hij niet zonder bedenkingen naar Rwanda vertrokken. “Ik zou willen dat ik beter geïnformeerd was en ik zou willen dat meer tijd had om op dingen te reflecteren”, stelt hij tegenover WielerFlits.
Hoe de wedstrijden zich ook ontvouwen, het WK wielrennen in Rwanda zal de geschiedenisboeken in gaan. Niet alleen als het eerste WK voor elite op Afrikaanse bodem, en daarmee als een reuzenstap voor het Afrikaanse continent in de wielrennerij, maar ook vanwege de sportswashing van het Rwandese regime. Critici wijzen erop dat dictator Paul Kagame zijn imago probeert op te poetsen met het evenement, door Rwanda van zijn beste kant te laten zien.
Dat heeft sinds de aankondiging van het WK al tot de nodige commotie geleid. Voor noemenswaardige afwezigen lijkt het niet te hebben gezorgd, want veel toppers staan deze week aan de start van de verschillende wedstrijden. Alhoewel verschillende coureurs hebben afgezegd, heeft niemand dat expliciet vanwege de politieke situatie gedaan.
Een van die renners die aan de start staat, is Matej Mohoric. De Sloveen, die net zijn contract bij Bahrain Victorious heeft verlengd, wil dit weekend Tadej Pogacar aan een tweede wereldtitel helpen. In gesprek met WielerFlits vertelt de Sloveense coureur dat hij niet getwijfeld heeft over zijn deelname, al maakt hij daar een forse kanttekening bij.
“Het is een heel lastig vraagstuk. Ik zou willen dat ik meer tijd en energie had om over die dingen na te denken, maar helaas ben ik super druk om van wedstrijd naar wedstrijd en van trainingskamp naar trainingskamp te gaan, dat ik ook een beetje boos ben op mezelf. De wereld waarin we leven is op een persoonlijk niveau te hectisch voor veel mensen, waardoor we niet de tijd hebben om op het grotere geheel te reflecteren”, legt hij uit.
“Ook met alle vragen die naar voren kwamen in de Vuelta à España enzovoort. Het spijt me echt en ik ben echt teleurgesteld in mezelf om te moeten zeggen dat ik te gefocust ben op mijn eigen training, eigen wedstrijdprogramma en problemen die in mijn dagelijks leven spelen, om dit soort zaken in genoeg detail te kunnen bestuderen om een duidelijk beeld erover te kunnen vormen. Ik zou willen dat ik beter geïnformeerd was en ik zou willen dat ik meer tijd had om op dingen te reflecteren omdat ik altijd weet dat er meer waarheid is.”
Matej Mohoric, in het wiel van Tadej Pogacar, tijdens de derde etappe van de Tour de France 2024- foto: Cor Vos
Toch was deelname voor de 31-jarige coureur een simpele keuze. “Het is niet mijn werk om te bepalen waar we koersen, enzovoort. Dat is aan het bestuursorgaan en de organisatoren. Het is moeilijk om dingen voor iedereen goed te doen. Aan het einde van de dag ben ik gewoon een professionele wielrenner en ik wil mijn werk goed doen.”
“Ik heb een vriend, want Tadej is mijn vriend, waarvan ik weet hoe graag hij die regenboogtrui wil en ik wil hem helpen die droom te bereiken”, vervolgt hij zijn relaas. “Dus het zou best moeilijk en uitdagend voor mij zijn om te zeggen dat ik niet ga. Het is lastig voor mij om op de kwestie te reageren als professionele wielrenner. Het is gewoon frustrerend dat we in deze hectische wereld soms te druk zijn met onze eigen problemen, om ons nog te kunnen bekommeren om het grote geheel.”
Gedreven Pogacar
Ondertussen richt Mohoric zijn blik op de wedstrijd, waarin hij een dienende rol zal hebben. “Met Tadej hebben we natuurlijk een van de favorieten in huis. We hebben ook nog Primoz (Roglic, red.) die sinds San Sebastian niet meer heeft gekoerst en geloof ik lang op hoogte heeft getraind. Dus hij gaat een grote rol spelen in de ploeg, denk ik.”
Kunnen Pogacar en Roglic samen een gevaarlijk duo vormen tijdens het WK? – foto: Cor Vos
Toch vindt hij het lastig inschatten wat zijn exacte rol gaat worden, omdat het koersverloop moeilijk te voorspellen lijkt. “Ik weet niet zeker hoeveel hoogtemeters er zijn, want de schattingen variëren, maar het is ook een lange wedstrijd. Ik denk dat we na de wedstrijden van de junioren, de beloften en de vrouwen een beter beeld hebben van het parcours.”
Hoe dan ook verwacht Mohoric dat kopman Pogacar gebrand zal zijn op een goed resultaat, nadat hij in de tijdrit net naast het podium viel. “Ik denk dat dat hem nog bozer en meer gedreven maakt om te bewijzen dat hij de nummer één in het wielrennen is.”
En natuurlijk een heel goed punt dat veel mensen het te druk hebben met zichzelf om een goed beeld te hebben van alle andere problemen in de wereld.
