Als (oud-)wetenschapper heb ik een teringhekel aan de huidige (internet-)tijd die bij elke scheet die iemand welgeliefd is, of juist niet, doet zeggen "ja, maar de wetenschap zegt ..." (en dan einde discussie).
Een wetenschapper zegt per principe 'nescio', ik weet niet', en volgt het paradigma van Popper : als iemand iets publiceert is het waar tot het niet meer waar is (en dat is over het algemeen verdomd snel)).
Wetenschap is simpel gezegd data verzamelen, er een model van maken, toetsen met de werkelijkheid.
De paradox van mijn verhaaltje (kort, ben met m'n dochter) is dat datzelfde internet het verzamelen van prima qualiteitsdata mogelijk maakt. Laten we daar vooral mee doorgaan in vooral public domain databases.
En niet alleen en vooral van Pogacar, er zijn inderdaad nog wel wat meer wenkbrauwdoenfronsende renners.
En dan dat model er van maken, laat ze maar komen de PhDs die een model maken van de Grote 3.

En dan toetsen aan de werkelijkheid.

Maar het belangrijkste is eerst de database public domain (ook over 50 jaar moet iemand nog alsnog een ander model kunnen maken met dezelfde data, dat kan in de praktijk alleen als die data 'van niemand' is).

(en ja, ik ben opgegroeid met Pollentier en z'n gepiemel (sic) met een schoon urinezakje. En vooral het hebben van kinderen doet je realiseren dat het niet mogelijk is om alleen volwassen mensen maar te laten nemen wat ze willen, die koters doen er hun hele jeugd over om ook zo'n 'adult' te willen zijn, met diens goede kanten, en vooral slechte in deze)