Ad Mattis Dielessen was een fanatieke wielrenner uit Utrecht. Totdat hij door leukemie werd geveld. Z’n vrienden missen hem, elke dag weer. Zij schetsen echter geen treurige terugblik, maar schreven een ode aan zijn energie, humor en kracht. Aan vriendschap, fietsgeluk, opstaan en weer doorgaan. Want opgeven: dat was voor Mattis geen optie. 

“Meneer, menéér, wacht even!” De medewerker van de receptie in het St. Antonius Ziekenhuis in Nieuwegein zucht diep: “Waar gaat u met die fiets naartoe, die mag echt niet mee naar binnen.”

De ‘meneer’ aan de andere kant van de balie antwoordt vriendelijk: “Ik kom voor m’n chemokuur. En daarna fiets ik weer naar huis. Deze fiets laat ik echt niet zomaar buiten staan. Bel anders even met de hematoloog, die vindt het vast goed.”

Welkom in de wereld van Mattis Dielessen. Die creatieve, grappige en oersterke Mattis. Want hij is het, die zojuist met z’n fiets aan de hand het ziekenhuis is ingelopen voor een chemokuur. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En dat was het ook voor Mattis. Ruim drie jaar lang wist hij heel zeker dat hij weer beter zou worden.

De mooiste fietsplannen lagen alweer klaar. Om opnieuw wedstrijden te gaan rijden op de Nedereindse Berg, nieuwe fietsavonturen te beleven en samen met vriendin Brigitte en dochtertje Luna een rondje te fietsen door De Meern. Mattis had Luna net leren fietsen, zijwieltjes had ze echt niet nodig. Groot fietsgeluk is soms niet meer dan dat.

Steun de vrienden van Mattis en KWF

Mattis nam ‘gewoon’ zijn fiets mee naar het ziekenhuis

Liefde voor de fiets
Die Mattis is er nu niet meer, hij is dood. Zijn slopende ziekte bleek uiteindelijk toch een te steile beklimming. Mattis overleed op 26 april 2024, een paar weken na z’n 36e verjaardag en een paar dagen vóór de verjaardag van Luna. Nu zijn we alweer meer dan een jaar verder en we missen hem. Elke dag weer.

Dit zou dan ook een aangrijpend en tranentrekkend verhaal kunnen worden. Over de verwoestende kracht van Mattis’ kanker, over het alles ontwrichtende karakter van zijn leukemie. Voor hemzelf, z’n vriendin en hun dochtertje. Voor z’n ouders, broer, zus, familie, collega’s en ons als fietsvrienden.

Maar zo’n verhaal wordt het dus niet. Wel gaat het over vriendschap, lachen om elkaar en de liefde voor de fiets. En over doorgaan; altijd maar weer opstaan en verdergaan want opgeven is geen optie. Niet voor Mattis.

Tienduizenden appjes
In 2015 ontmoetten we Mattis voor het eerst. Hij was die zomer lid geworden van de Utrechtse wielervereniging CS030 en mocht bij hoge uitzondering meteen meedoen aan het clubkampioenschap. “Kijk maar hoever je mee kunt komen met de andere renners”, zei de man achter de wedstrijdtafel nog terloops. Vervolgens heeft het peloton een uur lang alleen maar naar Mattis’ rug zitten staren. Met beide handen rustig op het stuur kwam hij als eerste over de streep.

Met een bescheiden glimlach stond hij boven op het gammele podium. Na afloop kregen de andere deelnemers nog een mooi compliment: “Ik heb er vandaag wel m’n best voor moeten doen.” Daar op de Nedereindse Berg, de wieler- en skeelerbaan voor Utrecht en omstreken, klonk het startschot van onze vriendschap, tienduizenden appjes en vele bijzondere fietsavonturen in binnen- en buitenland.

Na het voltooien van de Elfstedentocht

Theekransje
Samen vormen we ‘De Avondetappe’. Eerst niet meer dan een paar willekeurige clubgenoten van CS030 die met lampjes op de fiets ’s avonds op pad gingen, later een hechte vriendengroep. Onze stilte op de fiets werd op die avonden regelmatig onderbroken door gierende schijfremmen of gevloek en gezucht. Meestal de schuld van Mattis. Want hij gooide – vaak al binnen een paar minuten – lachend de knuppel in het hoenderhok. We genoten met z’n allen heel erg van anderhalf uur de tanden op elkaar. Mattis zelf lag daarna waarschijnlijk nog wel een paar uur wakker van de adrenaline.

In onze gezamenlijke Whatsappgroep gaat het altijd over fietsen, maar eigenlijk over alles wat boeit in het leven. Een theekransje volgens onze vriendinnen. Met Mattis als drijvende kracht achter de 10.813 foto’s, filmpjes en gifjes, die we de afgelopen jaren met elkaar hebben gedeeld.

Hij was ook de gangmaker tijdens onze gezamenlijke ritten. Mattis fietst op kop. Zo simpel is het. Vaak ook de hele rit, meestal dus zo’n anderhalf uur. En geloof ons, dat bleek lang zat. Want ook in zijn wiel kon een minuut als een uur aanvoelen. Hijzelf was dan slechts ‘een beetje aan het trainen’ voor een aankomende cross of wielerwedstrijd.

