Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Ook in het profpeloton. In 2025 was dit niet anders: aan het einde van het seizoen beëindigden verschillende renners hun profcarrière. WielerFlits zet de grootste namen op een rij.

Geraint Thomas

foto: Fotopersburo Cor Vos

De allergrootste naam die afscheid heeft genomen, is zonder twijfel Geraint Thomas. We hebben het hier per slot van rekening over een Tour de France-winnaar. En de inmiddels 39-jarige Thomas heeft in zijn 19 jaar lange carrière nog veel meer gepresteerd. Op verschillende terreinen.

Lang voordat hij furore maakte in de grote rondes, behaalde Thomas grote successen op de baan. Zo veroverde hij olympisch goud en meerdere wereldtitels als onderdeel van de Britse achtervolgingsploeg. Op klassiekervlak kwam hij in die jaren ook goed voor de dag, getuige onder meer een zege in de E3 Harelbeke van 2015.

Vervolgens begon hij zich meer op het rondewerk te richten. En niet zonder succes, want buiten zijn eindzege in de Tour de France van 2018 stond hij nóg tweemaal op het podium van de Tour (tweede in 2019, derde in 2022) én de Giro (tweede in 2023, derde in 2024). Daarnaast won hij koersen als Parijs-Nice, het Critérium du Dauphiné, de Ronde van Romandië en de Ronde van Zwitserland.

Als klassementsrenner was Thomas een tamelijk zakelijke renner, die vooral conservatief koerste en geen al te gekke dingen deed. Maar tegelijkertijd gold hij met zijn bakkebaarden, opvallende koersbril en Britse humor als kleurrijk figuur. Vooral om zijn persoonlijkheid zal hij gemist worden.

• 

  7 sep

  Lees ook Van olympisch goud naar geel in Parijs: Geraint Thomas neemt in 'zijn' Wales afscheid

  7 sep

Alexander Kristoff

foto: Fotopersburo Cor Vos

Gaan we ook zeker missen: Alexander Kristoff (38). De sterke Noor was één brok pure wilskracht, als hij zich weer eens over een helling hees om te kunnen sprinten. Maar vergis je niet, hij bulkte ook van het talent. Anders win je niet Milaan-San Remo (2014), de Ronde van Vlaanderen (2015) en vier etappes in de Tour de France. In de Tour van 2020 droeg hij trouwens ook het geel.

We kunnen hier lang niet alle zeges van Kristoff noemen, want uiteindelijk wist hij maar liefst 98 keer te winnen. De 100 tikte hij net niet aan, maar hij kwam op de valreep nog wel heel dichtbij, want hij triomfeerde in zijn slotjaar nog tweemaal. Dat onderstreept zijn buitengewone klasse.

Arnaud Démare

foto: Fotopersburo Cor Vos

Arnaud Démare (34) zat er ook niet ver van af, die 100 zeges. Zijn teller stokte uiteindelijk op 97. De laatste jaren werd winnen steeds moeilijker voor de sprinter, maar wat een palmares had hij ondertussen al opgebouwd! Milaan-San Remo, twee Tour-etappes, acht (!) ritten in de Giro, tweemaal de puntentrui in de Giro, tweemaal Parijs-Tours… Dan kun je met opgeheven hoofd afscheid nemen.

Elia Viviani

foto: Fotopersburo Cor Vos

Ook Elia Viviani (36) kan trots terugkijken op zijn carrière. De Italiaan won net wat minder dan Kristoff en Demaré, maar wat scheelt het? We tellen 90 profoverwinningen. En dan rekenen we de talloze gouden medailles op EK’s, WK’s en de Olympische Spelen als baanwielrenner nog niet eens mee.

Overigens kroonde Viviani zich in 2019 ook tot Europees kampioen op de weg. Daarnaast schoot hij raak in alle drie de grote rondes: één keer in de Tour, drie keer in de Vuelta en vijf keer in de Giro. Zijn overwinning in de toch behoorlijk pittige Bretagne Classic (2017) en zijn hattrick in de Cyclassics Hamburg (2017, 2018 en 2019) geven nog wat extra cachet aan zijn erelijst.

