Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Is Mathieu van der Poel de beste eendagscoureur van 2023?
In de maand december blikt WielerFlits traditioneel terug op het afgelopen wielerseizoen met de reeks Eindejaarslijstjes. Wat waren de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar en welke renners verdienen nog een eervolle vermelding voor 2023? Iedere werkdag is er een nieuwe lijst met bijbehorende poll. Vandaag staat centraal: de beste eendagscoureur van 2023.
Mathieu van der Poel
foto: Cor Vos
Kwaliteit boven kwantiteit. Zo kunnen we het wielerjaar van Mathieu van der Poel kenmerken. De Nederlander won in 2023 ‘slechts’ zes wegwedstrijden, maar de helft daarvan was wel op het allerhoogste niveau, tegen de allerbeste renners. Zijn eerste koers was nochtans geen groot succes: vijftiende in Strade Bianche, ver achter Tom Pidcock. Twee weken later volgde echter al Milaan-San Remo, waar hij na een verwoestende versnelling Filippo Ganna, Tadej Pogacar en Wout van Aert overboord gooide op de Poggio en naar de zege soleerde op de Via Roma.
Kort daarna waren er twee tweede plaatsen. Eerst achter Van Aert in de E3 Saxo Classic, daarna achter Pogacar in de Ronde van Vlaanderen. In Parijs-Roubaix won MVDP echter zijn tweede Monument van het jaar, opnieuw na een solo. Ook op het WK in Glasgow kwam hij, ondanks een schuiver die heel Nederland van de bank deed opschrikken, alleen aan. Het was na zijn zege op het WK veldrijden in Hoogerheide zijn tweede wereldtitel van het jaar.
Met de regenboogtrui om zijn schouders sloot Van der Poel zijn seizoen af met winst in de bescheiden Super 8 Classic. Nu een keer na een sprint van een klein groepje. De Velo d’Or-jury gaf hem een goede maand later de Trophée Eddy Merckx voor beste klassiekerrenner van het jaar, maar de echte vraag is natuurlijk of het WielerFlits-publiek hem ook uitroept tot beste eendagscoureur van 2023.
Tadej Pogačar
foto: Cor Vos
Waar Mathieu van der Poel (heel) even nodig had om erin te komen, was Tadej Pogačar meteen op de afspraak. Hij begon zijn seizoen in de Jaén Paraiso Interior, zegmaar de Spaanse Strade Bianche, en won daar na een solo van veertig kilometer. De volgende eendagskoers op zijn programma was Milaan-San Remo, waar hij aanviel op de Poggio, maar op een counter liep van Mathieu van der Poel. Hij moest genoegen nemen met een vierde plaats. In de E3 Saxo Classic stond de Sloveen vervolgens wel op het podium. Na een sprintje met Wout van Aert en Van der Poel werd hij derde.
In de daaropvolgende weken won Pogacar drie keer op rij. Eerst zegevierde hij als derde Tour de France-winnaar ooit en op indrukwekkende wijze in de Ronde van Vlaanderen, vervolgens temde hij de Mur de Huy in de Waalse Pijl en daarna was hij ook nog de beste in de Amstel Gold Race. Een week later kwam de kopman van UAE Emirates ten val in Luik-Bastenaken-Luik, maar bij zijn rentree, eind juni, werd hij meteen Sloveens kampioen op de weg én in de tijdrit.
Twee weken na het einde van de Tour de France haalde Pogacar ook het podium van het WK in Glasgow, door Mads Pedersen te kloppen in de sprint voor plek drie. Daarna volgde een hele rits ereplaats in de Italiaanse najaarsklassiekers: vierde in de Giro della Toscana, derde in de Coppa Sabatini, tweede in de Giro dell’Emilia en vijfde in Tre Valli Varesine. Maar de kers op de taart moest toen nog komen. Pogacar sloot zijn seizoen namelijk af met een derde opeenvolgende zege in de Ronde van Lombardije.
Remco Evenepoel
foto: Cor Vos
Voor Remco Evenepoel stond de eerste seizoenshelft volledig in het teken van de Giro d’Italia. Het eendaagse werk had dus niet de allerhoogste prioriteit, maar de (toen nog) wereldkampioen wilde absoluut aan de start staan van Luik-Bastenaken-Luik. Hij was immers titelhouder. En dat bleef hij, want nadat hij zijn duivels ontbond op La Redoute en daarna ook Tom Pidcock murw beukte, soleerde hij soeverein naar de zege in La Doyenne.
