In maart dit jaar grapte Jens Voigt dat het tijd werd voor een Grijze Trui in de wielrennerij. Er zijn inmiddels zoveel ‘oudjes’ die rondrijden, dat er voor hen apart een rangschikking zou moeten komen. WielerFlits volgt de oudere renners deze Tour de France en geeft elke dag de uitslag van dit virtuele klassement. Alle renners van 1975 of daarvoor komen hiervoor in aanmerking. Vandaag de laatste etappe: Longjumeau – Parijs.

Het klassieke sprintersbal op de Champs-Élysées kon ook dit jaar niet worden onderbroken door en succesvolle ontsnapping. Danilo Hondo deed zijn best, maar samen met onder andere Karsten Kroon kon hij niet voorop blijven. Achter ritwinnaar Mark Cavendish kon Alessandro Petacchi daardoor weer een etappezege in het grijze trui klassement pakken, al hield hij Julian Dean en Robbie McEwen maar net van zich af.

Het eindklassement gaat enigszins verrassend naar Chris Horner, die zijn kopman Levi Leipheimer twee en een halve minuut voorblijft. Een 38-jarige winnaar is echter prachtig voor het affiche van de grijze trui. Horner zal volgend jaar waarschijnlijk zijn trui verdedigen, want hij staat in de interesse van Bjarne Riis’ nieuwe ploeg SunGard. Als meesterknecht van de nieuw aan te trekken kopman (Alberto Contador?) moet hij ook in 2011 nog een gooi naar de zege kunnen doen.

Rituitslag 20e etappe: Longjumeau – Parijs Champs-Élysées (102,5 km):
1. Alessandro Petacchi (Italië/Lampre) in 2u42m21s
2. Julian Dean (Nieuw-Zeeland/Garmin) z.t.
3. Robbie McEwen (Australië/Katusha)
4. Danilo Hondo (Duitsland/Lampre)
5. Stéphane Auge (Frankrijk/Cofidis)

Eindklassement:
1. Chris Horner (VS/Radioshack) in 92u10m50s
2. Levi Leipheimer (VS/Radioshack) +2m38s
3. Andréas Klöden (Duitsland/Radioshack) +4m34s
4. Alexandre Vinokoerov (Kazakstan/Astana) + 5m44s
5. Carlos Sastre (Spanje/Cervélo) + 14m25s

Renner van de dag: Jens Voigt
Zoals in de inleiding te lezen is, werd deze rubriek opgericht naar een idee van Jens Voigt. De inmiddels 38-jarige Duitser krijgt als bedenker van de grijze trui daarom als laatste oudere renner het spotlight op zich gericht.

Op zijn veertiende begon Jens Voigt al zeer intensief te fietsen, op een nationale sportinstelling. Vier jaar lang was hij vervolgens in dienst van het leger aan het sporten, om in 1997 voor het eerst in het professionele peloton terecht te komen. ZVVZ-Giant-Australian Institute of Sport was zijn eerste werkgever. Vervolgens vertrok hij naar Crédit Agricole, waar hij twintig zeges in vijf jaar bijeen reed. Hieronder was ook een etappewinst in de Tour van 2001. Voigt stond toen al bekend als een zeer begenadigd hardrijder, die in zijn karakteristieke stijl ook menige col over kwam. Zijn gebrek aan een sterk eindschot zorgde er echter voor dat zijn talloze ontsnappingen niet altijd tot een succes leiden. Het was het lot van de Duitser dat hij eerst al zijn medevluchters eraf moest rijden, voordat hij de overwinning kon opeisen.

In 2004 vertrok hij naar het CSC van Bjarne Riis (tegenwoordig Saxo Bank). In dienst van die ploeg moest hij zich in de Tour van dat jaar uit alweer een ontsnapping terug laten zakken tot kopman Ivan Basso, om vervolgens landgenoot Jan Ullrich bij te halen. Het leverde hem heel wat kritiek op in zijn thuisland, maar Voigt zou Voigt niet zijn als hij niet altijd zijn mondje bij zich had. TV-zender ARD, die de ‘heksenjacht’ zou zijn gestart, had voorlopig voor hem afgedaan.

Een jaar later ging Voigt vrolijk door met winnen. Op de finishlijn van Luik-Bastenaken-Luik werd hij helaas voorgegaan door Alexandre Vinokourov. In 2006 reed hij samen met huidig Rabo-renner Juanma Garate naar de streep in Giro-rit 19, maar omdat hij naar eigen zeggen niet genoeg werk had gedaan (CSC leidde achter hen het peloton voor kopman Basso) mocht de Spanjaard winnen. Gentleman was een benaming die gedurende zijn hele carrière geregeld gebezigd werd. In de Tour van dat jaar klopte Voigt Oscar Pereiro in een spurt na de ontsnapping die de Spanjaard een half uur voorsprong en uiteindelijk de Tourzege opleverde.

De jaren daarna ging hij door met winnen, in het bijzonder het Críterium International, dat inmiddels vijfmaal op zijn naam staat. In de Tour van 2009 ging hij hard onderuit, maar toch plakte hij, tot genoegen van vele fans, nog een jaar aan zijn carrière. Een jaar later valt hij hard in zijn geliefde Tour. Ondanks dat er weinig hulp in de buurt is, vindt hij een manier om verder te komen. “Mijn fiets was bovendien kapot en niemand kon mij helpen. De bezemwagen wou mij al meenemen, maar ik zei: Nee, ik wil naar Parijs. Uiteindelijk kwam er een auto voorbij van een programma dat kinderen op het parcours van de Tour laat koersen. Zij hebben mij één van hun fietsen geleend. Die fiets was wel veel te klein en er waren geen klikpedalen. Maar ik kon toch tenminste trappen. Ik denk dat ik zo’n 15 à 20 kilometer op die fiets heb gezeten. Tot ik een agent zag met een fiets. Bjarne Riis was even daarvoor gestopt en had aan een agent langs de weg mijn reservefiets gegeven en gevraagd om mij die te geven.”

Voigt staat in het najaar van zijn carrière nog altijd bekend als een renner die geen blad voor zijn mond neemt. “Straks laten ze ons nog twee dagen zonder helm rijden, of knippen ze de remkabels door, gewoon omdat het ze interessant lijkt”, vertelde hij een journalist die vroeg naar zijn mening over de mededeling dat de UCI voortaan oortjes wil afschaffen. En toen hij hoorde dat Saxo Bank dit jaar niet aan het (verzwaarde) Críterium International meedeed, was de oplossing al voorhanden. “Kan ik niet gewoon alleen rijden? Ik heb geen team nodig. Alles wat ik nodig heb is een mechanicien en een auto. In de eerste etappe pak ik de trui, dan verstop ik me in het peloton en vervolgens rijden we een tijdrit. Je hebt niemand anders nodig.” In zijn carrière heeft Jens Voigt inderdaad weinig anderen nodig gehad. Maar er zijn genoeg kopmannen die Jens Voigt nodig hebben gehad.