Deze opmerking staat los van de sympathie die ik altijd al voor Mohoric als mens en als renner gevoeld heb.
Iets zegt me dat hij hier beter over gezwegen had.
Ook hoe hij zich laat inschakelen om de ‘droom’ van zijn ‘vriend’ waar te maken, had niet gemoeten. Ik geniet van Mohoric wanneer hij zijn eigen dromen najaagt…
En je kan vinden dat enkel in democratieën internationale wedstrijden mogen gehouden worden, maar nog geen tien procent van de landen is nog een echte democratie dus dan stopt het ook wel vrij snel. Langs de andere kant, als je een WK niet toewijst aan Rwanda plooit het land zich ook internationaal terug en heb je geen vooruitgang terwijl mischien nu weeral enkele stapjes zijn gezet. In de goede richting voor de bevolking daar...
Tijd doorbrengen met de familie en vrienden mij niet gezien, ik ga nadenken over de genocide in Palestina.
Je vergeet ook even dat bekende mensen onder een vergrootglas liggen en dus elke scheet breed wordt uitgemeten in de media.
Dadelijk zegt hij iets verkeerd over het regime in Rwanda en heeft hij dadelijk heel zijn social media vol met haatcommentaar.
En tijdens de race nog oppassen dat je naast uitgejouwd te worden niet wat ernstiger overkomt.
En dan kun je denken van loopt allemaal zo'n vaart niet maar als je ziet dat van der Poel al jaren wordt bespuugd en met bier overgoten enkel omdat die voor de nationale held van België rijdt in elke veldrit.
Plus dat er nu al twee Parijs Roubaixs op rij is geprobeerd hem zwaar te verwonden dan snap ik wel dat renners liever niks over zulke zaken zeggen.
En wat betreft de rest, je kan het in het belachelijke trekken. Maar met landen uit te sluiten omdat je 'iets' vind van hun regering winnen de mensen daar helemaal niets. Omstandigheden verbeteren meestal ampère zichtbaar druppelsgewijs, elk beetje is een beetje hoe onzichtbaar ook. Als Kagame toerisme wil gaat dat ook goed zijn voor de bevolking, inkomsten, minder repressie want dan schrik je toeristen af, ... .
Niet iedereen heeft daar behoefte aan.
Neem bijvoorbeeld dit artikel, er zijn enkele mensen die er wel op reageren maar de meeste die het hebben gelezen zijn gewoon doorgegaan naar het volgende artikel.
Ja en tijdens die rust- en recuperatieperiode zal je eens lekker denken van nu ga ik over alle problemen in de wereld nadenken.""
Beetje van de pot gerukt weeral maar goed, zo kennen we je ook weer wel. Ik had het natuurlijk over de rust en recuperatie tijdens hun gewone voorbereidingsperiode(s). Of denk je dat topatleten elke dag 8 uur aan het trainen zijn, die hebben best wel wat tijd die ze rustig moeten invullen om te herstellen. Dat iemand tijdens de tdF in een bubbel gaat en drie weken niet weet wat er in de wereld gebeurd lijkt me helemaal logisch. Maar daarbuiten geregeld de krant lezen of een boek open doen is niet echt de meest tijdrovende bezigheid. Tel de wedstijddagen die hij doet op, doe ze maal drie in verband met de verplaatsing en je hebt alle normalere weken waarin ze wel tijd hebben...
Er zijn genoeg leuke dingen te doen in de periode dat ze rust hebben, dan zullen ze vast liever tijd met hun gezin doorbrengen die ze elke keer weken niet zien.
Kunnen ze zich druk maken over alle slechte zaken in de wereld, natuurlijk maar ik kan mij gewoon voorstellen dat ze daarvoor niet de energie en/of zin hebben.
Het zou goed zijn als de UCI nadere eisen gaat stellen aan sponsoren. Dus bijvoorbeeld:
geen reclame voor landen die genocide plegen of agressor zijn in een oorlog (en ook geen ploegen uit die landen)
geen reclame voor landen waar structureel mensenrechten worden geschonden
geen reclames voor drank, drugs, gokken
(geen reclames voor fossiele industrie)
Dit gaat een zware wissel trekken op de sport, organisaties, salarissen. Maar van mij zou het mogen. Gewoon weer terug naar het IJsboerke...
‘Matej Mohoric prioriteert het niet om zich te verdiepen in de politieke situatie van Rwanda en gaat lekker knechten voor zijn vriend’, was een treffender kop geweest.
Wat met landen die niet met eigen personeel andere landen aanvallen, maar wel oorlogen aanstichten en sponsoren ?
En wat als ploegen hun land van inschrijving veranderen ? Stel degenen die het voor het zeggen hebben in de Vereenigde Staten van Amerika besluiten weer eens een land binnen te vallen, en Lidl-Trek schrijft zich in Duitsland in, EF kiest Canada. Mogen die ploegen dan blijven meedoen, en zo niet, wat is het criterium dan?
(MVDP ontkent alle betrokkenheid)