Rafal Majka

foto: Fotopersburo Cor Vos

Van de sprinters terug naar de klimmers. Rafal Majka (36) kwam de laatste jaren van zijn carrière vooral in beeld als helper van Tadej Pogacar en was in het verleden een belangrijke kracht voor Alberto Contador, maar ook op zijn eigen palmares prijken grote zeges. De Pool won tweemaal de bolletjestrui in de Tour de France, drie etappes in diezelfde ronde en twee ritten in de Vuelta a España.

Daarnaast was Majka succesvol in eigen land, met name in de Ronde van Polen. Hij schreef er drie ritten en het eindklassement op zijn naam. In zijn afscheidsjaar werd hij ook nog Pools kampioen. Het betrof de zestiende en laatste overwinning uit zijn vijftien jaar lange profcarrière.

Rui Costa

foto: Fotopersburo Cor Vos

We hebben ook nog een wereldkampioen voor u in de aanbieding. In Firenze zette Rui Costa de Spaanse kemphanen Joaquim Rodríguez en Alejandro Valverde een hak om de regenboogtrui te veroveren. Het typeerde de Portugees, die niet alleen erg sterk was, maar vooral ook enorm sluw. Door vaak net wat slimmer te zijn dan de concurrentie, fietste de inmiddels 39-jarige Costa een indrukwekkende erelijst bijeen. Tussen zijn debuutjaar in 2007 en zijn afscheid eind 2025 won hij 33 keer.

Daarbij dus het WK in Firenze, drie etappes in de Tour de France én driemaal de Ronde van Zwitserland. Die laatste wedstrijd was op maat van Costa, die er zegevierde in 2012, 2013 en 2014. Dit waren zijn topjaren, maar ook op zijn ‘oude’ dag bleef hij een gevaarlijke klant. Zo won hij in 2023 nog vijf (!) keer in dienst van Intermarché-Wanty. Vooral zijn etappezege in de Vuelta van dat jaar, waar hij het pokerspel perfect speelde, was classic Costa.

Romain Bardet

foto: Fotopersburo Cor Vos

Romain Bardet beëindigde zijn carrière al na het Critérium du Dauphiné, maar hij mag niet ontbreken in dit lijstje. De inmiddels 35-jarige Fransman heeft namelijk een palmares om u tegen zeggen. Zijn prestaties in de Tour de France springen eruit: zes keer top-tien, twee keer podium (tweede in 2016 en derde in 2017), de bolletjestrui en vier ritten. Ook op eendagsvlak stond Bardet echter zijn mannetje. Zo werd hij tweede op zowel het WK (2019) als in Luik-Bastenaken-Luik (2024).

Ellen van Dijk

foto: Fotopersburo Cor Vos

Uit het vrouwenpeloton verdwijnen ook enkele toppers, met name Marta Cavalli (27) en Ellen van Dijk (38). Cavalli ging gebukt onder fysiek ongemak en met name mentale problemen. Ze koerste afgelopen seizoen amper, terwijl ze in 2022 nog the next big thing in het vrouwenwielrennen was met zeges in de Amstel Gold Race en de Waalse Pijl, alsmede een tweede plaats in de Giro Donne. In dienst van Picnic PostNL hoopte Cavalli haar carrière nog te herlanceren, maar ze kwam dit seizoen nauwelijks in actie.

Van Dijk sloot haar carrière positiever af, met een zege in de Chrono des Nations. Een tijdrit, uiteraard. In die discipline blonk de Nederlandse gedurende haar twintig jaar lange carrière altijd al uit: ze werd maar liefst drie keer wereldkampioen en vier keer Europees kampioen tegen de klok. Ook in de klassiekers excelleerde ze echter. Haar grootste overwinning op dat vlak was in de Ronde van Vlaanderen van 2014.