Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Luxeknechten Evenepoel over laatste bergrit Vuelta: “Je kon de stress voelen”
Kort voordat hij in Wollongong wereldkampioen werd op de weg, schreef Remco Evenepoel de Ronde van Spanje op zijn naam. In deze Vuelta was er nog lang spanning bij Quick-Step-Alpha Vinyl, vertellen Evenepoels helpers Ilan Van Wilder en Louis Vervaeke in een interview met Wielerrevue.
Voorafgaand aan de voorlaatste rit van de Spaanse grote ronde had Evenepoel een voorsprong van ruim twee minuten op Enric Mas, zijn naaste belager. Maar deze etappe bevatte nog wel de nodige beklimmingen en finishte op de Puerto de Navacerrada. Dat zorgde voor de nodige nervositeit.
“Voor die laatste bergrit had ik veel stress”, vertelt Vervaeke. “Ik had echt faalangst over dat ik niet op de afspraak zou zijn. Dat Mas ons zou aanvallen en dat Remco geïsoleerd zou komen te zitten. Er stond veel op het spel en ik moet toegeven dat ik die rit écht nerveus was.”
Muisstil
Van Wilder had dezelfde ervaring. “Die dag was er een groot contrast met de rest van de etappes. Voor die rit was het muisstil in de bus en kon je de stress voelen. Je merkte het ook aan de ontlading na de finish. Er leek wel een baksteen van onze schouders te zijn gevallen. Remco vertelde na afloop dat hij heel zenuwachtig was, maar ik moest zeggen dat ik dat niet zo heb ervaren. Eerlijk gezegd merkte ik niets van stress bij hem. Hij zette nog altijd zijn harde muziek op, zoals iedere dag.”
De kalmte van Evenepoel en Van der Poel
Vervaeke zat achter Remco in de bus en had wel door dat zijn kopman iets stiller was dan normaal. “Maar hij heeft dat als kopman toch heel goed weggestopt”, zegt de 29-jarige renner, die vorige winter de overstap maakte van Alpecin-Fenix. Voordat Vervaeke ploegmaat werd van Evenepoel, reed hij dus ook al samen met Mathieu van der Poel. “Wat me opvalt, is dat die gasten het spelletje gewoon heel leuk vinden.”
“Zeker bij Mathieu had je dat gevoel. Ook op training draaide het niet om cijfertjes of om blokjes, maar om elkaar pijn doen. Wat mij verbaast, is vooral hoe kalm die gasten blijven onder druk. Je mag niet onderschatten hoeveel druk er op ze wordt gelegd. Het is een groot verschil hoe zij daarmee omgaan.”
Of je dat luxeknecht wilt noemen, dat mag iedereen voor zichzelf uit maken. Maar het is m.i. een luxe om mensen met deze mentaliteit in je ploeg te hebben. Zeker voor iemand als Evenepoel, die net komt kijken en ook al op een voetstuk stond voordat hij zijn eerste echt dikke vis had binnengehengeld. Dan is het prettig om iemand op de slaapkamer te hebben die daar ook heeft gestaan (overigens nooit in dezelfde mate als Evenepoel) maar ook weet hoe het is om daar af te vallen.
En de "omgang met druk" is misschien wel exact de reden waarom toppers topper worden en anderen blijven hangen... en misschien veel beter af zijn met een rol in de schaduw.
Lijken mij eerder heel gemiddelde knechten. Alaphillipe, Van Aert, Majka of Dani Martinez zijn luxeknechten. Twee jongens die zelf nog weinig tot geen echte uitslagen hebben gereden luxeknecht noemen is devaluatie.
En ja, bewerken lijkt stuk sinds de popi-preferering
Van Wilder zie ik wel evolueren tot een luxeknecht, eenmaal wat sterker en stabieler. Net zoals Almeida zal worden en zoals Majka nu al enkele jaren is. Vervaeke is en zal een knecht blijven, want net iets te weinig (klim)talent. Wat geen oneer is. Maar een luitenant of luxeknecht, neen.
Persoonlijk geloof ik niet in dit soort jonge knechten. Die willen itt bijvoorbeeld Vervaeke nog niet al hun eigen ambities opzij zetten voor een ander, en terecht. Dit is goed om ze een keer ervaring op te laten doen als stap in de ontwikkeling, maar het echte besluit om knecht te worden moet een talent m.i. pas maken als hij de top net niet weet te bereiken. Dan is in deze fase eerder bijv. Mauri Vansevenant degene die zich af moet vragen hoe reeel het is om voor eigen kans te rijden, ook die lijkt er net niet te geraken...
Niks meer reageren! Alleen nog maar duimpjes bashen!