Raymond Kerckhoffs

• dinsdag 18 februari 2025 om 13:30

Interview Met tientallen meters voorsprong op de keirin weet Harrie Lavreysen (27) zondagmiddag op de prachtige wielerbaan van Heusden-Zolder zijn tweede Europese titel van het toernooi te winnen. Een dag eerder laat hij al op indrukwekkende wijze de hele trukendoos in de individuele sprint zien tegen Mikhail Yakovlev. Maar misschien was het zilver op de teamsprint voor de vijfvoudig olympisch kampioen wel de mooiste medaille van dit EK-wielrennen op de baan.

Juist omdat Lavreysen in de teamsprint het zonder zijn vaste maten Jeffrey Hoogland (31) en Roy van den Berg (36) moest doen, m aar met de jongere landgenoten Loris Leneman (21) en Tijmen van Loon (23) van start ging was het zilver op dit fysieke krachtnummer een grote verrassing.

“Ik heb lang getwijfeld of ik de teamsprint hier zou rijden”, geeft Lavreysen aan. “In eerste instantie dacht ik om die jonge jongens het zelf eens te laten uitvogelen. Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat we er meer aan hebben richting de toekomst wanneer ik ook zou rijden. Dan kon ik aan die jongens mijn ervaring delen. Daar zag ik wel de waarde van in.”

Met welke instelling ging je dan van start in de teamsprint?
“Ik had ditmaal voor de teamsprint helemaal geen spanning, want ik dacht dit wordt niks. Opeens reden we echter de tweede tijd, waardoor de spanning terugkwam. Dan wil je het uiteindelijk ook weer niet verknallen. Dan heb je ineens heel andere gevoelens bij een race. Dat maakt het alleen maar mooi. Zoals de hele dynamiek in de teamgeest met deze jongens mooi was om te beleven.”

Wat kun je die jongens tijdens zo’n toernooit dan leren?
“Ik lag bijvoorbeeld met Loris Leneman op de hotelkamer. Dat was bewust, omdat het zijn eerste grote toernooi was. Dan merk je dat hij nog heel zenuwachtig is. Er is een gezonde spanning, omdat hij nog niet precies weet wat er op zo’n dag allemaal op hem afkomt. Hij had dan ook honderd vragen. Ik wist bijna overal antwoord op te geven. Het is mooi om die jongens te helpen. Al wil ik eigenlijk ook niet te veel tegen ze zeggen. Ik wil hen vooral laten zien wat ik doe. Wat ze daarvan meepikken is aan hen. Ik probeer in ieder geval het goede voorbeeld te zijn. Hopelijk hebben ze er iets aan.”

Foto: Raymond Kerckhoffs

Hoe ver staan Loris Leneman en Tijmen van Loon nog van Jeffrey Hoogland en Roy van den Berg af?
“Er wordt wel vaker gevraagd wanneer vervangt er iemand Jeffrey of Roy. Dat is niet zo eenvoudig. Je hebt het wel over de olympisch kampioenen. Het duurt meestal jaren om op dat niveau te komen. En dan nog is het geen zekerheid. Het lijkt misschien normaal wat we allemaal gepresteerd hebben, maar dat is het zeker niet. Dat zien wij juist ook heel goed met de jongens die bij ons de aansluiting proberen te maken.

Tijmen van Loon rijdt al twee jaar met ons en laat hier een mooi sprinttoernooi zien. Het verschil met Roy en Jeffrey is nu nog vrij groot, maar het kan ineens ook snel gaan. Het is belangrijk dat we reserves hebben. We moeten bouwen aan een groter team. Dit is een eerste stap. Dat we tweede worden had ik nooit verwacht. De basis staat super goed. Ook qua staf staat hier vrijwel iedereen waar we de komende vier jaar mee willen werken.”