Zijn eerstvolgende eendaagse, het BK tijdrijden, liep door een valpartij uit op een teleurstelling. Vierde. In de wegrit nam hij revanche: hij bemachtigde de Belgische driekleur na een sprintje met Alec Segaert. Een dikke maand later schreef hij voor de derde keer de Clásica San Sebastián op zijn naam. Ook hier bracht een sprint-à-deux (nu met Pello Bilbao) de beslissing. Een week later verloor Evenepoel zijn wereldtitel op de weg aan Mathieu van der Poel, maar vijf dagen daarna versloeg hij Filippo Ganna wel in de tijdrit. Hij was zo al gauw weer in het bezit van een regenboogtrui.
In zijn nieuwe tricot leed Evenepoel half oktober nog wel een nederlaag tegen Joshua Tarling in de Chrono des Nations. Het vet leek wat van de soep, want in de Ronde van Lombardije was hij ook al niet verder gekomen dan een negende plaats. Geen schande na een jaar met weer de nodige grote overwinningen.
Wout van Aert
foto: Cor Vos
Grote overwinningen, daar was Wout van Aert in 2023 naarstig naar op zoek. Het was vaak net niet voor de Belg, die in totaal vijf keer wist te winnen. Zijn grootste zege was in de E3 Saxo Classic. In die wedstrijd kwam hij op de steilste hellingen in de problemen, maar kon hij zijn karretje toch nog aanhaken bij Tadej Pogačar en Mathieu van der Poel. Met behulp van een ongekende dosis wilskracht wist hij zijn twee concurrenten vervolgens te vloeren in de sprint.
Een week voor de E3 Saxo Classic was Van Aert al derde geworden in Milaan-San Remo, twee dagen na de E3 Saxo Classic kwam hij als tweede over de streep in Gent-Wevelgem. In die laatste wedstrijd gunde hij de zege aan zijn ploeggenoot Christophe Laporte, hopende dat hijzelf nog wel zou toeslaan in de allergrootste kasseiklassiekers. In de Ronde van Vlaanderen (vierde) kwam hij echter tekort en in Parijs-Roubaix (derde) kreeg hij op Carrefour de l’Arbre af te rekenen met een lekke band.
De eerstvolgende eendagskoersen voor Van Aert waren de Belgische kampioenschappen. In de tijdrit werd hij eerste, in de wegrit finishte hij na een verre aanval in het peloton. Na de Tour de France waren er nog meer kampioenschappen, te beginnen met de WK’s. In Schotland werd Van Aert tweede in de wegrit en vijfde in de tijdrit. Op het EK in Drenthe stond hij twee keer op het podium. Na een derde plaats in de tijdrit, strandde hij in de wegrit op de tweede plaats, achter… Christophe Laporte. Anderhalve week later volgde nog wel een zege in de Coppa Bernocchi.
Mads Pedersen
foto: Cor Vos
Mads Pedersen won dit jaar één eendaagse en met de BEMER Cyclassics was dat niet de meest prestigieuze. Net als Wout van Aert, dankt de Deen zijn nominatie dan ook vooral aan zijn consistentie. Van maart tot oktober, van Milaan-San Remo tot de Sparkassen Münsterland Giro – Pedersen stond er in het eendagswerk. Na zijn zesde plek in La Primavera behaalde hij in het voorjaar ook nog ereplaatsen in Gent-Wevelgem (vijfde), Dwars door Vlaanderen (vijfde), de Ronde van Vlaanderen (derde) en Parijs-Roubaix (vierde).
Na de Giro en de Tour eindigde Pedersen als vierde op het wereldkampioenschap op de weg. Hij miste op een haar na het podium: hoewel hij op papier sneller is dan Pogacar, verschalkte de Sloveen hem in een sprint voor plek drie. Later in augustus won de renner Lidl-Trek de BEMER Cyclassics, een dag nadat hij de Ronde van Denemarken op zijn naam schreef. Wie de uitslag erbij haalt, zou denken dat Pedersen in de Duitse klassiekers de snelste was in een doodgewone sprint, maar niets is minder waar. Hij behaalde de overwinning op sensationele wijze met een uitval in de laatste kilometer.
In de laatste weken van het wielerjaar 2023 was de absolute topvorm verdwenen bij Pedersen, maar dat weerhield hem er niet van om nog enkele mooie uitslagen te noteren. Zo werd hij tweede in de Grand Prix d’Isbergues, zevende in de wegrit van het EK en derde in de genoemde Sparkassen Münsterland Giro. Met die laatste wedstrijd sloot hij zijn drukke maar succesvolle seizoen af.
In de RIDE Magazine Zomergids 2025 (€12,50) lees je een uitgebreid interview met wereldkampioen Tadej Pogačar. De Sloveen kwam spontaan naar de Alpecin Barbershop voor een knipbeurt en dat draaide uit op een interessant interview. Pogačar praat over het pakken van KOM's en het nastreven van nieuwe doelen. Bestel jouw exemplaar van het zomernummer 2025 van RIDE Magazine hier!!
