Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Dat Tadej Pogacar dit op WK in Rwanda doet, is boven alle verwachtingen
Special Zijn prestatie van het WK in Zürich overtreffen werd onmogelijk geacht. Eens in de zoveel tijd heb je echter een super kampioen die alle verwachtingen keer op keer kan overtreffen. Met zijn tweede wereldtitel op rij in Kigali maakte Tadej Pogacar nog meer indruk dan een jaar eerder op Zwitserse bodem.
Op dit loodzware parcours met bijna 5.500 hoogtemeters. Op een hoogte van rond de 1500 meter. Met steile klimmen met gemene kasseien. Onder een enorme luchtvochtigheid, waardoor je nauwelijks kon zweten. En waar de smog volgens sommigen je het gevoel gaf alsof je continu met een mondmasker op koerste. Hier op het eerste WK in Afrika zou iedereen maar één pijl op zijn boog hebben.
Routinier Anna van der Breggen zei het in het AD heel treffend: “Door alle factoren hier in Kigali bij elkaar gaat je ademhaling en je hartslag heel snel omhoog. Normaal heb je bij een zware inspanning het meest last van je benen, maar hier is dat anders. Als je hier over je limiet gaat, herstel je daar niet meer van. Het gevaar is enorm dat je jezelf helemaal opblaast.”
Tadej Pogacar lijkt echter boven alle wetten van de wielersport te staan. Op 105 kilometer op de 5,7 kilometer lange Mount Kigali versnelde de beste renner van deze generatie vanuit het zadel. Waar hij een week op het WK-tijdrijden nog door de 2,5 minuut eerder gestarte Remco Evenepoel werd ingehaald, daar reed hij nu diezelfde Evenepoel er bergop af alsof de Belg stil stond.
Drie UAE Emirates-XRG-renners kwamen van voren. De vrienden Pogacar en Isaac Del Toro en UAE-dissonant Juan Ayuso. Al gold voor de Spanjaard enkele kilometers verderop op de Muur van Kigali de zogenaamde wet van dit WK in Rwanda: ‘Je hebt maar één pijl op je boog.’
Ook Del Toro kwam er twintig kilometer verderop achter dat je je op dit parcours niet moest vergalopperen. De Mexicaan moest na zijn zeges in vier Italiaanse semi-klassiekers ook erkennen dat de grens van 200 kilometer in het wielrennen nog altijd bestaat. Pogacar wachtte in eerste instantie nog op zijn Mexicaanse ploegmaat, maar elf kilometer verderop zag hij de voorsprong naar 30 seconden teruglopen en wist hij dat het op 66 kilometer van de streep niet verstandig was om Del Toro langer op sleeptouw te nemen.
Foto: Cor Vos
Met de zwakke tijdrit van zeven dagen eerder en het feit dat je jezelf op dit parcours met uitzonderlijke omstandigheden eerder tegenkomt dan in Zürich, leek het met nog anderhalf uur koers nog altijd geen gewonnen wedstrijd voor Pogacar. Zeker toen Evenepoel, Mattias Skjelmose en Ben Healy zich in de achtervolging achter de Sloveen meldden. De eerste twee renners wisten hem in de Amstel Gold Race immers nog te achterhalen en verslaan. Zou de titelverdediger net zoals in Zuid-Limburg opnieuw een zwak moment kennen?
De sensatie van de Amstel Gold Race zat er niet in. Pogacar had zichzelf in het ‘Land van de Duizend Heuvels’ altijd onder controle. Al zal in België de vraag blijven leven of er voor Evenepoel niet meer in had gezeten. Voor de start kreeg de drievoudig wereldkampioen tijdrijden de vraag of hij de beste vorm van dit seizoen of de beste vorm van zijn loopbaan te pakken had. “Voor dit seizoen sowieso en in mijn carrière voor eendagskoersen ben ik daar zeker wel dichtbij”, toonde de ket van Schepdaal zijn zelfzekerheid.
Op de Mount Kigali was die vorm even verdwenen. Evenepoel wisselde niet veel later van zijn fiets, omdat er door het rijden in een put een probleem met zijn zadel was en hij hierdoor krampen in zijn hamstrings had. Ietwat later ging hij opnieuw aan de kant omdat het zadel van zijn reservefiets verkeerd stond. Al sprak de mecanicien van de Belgische ploeg dit tegen. Dat hij aan de kant wachtte op de Belgische volgwagen, mag een fout worden genoemd. Liefst 42 seconden moest hij wachten tot de volgwagen er was en hij opnieuw op zijn fiets zat. Zelfs bij de junioren krijg je al geleerd dat zolang je bolt je moet doorrijden totdat de volgwagen bij je is. Als je eerder stopt, verlies je kostbare tijd.
Tel daarbij de pech op dat zijn meesterknecht Ilan Van Wilder al vroeg uit koers was en juist hij een persoon had kunnen zijn om Evenepoel na deze fietswissel nog bij te staan. Hoe Evenepoel later achtervolgde en indruk maakte, gaf aan dat hij qua niveau dicht in de buurt van Pogacar zat.
Foto: Cor Vos
Als blijft echter een kromme letter. Het is jammer dat we het directe duel Pogacar/Evenepoel niet hebben gekregen. Nu was het andermaal de grote Pogi-show in zijn fluorescerendgroene Sloveense trui. Op 105 kilometer zelf in de aanval gaan en vervolgens 66 kilometer solerend naar de finish rijden. Dat is nog extremer dan in Zürich waar hij op 100 km in de aanval ging en 57 kilometer solo reed. Toen kwam hij zichzelf nog enigszins tegen in de slotronde, nu liep hij in de ultieme kilometers zelfs nog verder uit.
