Drie keer scheepsrecht voor Remco Evenepoel in Ronde van Catalonië
Remco Evenepoel heeft de derde etappe van de Ronde van Catalonië gewonnen. De wereldkampioen van Soudal Quick-Step boekte zijn eerste seizoenszege op Europese bodem door Primož Roglič in een sprint-a-deux in La Molina ruimschoots af te troeven. Roglič behield wel zijn leiderstrui, al was het nipt: de twee staan in dezelfde tijd.
Voor de derde dag op rij een strijd tussen Roglič en Evenepoel in de Catalaanse WorldTour-ronde. En in tegenstelling tot de tweede rit, waarin een derde hond genaamd Giulio Ciccone met het been ging lopen, lieten de twee uithangborden van de ronde zich nu niet verrassen. Met z’n tweeën streden ze na 180 kilometer om de etappeoverwinning, met Evenepoel als overtuigende laureaat.
Van Gils op pad met Carapaz en Martin
Startplaats Olost maakte zijn debuut in de Ronde van Catalonië. Niet lang na de start gingen zeven man op avontuur. Met Maxim Van Gils (Lotto-Dstny) een Belg mee aan het front, maar ook Richard Carapaz (EF Education-EasyPost) en Guillaume Martin (Cofidis), twee mannen binnen de vier minuten van klassementsleider Roglič. Filippo Zana (Jayco-AlUla), Niklas EG (Uno-X), Jefferson Cepeda (Caja Rural) en Simone Petilli.
De coureur van Intermarché-Circus-Wanty miste na vijfentwintig kilometer de eerste tussensprint van de dag, maar bij de tweede sprint, tien kilometer verderop, sleepte hij de volle buit in de wacht. Dit deed hij ook op de eerste gecategoriseerde beklimming van de dag, de Coll de Coubet (9,2 km aan 5,5%), die we nog kenden uit de tweede etappe. Het septet reed op dat moment rond met een voorgift van rond de vijf minuten.
Van Gils toont zich, Evenepoel oppermachtig
De Coll de la Creueta (19,9 km aan 4,7%) was de zwaarste hindernis van de dag. Op deze klim van buitencategorie spatte de kopgroep uiteen onder impuls van Van Gils. Enkel Martin — die Van Gils af zou troeven op de top — en in tweede instantie Richard Carapaz konden mee met de talentvolle Belg. Voor de etappezege streden ze echter niet, want op de lange klim draaide Soudal Quick-Step de duimschroeven aan.
Gedrieën begonnen Van Gils en co. nog aan de slotklim naar La Molina, maar ze bleven niet samen. Uiteindelijk was het Van Gils die als laatste der dapperen zou worden gegrepen. Hierna was het wachten op een versnelling van een van de grote tenoren.
Die kwam er op een kilometer of vierenhalf van de streep, toen Evenepoel zijn eerste pijl afschoot. Met een serieuze tempoversnelling knalde hij alle concurrenten uit het wiel. Enkel Roglič kon met zeer veel moeite nog aansluiten. Het bleek een voorbode voor de laatste hectometers, waarin de loeisterke Evenepoel zijn opponent gewoonweg uit het wiel reed. Roglič zou op twee seconden binnenkomen, Ciccone zou de strijd om plaats drie winnen.
Roglic 1-2-2
Evenepoel 1-2-3
De prijs voor strijdlust inderdaad voor Remco, maar dat is een andere competitie.
Je zou kunnen zeggen dat alleen pelotonvulling kleurloos is.
Op fysiek vlak een geweldenaar natuurlijk, 70 profzeges waaronder heel veel mooie koersen. Qua stijl wel wat Valverde-achtig, een suiveur die in de laatste kilometer de hamer bovenhaalt. Toch wel zijn handelsmerk. Een keer zag ik hem van ver aangaan, toen hij in de Vuelta de raid van Bernal volgde en hem dropte op de slotklim.
Beide 'kampen' overdrijven hier natuurlijk. Sommige Belgen vinden hem nu laf, terwijl sommige Nederlanders hier doen alsof hij als een soort Pogacar/Evenepoel koerst. Geen van beiden klopt mijns inziens. Veel respect voor zijn palmares, maar het is ook geen renner waarvan ik mij veel nummertjes ga heugen binnen x-aantal jaar. Wel een toffe gast.
Ik zou ook laten lopen als ik zo zou piepen en kraken in het wiel van een wattagemonster.
Veel leuker een renner die met veel branie verwachtingen keihard uitspreekt om
daarna inderdaad af en toe flink op z'n bek te gaan. Ik kan het wel waarderen.
Je hoeft hem van mij niet leuk te vinden maar een nare kerel lijkt het mij toch niet te zijn.