Bijzondere fietsavonturen
Dat was Mattis. Gewoon volle bak fietsen. Altijd. Nog steeds heeft hij zo’n zeventig KOMs in Utrecht en wijde omgeving. Opwarmen voor een ritje deed hij door z’n persoonlijke record te verbeteren op de Meernbrug, op slechts een paar kilometer van huis. Hartslag boven de 200. Deze korte, snelle ritten waren voor Mattis ook een manier om op tijd weer thuis te zijn. Om samen te zijn met Brigitte en Luna, z’n kleine grote trots.

‘De Avondetappe’ in Slovenië – foto: Merijn Heijne

Mattis kwam ook met spontane plannen voor heel lange tochten. Van Utrecht naar Bourtange in Groningen bijvoorbeeld, maar uiteraard niet rechtstreeks. Nee, dat moest dan eerst via het Brabantse Reusel. Hoe hij daarbij kwam, geen idee. Hij noemde waarschijnlijk gewoon twee willekeurige plaatsnamen en schrok ervan toen wij dat een goed plan bleken te vinden. De lokale bakker in Reusel geloofde om acht uur ’s ochtends in ieder geval niet dat we al bijna drie uur onderweg waren vanuit Utrecht. Na veertien uur en bijna 420km fietsten we via Duitsland – we waren toch in de buurt – het eeuwenoude vestingdorp Bourtange binnen.

Tegen zijn natuur in reed Mattis dan mee. Hij hield namelijk helemaal niet van lange ritten. Van ons leerde hij tijdens dit soort avonturen om te fietsen met de rem erop. Om naar je omgeving te kijken vanaf het zadel en te genieten van het decor waarin je fietst. Om zelfs het idiote concept van een pauze onderweg te omarmen en ook dat het niet raar is om met meer dan één bidon van huis te gaan.

Tien voor taal
Mattis’ tomeloze energie zat ook in zijn stijl van communiceren. Fel en direct. De wereld kon hem allemaal wat. Hij kon zich werkelijk over van alles verbazen en opwinden.

Buiten de fiets had Mattis nóg een groot talent: hij was onnavolgbaar en oneindig creatief met taal. Met voor ons regelmatig hilarische en soms compleet onbegrijpelijke twists. Bij een potje Wordfeud was je bij voorbaat al kansloos. En rijmen met Sinterklaas bracht hij naar een geheel nieuw niveau. De appgroep werd gevuld met prachtige samenvattingen van onze eigen avonturen, live-verslagen van wielerkoersen, allerlei rebussen en een openhartig kijkje in het huishouden met, zoals hij het zelf noemde, Queen B (vriendin Brigitte) in Villa Kakelbont (thuis in De Meern).

Steun de vrienden van Mattis en KWF

Kloteziekte
Tijdens een avondetappe in december 2020 kon Mattis het echter niet meer bijhouden. Hij begreep er niks van. Natuurlijk, hij was een paar maanden eerder vader geworden, het was druk op het werk en misschien had hij wel iets te hard getraind. Dit gevoel hield een paar weken aan; tijd voor een bezoekje aan de huisarts om bloed te laten prikken. Een paar dagen later ontplofte de bom: leukemie. Spullen pakken en naar het ziekenhuis voor de eerste chemokuur.

Zo ging het ruim drie jaar op en neer: kanker weg, kanker weer terug. Lekker weer thuis en aan het werk. Hup, opnieuw naar het ziekenhuis. Maar altijd had Mattis het volste vertrouwen om te genezen, om er weer bovenop te komen en samen te gaan fietsen. Sterker nog, zijn fiets stond vaak gewoon naast z’n bed in het ziekenhuis. Om in conditie te blijven, belangrijk tijdens de slopende behandelingen.

Zo ook na de stamceltransplantatie van eind 2023. Het hele palet aan bijwerkingen kwam langs, maar het leek echt wel wat beter te gaan. Samen zagen we in het huis van vrienden in het Friese Gorredijk op zondag 7 april 2024 Mathieu van der Poel voor de tweede keer winnen in Parijs-Roubaix. We kookten met z’n allen, hadden lol en keken vooruit. Dit zou goed komen. Maar dat kwam het niet. Mattis moest weer het ziekenhuis in en ook de kanker bleek terug. Enkele dagen later overleed hij, veel te vroeg.

‘De laatste keer buiten’ met Mattis

Mattis Memorial Ride
Een paar weken geleden, op zaterdag 12 april, fietsten we samen met alle trainingsgroepen van CS030 de Mattis Memorial Ride. In de stijl die hem zo kenmerkte: zwart shirt, zwarte broek en witte sokken. We reden zijn favoriete rondje. ‘Bestealles’, zoals hij het zelf noemde. En dat was het ook. Het werd een dag om samen te herinneren, te herdenken en vooral te doen wat Mattis zelf het liefste deed: een rondje fietsen, lekker trainen en daarna met koffie en appeltaart gezellig bijpraten.

We missen Mattis en krijgen hem niet meer terug. Maar in alles wat we doen, fietst hij nog met ons mee. Als we kop over kop rijden op de Lekdijk. Als we lachen om een appje. Als we een sprint veel te vroeg inzetten. Dan is hij er ook. En zolang we blijven fietsen, zolang we samen nieuwe avonturen beleven, om elkaar lachen en ons verbazen over de wereld, zolang leeft Mattis voort.

Dat blijven we dus doen. Kleine moeite eigenlijk, voor een vriend.

Verantwoording:
Deze verhalenserie is tot stand gekomen in opdracht van en in samenwerking met KWF. Dit verhaal is ook te lezen in de RIDE Magazine Zomergids.