2. Pogacar
3. Evenepoel
4. Van Aert
5. Pedersen
Een en twee dicht bij elkaar, VDP 3 topkoersen, Pogi 2 stuks maar ook wel Amstel en Waalse Pijl. Deze 2 steken er toch wel bovenuit dit jaar.
Daarna wordt het iets moeilijker. Evenepoel Luik gewonnen, San Sebastian en het BK, telkens in stijl. Daar staat Van Aert tegenover die in meer grote eendagskoersen meereed (en vooraan streed) maar enkel E3 en Bernocchi heeft gewonnen. Pedersen zou ik dan als vijfde van het rijtje zetten, omdat die toch een klein niveautje lager zat.
- versloeg MVDP in zijn "speeltuin" in Vlaanderen
- in de races waar MVDP op focuste was Pogacar telkens z'n grootste concurrent in de finale
- is competitief voor winst in een bredere set van eendagskoersen dan MVDP
- won meer prestigieuze eendagskoersen (en podiums) dan MVDP
- slaagt erin een 3e keer te pieken in de najaarsklassiekers
Maar anderzijds had ik liever Mathieu's palmares van dit jaar gehad.
Je kan immers - onterecht - nog een beetje twijfelen over Pogacar, maar je kan toch niet ernstig menen dat bv. WvA de beste eendagsrenner was in 2023? Of krijgen we weer het riedeltje ‘ieder heeft zijn mening’ (en de aarde is plat)?
Als je als eendagsrenner er aan het eind van het seizoen met die prijzen vandoor gaat, dan ben je de beste op jouw vakgebied. Zeker als je dat ook nog eens doet door zowel in MSR als het WK op een indrukwekkende manier weg te rijden van alle andere "beste eendagsrenners".
Pogacar nummer 2. Vanwege de net iets minder dikke eendagsvissen, en door zijn track record tegen Mathieu in de monumenten+WK (2-1 voor Matje).
En allebei een straatlengte voor op de rest.
Kinderlijk zielig hoe je Evenepoel blijft doodzwijgen, negeren, kleineren en zijn prestaties minimaliseren. Hij heeft in 2023 Luik-Bastenaken-Luik gewonnen, heeft goud op het BK, goud op het WK en San-Sebastián, in een jaar waarin de focus vooral op de Giro lag. En wat mij betreft extra kudo’s voor de ongekende mentale weerbaarheid na tegenslagen, dat draagt ook bij tot de kwaliteit van een renner.
Als ik Evenepoel noem ben ik geobsedeerd. Als ik er wat over schrijf kleineer ik hem. Als ik niet over praat negeer ik hem of zwijg ik hem dood. Wat wil je nou?????
Verder heb ik jouw hulp niet nodig om te bepalen hoe MIJN keuze eruit ziet. Van mijn keuze mag je van alles vinden en ik wil daar gerust met iedereen over van mening wisselen. Maar als je je argumentatie begint met "kinderlijk zielig" dan zit je hier vooral om de sfeer te verzieken of iemand te bashen, en niet voor een normale discussie.
Dus ga een keer normaal doen!
Voorts wel bijzonder dat je de laatste tijd meerdere mensen ertoe aanzet ‘om een beetje normaal te doen’. Dat betekent dus dat de techniek van het voorhouden van een spiegel bij jou duidelijk niet werkt, ook al benoem ik het als dusdanig. Doc!
Pogacar: 2 monumenten en 2 zware semi-klassiekers (Amstel, Hoei)
Evenepoel: 1 monument, 1 zware semi-klassieker en WK tijdrijden.
De rest staat niet op foto.
Keuze voor Mathieu, maar wat een straffe generatie!
Door WK op de weg heeft vd Poel nu streepje voor, maar met de behaalde resultaten van de andere 2 hadden ze deze poll in andere jaren makkelijk kunnen winnen.
Ik vind het een lastige keuze. Beiden twee monumenten, maar Pogacar daarnaast een hele sloot van de belangrijkste klassiekers die geen monument zijn. Uiteindelijk toch voor MVDP gekozen i.v.m. het WK.
Ronde van Vlaanderen - Tour des Flandres (1.UWT)
Amstel Gold Race (1.UWT)
La Flèche Wallonne (1.UWT)
National Championships Slovenia ME - ITT (NC)
National Championships Slovenia ME - Road Race (NC)
Il Lombardia (1.UWT)
Zou mooi zijn als ze komend jaar beide alle monumenten rijden.
EDIT: ik heb ‘vingers in de neus’ geschrapt, want dan was het idd een close call.
En als ik móet kiezen zou ik nog voor Pogacar gaan ook aangezien die een monument buiten zijn comfort zone gewonnen heeft.