Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Ezequiel Mosquera won rit naar Bola del Mundo: “Als ik weer renner was, zou ik van nog verder aanvallen”
Interview De renners in de Vuelta a España trekken zaterdag naar het einde van de wereld. De wielerfan weet dan meteen hoe laat het is: de afschrikwekkende beklimming naar Bola del Mundo staat weer eens op het menu. Vijftien jaar geleden zat deze klim voor het eerst in het Vuelta-parcours en toen kwam Ezequiel Mosquera als eerste over de streep. Mosquera… Hoe gaat het eigenlijk met de Spanjaard? WielerFlits sprak met de oud-renner!
Ezequiel Mosquera: het is een naam die onlosmakelijk is verbonden met de geschiedenis van de Ronde van Spanje. De klimgeit uit Galicië maakte jarenlang het mooie weer in de Spaanse bergen. De eerste jaren van zijn wielercarrière verliepen nog redelijk anoniem, maar in de Vuelta van 2007 brak de Spanjaard door in het witte tenue van het inmiddels verdwenen Xacobeo-Galicia. Mosquera werd dat jaar – eigenlijk vanuit het niets – op 31-jarige leeftijd vijfde in het eindklassement.
Dit bleek geen toevalstreffer, want in de daaropvolgende edities van La Vuelta speelde Mosquera weer een hoofdrol. Vierde in 2008, vijfde in 2009… Spanje had er een nieuwe toprenner bij. Een renner die niet erg bedreven was in het tijdrijden, maar wel als geen ander kon klimmen. In de Vuelta van 2010 strijdt Mosquera tot de allerlaatste dag, tot de allerlaatste meters, mee om de eindzege. Op de flanken van de Bola del Mundo – waar de tweestrijd eindigt in een zinderende apotheose – lijkt hij Vincenzo Nibali zelfs uit de rode leiderstrui te rijden.
Schorsing
Maar de Italiaan houdt stand en wint de 65ste editie van de Vuelta a España. Mosquera moet na drie weken genoegen nemen met de tweede plaats, maar is vastberaden om een jaar later wél het hoogste treetje in Madrid te betreden. Hij verlaat Xacobeo-Galicia en tekent bij het ambitieuze Vacansoleil, maar hij zal geen meter voor de Nederlandse formatie rijden.
Wat blijkt: de nieuwe aanwinst werd in de Vuelta van 2010 betrapt op het maskeringsmiddel HES en krijgt vervolgens een schorsing van twee jaar. Mosquera houdt vol onschuldig te zijn, maar keert nooit meer terug in het peloton.
Over zijn schorsing: “Ik koester geen wrok”
Hoe kijkt Mosquera nu terug op deze donkere periode? “Er waren zware momenten, maar ik kon alles al snel resetten, omdat ik altijd al een beetje een ondernemer ben geweest. Vaak is de tijd die je besteedt aan klagen, nadenken, vechten of stampvoeten over het een of ander, verloren tijd.”
“In het leven kun je niet stilstaan, je moet doorgaan. In dit geval, als ik er met terugwerkende kracht naar kijk, ben ik trots. Ik ben altijd trots geweest. Dankbaar voor wat het wielrennen me heeft gebracht. In dat opzicht koester ik geen wrok, integendeel.”
Ezequiel Mosquera werd ruim vier jaar na zijn positieve dopingtest alsnog vrijgesproken. Na een lang juridisch gevecht besloot de Spaanse Audiencia Nacional (Het Nationaal Gerechtshof) de straf in 2015 weer in te trekken. Mosquera heeft altijd volgehouden dat hij onschuldig is. Hij stelde dat het verboden middel oraal is toegediend. Enkel toediening via injectie is strafbaar.
Goed vijftien jaar later keert de Vuelta dus terug naar de plek waar Mosquera de grootste overwinning uit zijn carrière wist te boeken (al is zijn zege wel uit alle analen geschrapt). Hoe gaat het nu met de inmiddels 49-jarige Galiciër? “Je moet na je carrière opnieuw beginnen, zoals elke wielrenner dat moet doen. Je hebt geen andere keuze dan te resetten, na te denken over wat je gaat doen of waaraan je je gaat wijden. Je hebt immers nog een heel leven voor je.”
