Ik word wel warm van deze sport/familieman. En mijn sympathie is niet afhankelijk van het aantal dagen dat hij koerst. Voor een introverte persoonlijkheid die ook nog eens beroemd is vind ik hem uitzonderlijk open en niet bang om zich kwetsbaar op te stellen. Als renner doet hij wat elke renner doet; proberen te winnen met de talenten die hem gegeven zijn. En ik vind het een prachtig contrast met Pogacar, het flamboyante wonderkind dat overal een show neerzet. Van mij mag Vingegaard slechts één keer per jaar van onder de schapenvachten uit een Scandinavische winterslaap rollen, vrouw en kinderen gedag zeggen en zich op de fiets hijsen voor de ultieme cultuurclash met glitterbiker Pogacar in de grootste wielerwedstrijd van de wereld. Beatles tegen de Stones, Cote d'Azur tegen Glyngøre, werken op de visafslag tegenover talent dat je komt aanwaaien. Zo iemand als Pogacar heeft ook een spook nodig. Een angstgegner. Het hele jaar door álles winnen en dan toch elk jaar weer zenuwachtig om moeten kijken naar dat ielige mannetje dat uit het noorden komt afgedaald en wellicht nét iets beter is in het winnen van juist die ene wedstrijd. Juist omdat hij alles op die ene wedstrijd zet. Ik ben er dankbaar voor.