• 

  16 feb

  Lees ook Vier op vier voor Nederland op slotdag EK: ook goud voor Dorenbos en Hoppezak

  16 feb

Een tweede lijn is niet alleen belangrijk om reserves te hebben, maar ook om iedereen scherp te houden.
“Zeker. De afgelopen jaren toen we slechts met ons drieën waren, waren we voor de teamsprint ook redelijk kwetsbaar. Ik herinner me een wedstrijd waar Roy door z’n rug was gegaan, waardoor we direct kansloos waren. Het is mooi dat we nu ons team weer vergroten en kunnen bouwen aan de toekomst.”

Gaan jullie nu ook vaker in een andere opstelling van start?
“Het is mooi wanneer we eens andere opstelling kunnen testen. Al ben ik wel van mening dat we op belangrijke kampioenschappen voor het goud moeten gaan en op z’n sterkst voor de dag moeten komen. Zeker op het WK zal het snelste team van start gaan. In andere wedstrijden denk ik dat het verstandig is om de jonge jongens af en toe op te stellen. Die jongens mogen ons zeker gaan uitdagen. Los Angeles is nog ver. Jeffrey en Roy zijn niet meer de jongsten, maar ze willen gelukkig nog altijd door. Dat er een beetje concurrentie komt is alleen maar mooi.”

Harrie Lavreysen. Foto: Raymond Kerckhoffs

Waar Jeffrey en Roy bewust dit EK hebben overgeslagen sta jij er wel weer. En hoe…
“Ik wilde hier wel heel graag rijden, omdat Zolder zo dichtbij mijn thuis is. Daarbij is het zeker ook de liefhebber in mij die zo graag zo’n toernooi wil rijden. Voor zo’n titelstrijd heb ik nooit moeite om me te motiveren. Ik geniet hier enorm van. Al heb ik naar dit EK wel anders toegeleefd dan naar andere grote toernooien. Ik ben nog nooit zo relaxed naar een kampioenschap toe gegaan. Ik kijk er ook weer naar uit om de komende maanden enorm goed te trainen en dan op het WK in Chili in weer net wat beter te zijn. Wie weet wat er nog mogelijk is. Gewerkt om beter te worden, dat heb ik het afgelopen half jaar na de Olympische Spelen in Parijs niet meer gedaan.”

Na Tokyo 2021 was je al een grote kampioen, maar je status is na Parijs 2024 helemaal veranderd. Merk je dat?
“In Tokyo win ik twee gouden en een bronzen medaille en in Parijs was het drie keer goud. Sportief gezien is het verschil eigenlijk niet zo heel groot. Maar in het aanzien en de bekendheid scheelt het enorm veel. Na Parijs is mijn leven toch wel een beetje in positieve zin veranderd. Ik word veel vaker herkend. Ik vind dat niet vervelend en zie het vooral als respect naar mijn prestaties. Ik word voor heel veel zaken uitgenodigd, maar de sport blijft bij mij op één staan. Ik denk wel dat al die aandacht er aan bijdraagt om het baanwielrennen in Nederland bekender en groter te maken. Ik hoop dat veel jongeren op baanwielrennen gaan, waardoor wij in de toekomst nog veel meer kunnen presteren.”

Foto: Raymond Kerckhoffs

Sta je er wel vaker stil dat je nu de beste Nederlandse olympiër ooit op de Zomerspelen bent?
“Dat blijf bizar. Ik heb eind vorig jaar een dubbelinterview met Ireen Wüst gedaan. Het was een mooie middag om eens met haar samen te zitten. Je herkent dan veel zaken uit elkaars sporten. Als je dan alle dingen onderling vergelijkt, voel je wel hoe bijzonder het is. Dan sta je erbij stil wat je gepresteerd hebt en hoe uniek dat is. Dat is ook geweldig.”

Besef je dan ook met je pas 27 jaar welke unieke plek in de Nederlandse sportgeschiedenis er voor jou nog mogelijk is?
“Daar wil ik eigenlijk niet te veel bij stilstaan. Het is nog 3,5 jaar tot de Olympische spelen in Los Angeles. Vanaf Parijs heb ik eigenlijk tot nu toe nauwelijks rust genomen. Nu heb ik eindelijk echt vakantie. Dit was echt de laatste dag, waarna ik twee weken helemaal niks ga doen in Spanje.”