O Gran Camiño
“In mijn geval heb ik een logistiek bedrijf opgezet voor allerlei sportevenementen. En eerlijk gezegd, met het verstrijken van de jaren verging het ons goed. Na de coronapandemie besloten we om de oude wielerronde van Galicië, die vroeger veel prestige en bekendheid had, nieuw leven in te blazen, maar dan meer gericht op wat tegenwoordig heel belangrijk is voor Galicië: de Camiño de Santiago. Het ging erom een nieuwe naam, nieuw format en een vernieuwde insteek te vinden. Toen besloten we om iets op te zetten, een soort Gran Camiño, met het idee van een wielerronde in Galicië, maar met een zeer solide en krachtige betekenis.”
De Spaanse rittenkoers O Gran Camiño zag in 2022 het levenslicht en leverde met Alejandro Valverde, Jonas Vingegaard (2x) en Derek Gee al zeer mooie winnaars af. Mosquera is als koersdirecteur de grote man achter het evenement in ‘zijn’ Galicië. En dat maakt hem trots. “Eerlijk gezegd zijn we erg tevreden met het resultaat na vier jaar, al hebben de weersomstandigheden wel voor veel hoofdbrekens gezorgd.”
foto: Cor Vos
Dat is nu, maar we willen met Mosquera ook graag terug naar de hoogtijdagen van zijn wielercarrière en dan specifiek de iconische Vuelta-etappe naar de Bola del Mundo. Wat weet hij nog van die bewuste dag? “De Bola del Mundo-rit kan ik me nog heel helder voor de geest halen. Het zijn herinneringen en gevoelens die in je geheugen gegrift staan en nooit verdwijnen. Ik zeg altijd dat ik het geluk heb gehad om dat te beleven. Het zijn ervaringen die maar weinig mensen kunnen beleven: een berg vol met schreeuwende mensen. De mogelijkheid om je dromen na te jagen. Het was eigenlijk niet eens een droom, want je kunt je het niet voorstellen.”
“Dat zit allemaal in mijn hoofd en daar hou ik me aan vast. En dan vooral aan de reacties van de mensen. Zelfs nu, terwijl ik helemaal niet iemand ben die graag in de schijnwerpers staat. Ik ben geen influencer, zit niet op sociale media of wat dan ook. Ik hou ervan om mijn werk goed te doen en dat is het. En zelfs nu is het moeilijk om, waar dan ook, niet herinnerd te worden aan die etappe en een beetje aan mijn prestaties in andere bergritten van de Vuelta. Dat maakt me des te trotser.”
Langzame spiervezels
Waar Mosquera tijdens zijn hoogtijdagen om bekend stond, was zijn ongebreidelde aanvalslust. “Als toeschouwer zit ik nu vaak te wachten op aanvallen. Er zijn veel bergetappes waarin tot de laatste kilometer een groep van vijf of tien renners bij elkaar blijft en er niemand aanvalt. Dat is misschien wel het minst leuk voor de toeschouwer.”
“In mijn eerste koersjaar was ik ook wat bang om aan te vallen, maar in de jaren daarna was het voor mij duidelijk dat aanvallen voor mij geen beperking was. Het was misschien zelfs mijn enige troef. Ik bestond bijna volledig uit langzame spiervezels; ik was meer van de uithouding dan van de explosiviteit. Dus speelde ik daarop in.”
“Ik ging van ver aan en als ze me weer pakten, pakten ze me. Als ik tweede werd, dan werd ik tweede, maar ik aarzelde niet om vroeg aan te vallen. Ik wist dat dit uiteindelijk allemaal bijdroeg aan het spektakel en de kijkcijfers, en het kon zelfs voordelen opleveren voor je team, je sponsor. Er waren veel winnaars die, zelfs als ze wonnen, niet het publiek voor zich wonnen.”
“Misschien is het nu zo dat je vanuit de volgwagens geen toestemming krijgt om vroeg aan te vallen. Je moet natuurlijk in een team rijden dat het toestaat, want er zijn teams waarin alles wordt gemeten en berekend. Ik zou opnieuw meer met het hart dan met het hoofd rijden. Als ik weer renner was, zou ik misschien van nog verder aanvallen.”
Om te reageren moet je ingelogd zijn.