Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Jumbo-Visma heerst op slotdag Dauphiné: Vingegaard pakt ritzege, eindzege voor Roglic
Jumbo-Visma heeft op indrukwekkende wijze het Critérium du Dauphiné gewonnen. De Nederlandse formatie zag in de slotrit naar het Plateau de Solaison Primož Roglič en Jonas Vingegaard de buit verdelen na een ware wielershow. Vingegaard kwam als eerste over de streep en greep zo de ritzege, Roglič kroonde zich tot eindwinnaar.
In de slotetappe van het Critérium du Dauphiné konden we het nodige spektakel verwachten. In 2017, toen de wedstrijd voor het laatst aankwam op Plateau de Solaison, volgde een scenario waar zelfs de beroemde Britse filmregisseur Alfred Hitchcock jaloers op zou zijn. Het was de dag waarop Jakob Fuglsang na een knotsgekke rit alsnog de eindzege wist te grijpen door Richie Porte uit de leiderstrui te fietsen. Kregen we vandaag opnieuw zo’n koersverloop? Met de Col de Plainpalais, Col de Leschaux, Col de la Colombière en de slotklim naar het Plateau de Solaison als scherprechters, was er onderweg veel mogelijk.
Dat bleek wel in het openingsuur, gezien een spervuur aan demarrages. Pierre Rolland wist zich in de zaterdagetappe naar Vaujany al te verzekeren van de bergtrui, maar dit belette de ervaren klimmer niet om vandaag opnieuw de aanval te zoeken. Rolland was zeer bedrijvig in de eerste kilometers en pakte de volle buit op de eerste klim van de dag, de Col de Plainpalais. De renner van B&B Hotels-KTM was hiermee indirect ook de grote aanstichter van de goede vlucht. Vijftien zeer sterke renners wisten zich af te scheiden op de Col de Plainpalais en kregen een vrijgeleide van de mannen van Jumbo-Visma, de ploeg van leider Primož Roglič.
De klassementstrein van Jumbo-Visma – foto: Cor Vos
Sterke kopgroep met Nederlands en Belgisch tintje
Met Eddie Dunbar, Laurens De Plus (INEOS Grenadiers), Matteo Fabbro (BORA-Hansgrohe), Bruno Armirail, Michael Storer (Groupama-FDJ), George Bennett (UAE Emirates), Antonio Tiberi, Kenny Elissonde, Antwan Tolhoek (Trek-Segafredo), Simon Geschke (Cofidis), Alexis Vuillermoz (TotalEnergies), Jan Hirt (Intermarché-Wanty-Gobert), Franck Bonnamour, Pierre Rolland (B&B Hotels-KTM) en Gorka Izagirre (Movistar) in de ontsnapping, trokken we naar de volgende klim op het parcours. Op de Col de Leschaux was het, niet geheel verrassend, Rolland die als eerste de bergsprint passeerde.
De vijftien koplopers kregen niet al te veel bewegingsvrijheid op weg naar de slotklim naar het Plateau de Solaison, met een maximale voorgift van nog geen twee minuten. Met Kenny Elissonde als best geplaatste renner in de kopgroep, op 5m33s van geletruidrager Roglič, was er overigens geen direct gevaar voor de mannen van Jumbo-Visma. Toch besloot de geel-zwarte brigade een strak tempo op te leggen in het peloton, en zo de vluchters binnen schootsafstand te houden. Aan de voet van de Col de la Colombière, de voorlaatste klim in deze etappe, was het verschil tussen de twee groepen ongeveer twee minuten.
De vroege vluchters – foto: Cor Vos
Col de la Colombière zorgt voor serieuze schifting
Op de flanken van de Colombière spatte de kopgroep uiteen en wisten de betere klimmers zich af te scheiden. Bergkoning Rolland liet het op deze voorlaatste klim lopen: de bergkoning bleek dan toch niet over een onuitputtelijk krachtenarsenaal te beschikken. Armirail, Dunbar, Storer en Bennett beschikten wel nog over de nodige reserves en reden weg van hun vluchtkompanen. Armirail besloot zich zonder morren op te offeren voor zijn ploegmaat Storer en bepaalde het tempo richting de top. Met nog drie kilometer te klimmen zat het werk van Armirail erop en zo bleven er nog vier renners over in de spits van de koers.
Vlak voor de top van de Colombière kregen de vier koplopers het gezelschap van De Plus en Hirt, die nog konden terugkeren vanuit de achtergrond. De Plus nam ook de meeste bergpunten mee op de top van de Alpencol. Vervolgens was het anderhalve minuut wachten op de doorkomst van het, inmiddels flink uitgedunde, peloton. Door het strakke tempo van de mannen van Jumbo-Visma werd de groep der favorieten gereduceerd tot een veertigtal renners, maar voor het echte vuurwerk moesten we nog even wachten. De top van de Colombière lag op 38 kilometer van de finish, de voet van de slotklim op goed elf kilometer.
Jumbo-Visma neemt koers in handen, ‘meesterknecht’ Kruijswijk maakt indruk
In de afzink van de Colombière nam Van Aert het leeuwendeel van het werk voor zijn rekening in de groep der favorieten en de Belgische groenetruidrager wist de voorsprong van de kopgroep bijna te halveren. Aan de voet van de slotklim bedroeg het verschil dus maar een minuut, en dus mocht er vooraan niet te veel getreuzeld worden. Hirt zag het gevaar en besloot er alleen vandoor te gaan met nog goed tien kilometer te gaan. Intussen was Jumbo-Visma bezig om de boel stevig uit te dunnen. Een sterke Steven Kruijswijk bepaalde het tempo voor Roglič en Vingegaard: voor renners als David Gaudu, Brandon McNulty en Tobias Johannessen ging het te snel.
Kruijswijk voert de forcing – foto: Cor Vos
De groep der favorieten, inmiddels nog maar zeven renners sterk, wist op zes kilometer van de top met George Bennett de laatste vroege vluchter in te rekenen. Vervolgens was het uitkijken naar een duel tussen de renners die nog deel uitmaakten van de elitegroep: Roglič, Vingegaard, Ben O’Connor. Esteban Chaves en Jack Haig. Een beresterke Kruijswijk gaf er nog een laatste lap op en vervolgens was het aan de twee kopmannen van Jumbo-Visma om het af te maken. Vingegaard versnelde, Roglič ging mee, maar voor O’Connor, Chaves en Haig bleek dit de demarrage te veel.
Roglič en Vingegaard stelen de show
Vingegaard en Roglič, de twee matadoren van Jumbo-Visma, stoomden door in de laatste kilometers richting de top. De taaie O’Connor wist het verschil wel binnen de perken te houden en was op weg naar het podium, maar kon ook niet op tegen de dominantie van Jumbo-Visma. Klassementsleider Roglič en Vingegaard verdeelden intussen de kopbeurten en begonnen gezamenlijk aan de laatste kilometer. Roglič wist dat de eindzege hem niet meer kon ontgaan en liet de ritzege dan ook aan Vingegaard. De twee renners van Jumbo-Visma kwamen gebroederlijk over de streep, na een indrukwekkende machtsontplooiing op de slotklim.
Vingegaard en Roglič op weg naar een 1-2’tje – foto: Cor Vos
Vervolgens was het wachten op de binnenkomst van O’Connor, die aan de streep slechts 15 tellen moest toegeven op het duo van Jumbo-Visma en zich zo wist te verzekeren van het laatste podiumplekje in deze Dauphiné. Twee renners van EF Education-EasyPost, Chaves en Ruben Guerreiro, kwamen als vierde en vijfde over de meet. Voor Roglič is zijn eindzege in het Critérium du Dauphiné een mooie sportieve opsteker met het oog op de Tour de France. Ook Vingegaard heeft in de Franse voorbereidingskoers laten zien klaar te zijn voor La Grande Boucle, die over goed drie weken van start gaat in het Deense Kopenhagen.
Jumbo-Visma pakt dit voorjaar zowel Parijs - Nice als Criterium du Dauphine, beide prestigieuze rittenkoersen die ze al lang (if ever) niet wonnen.
Mooi. Heel mooi.
Hopelijk pakken jullie zo ook The Terminator aan. Met z’n tweeen. Om de beurt. Anders kun je wel meteen plaatsnemen voor plek 2 en 3. Bergop lijkt Vinge beter, alleen Primoz klimt maar iets minder en is meer allround.
Beide renners lijken echter wel de eerste gegadigden voor het podium met Pogacar. De rest gaat hier echt een zware dobber aan krijgen.
Vingegaard leek iets sterker vandaag, maar ze gaan er beide staan in de tour.
Roglic heeft inmiddels bijna ieder rondje van een week van naam minimaal 1 keer gewonnen. Enkel Catalunya en Ronde van Zwitserland ontbreken nog.
Heel vaak kritiek gehad op Kruijswijk maar vandaag was indrukwekkend van hem, als eigenlijk de hele ploeg.
Vingegaard trouwens beter dan Roglic vandaag, zou me niet verbazen als dat in de Tour ook zo is.
Kruijswijk, asjemenou, dit had ik niet meer van hem verwacht. Op deze manier gewoon een gedroomde bergknecht en ook wat mij betreft recht die Tour-ploeg in. Als nu ook Kuss de benen en punch vindt, hebben ze een team voor heel wat situaties.
Roglic goed maar zowel hijzelf als de ploeg hebben al aangegeven dat hij nog niet in topvorm is. Heeft nog drie weken om in vorm te groeien. Misschien dat de knieblessure eerder het seizoen het voordeel heeft dat hij dit jaar zijn echte topvorm pas in de Tour gaat halen. Zal nodig zijn om met de steun van een indrukwekkende Vingegaard Pogacar te kunnen verslaan.
Roglic is waar hij moet zijn. Eerste race terug na een blessure, dat er mensen reageren op zijn 'zwakte' vandaag geeft alleen maar weer hoe gigantisch hoog de standaard voor hem ligt.
Kruijswijk rijdt letterlijk zijn beste beklimming in 3 jaar, als het niet zijn beste beklimming sinds die ene Giro is.
Ik heb genoten van al zijn giro's vanaf de eerste keer in 2010 waar hij een prachtige slotweek had, in 2011 zijn eerste top 10 en ook zijn bijna giro zege jaren later.
Deze jongen is gewoon een bijzonder coureur die te weinig waardering heeft gekregen en ik heb alle kritiek altijd maar laten gaan, Steven heeft zijn plussen en zijn minnen maar laten we wel wezen 7x top 10 in een grote ronde 3x top 20 daar nog bij, 10x top 10 in kleinere rondes.
Ik snap alle kritiek, maar hij is Steven Kruijswijk, kan niet winnen, niet versnellen en niet sprinten. Ondanks dat kan ik enorm van hem genieten en wil ik deze ode vandaag aan hem geven, als fan, als liefhebber van de sport en voor de renner die ondanks zijn onvermogen tot winnen een fantastisch coureur is.
Ik zie Steven nog gerust a la Sastre als derde hond in de Schleck-ploeg op een diefje de Tour winnen.
Zijn knechtenwerk vond ik altijd met de handrem erop. Maar vandaag was het uitstekend. Ik hoop nog steeds dat hij niet hoeft te knechten en mag aanvallen. Volgens mij is dat ook een manier om de gele trui te halen.
Als een spits van Ajax in drie jaar, 4 goals maakt komt er kritiek. En terecht!
Kruijswijk had dit seizoen ook voor eigen succes in de Giro kunnen rijden, maar hij koos voor de Tourploeg omdat hij al zo lang bij de ploeg rijdt, TJV al lang naar een Tourzege streeft en hij daar graag deel vanuit wil maken. In dienst van de ploeg.
De vergelijking met Sastre zie ik totaal niet. Sastre won die tour niet op een diefje. Andy Schleck zat niet eens in de top 10 van het AK voor Alpe D'huez dus geen enkele AK man was bezorgd om hem. Frank Schleck was wel leider maar was een verschrikkelijke tijdrijder. Sastre was duidelijk de gevaarlijkste man van die ploeg en Evans kon hem totaal niet volgen.
Tenzij Kruiswijk na 2 weken nog binnen de minuut zit van Pogacar/Roglic, Pogacar plotseling zo slecht klimt als Evans in 2008 of Kruiswijk plotseling drie tiers beter wordt dan dat hij ooit is geweest, is dit scenario onbestaande.
En nu hij voor het eerst sinds de Tour van 2019 weer één keertje een echte topprestatie levert ga je meteen je gelijk proberen te halen. Dát is pas oppertunistisch, xistnc. Die vergelijking met Sastre slaat ook echt he-le-maal nergens op.
Dus denk dat jij niet iemand moet betichten van opportunisme.....
Dat hij nu goed is, bewijst dan echt helemaal niets. Hij kan het ongelijk van zijn criticasters alleen maar echt bewijzen door goed te zijn in de Tour zelf. En dat is net het punt: het zou kunnen dat hij daar ook sterk is, maar het blijft een gok met niet al te beste odds op succes.
In 2020 gooide een val in de Dauphiné en corona in de Giro roet in het eten, maar gezien een 4e plek in de Ain (achter winnaar Roglic) zat het met de vorm wel goed.
In 2021 is hij een prima waarde in de ploeg waarin anderen hem in de pikorde voorbij zijn gegaan. Hij wordt genaaid door de UCI-jury, anders pakt hij een ritzege in de Vuelta waarin hij als knecht van Roglic 12e wordt.
Anyway, 3 jaar lang niets gepresteerd? Kletskoek.
Kilometers lang zat men bij hem in het wiel, en dan nog, ondanks de mindere weerstand, moest vrijwel iedereen lossen. Ongehoord!
In deze vorm kan hij zelf top5 in de TdF rijden, mits hij de kasseien en wind overleeft natuurlijk, en niet hoeft te knechten. Ahum, ja, die voorwaarden worden lastig, maar ik wil maar zeggen, Kruissie is GOED!
ook goed