“Het is soms vervelend om naar te kijken”, zei José De Cauwer voor de Sporza microfoon over de lange solo van de viervoudig Tourwinnaar. Al nam de grootste wielerkenner van de Benelux, ondanks zijn voorliefde voor Evenepoel, vooral zijn hoed af voor Pogacar. “Dit is genieten. Als je dit doet, benadrukt het nog maar eens dat je de grootste van dit tijdperk bent.”
En daar kan niemand over twijfelen. Die zeldzame dagen dat hij iets minder is, zorgen voor een sensatie. Zoals in de Amstel Gold Race. En in de slotrit van de Tour waar Wout van Aert hem op Montmartre kon lossen. En vorige week dus nog op het WK tijdrijden de vernedering, zo mogen we dat toch wel noemen, dat hij achterhaald werd door Evenepoel.
Wanneer het er echter echt om gaat, dan buigt Pogacar die zeldzame vraagtekens weer om in uitroeptekens.
Ach; het is altijdt noch goeier als "uw hep".
Dit is echt de dood in de pot voor de sport. Ik heb niet eens gekeken. Dat zal niemand iets boeien, maar als veel mensen zo gaan denken dan heb je als sport echt een probleem.
Al is tennis wel een ander verhaal. Daar waren het een paar buitenaardsen die ten opzichte van elkaar niet of nauwelijks onderdelen. Dan is er nog spanning. En juist dat mis ik tijdens de sloopexercities van Pogi.
Op PCS zie je ook dat hij nog eens meer dan 1.000 punten boven 2021, ‘22 en ‘23 zit te draaien, en dat waren al fantastische seizoenen.
Ik hoop op het EK en in Lombardije wel op meer spanning. Al moet je je stilaan beginnen af te vragen of dat wel nog realistisch is. Want ook daar vindt hij een omloop volledig op zijn maat. Het wordt vooral spannend op wat minder lastige parcoursen.
Ook vond ik het publiek een soort van 'bang blij', kreeg de indruk dat dat het allemaal wat opgezet en geregisseerd was. Ook nergens iets teruggelezen van 'o en het publiek was zo, jongens jongens dat publíek'. Terwijl daar wel hoog op ingezet was toch? Volgens mij vonden ze er geen dooie moer aan en hebben ze andere dingen aan hun hoofd.
Iedereen wist dit op voorhand al. En Pogi even aangeven dat t zo zwaar en moeilijk was, alleen maar duwen blablabla.
2026 en 2027 is de winnaar ook al bekend. Jaja boven verwachting
Hier nu 30! 30 man bij de profs, wat een ongelooflijk zwaar slopend wk.
Ongekend.
Nooit meer xoiets, de neutrale toeschouwer moet meer verwend worden in strijd. Nu is het te specifiek.
En ik ga je nu al vertellen dat pogi in 2026 in Montreal (met de scherprechter de Côte Camillien-Houde 1.8 km a 8procent) en in 2027 in Frankrijk Sallanches met de 2,5 km lange Côte de Domancy die 20 keer moet worden beklommen als winnaar naar voren zal worden geroepen. Twee wk' s op maat voor hem.
Deze man zal( mits geen pech/blessure) 4x achter rlkaar wereldkampioen worden.
Asteblieft he, hij moet Just niks...
Over de vreemde capriolen van Frankrijk?
Geen woord over de opmerkelijke vaststelling dat ‘exoten’ hier niet eens meer de vroege vlucht (mogen of kunnen) halen…
Of over het feit dat maar één Afrikaan (een gevestigde waarde) de finish haalde, en of je je kan afvragen of deze race écht een boost zal betekenen voor het Afrikaanse wielrennen?
Of over de koude rilling bij de podiumceremonie wanneer een Kagame met donkere bril op de gouden medaille om de hals van Pogacar hangt…
Volgens mij werd Evenepoel er toch keihard afgereden op mount kigali
kort maar krachtig duel dus
MoonChild vergeet inderdaad te vermelden dat Pogacar nog een tijdje moest inhouden omdat hij Del Toro met zich mee wilde nemen...
Stel dat het excuus van Evenepoel klopt en dat hij, zonder euvel aan zijn fiets, wel had kunnen volgen op Mount Kigali. Zelfs dan ben ik er 100% van overtuigd dat hij net als Del Toro op een gegeven moment zou zijn achtergelaten door Pogacar.
Een tijdrit is toch wat anders dan een wedstrijd over 250+km. Evenepoel is nog nooit in staat geweest Pogacar te kloppen over die afstand, behalve als je het WK 2022 in Wollongong meetelt.
Off topic:
Genocide memorial mooi in beeld… past perfect in Rwanda’s PR-show. WK als sportfeestje of gewoon mensenrechtenwashing met een wielerstrikje?
Uiteindelijk lag het zwaartepunt van de koers in de grote lus. De lange klim en de muur van Kigali. Als je écht wilt schiften (en dat kon prima met dit peloton) dan moest het daar gebeuren.
En vervolgens was het net als Zurich. De beste rijdt voorop; eerst nog samen met een vazal, daarna alleen. En daarachter komt de organisatie moeizaam op gang. Waarbij in mijn ogen het grote verschil tussen Zurich en nu was dat iedereen geleerd had van Zurich. De achtervolgers door te blijven rijden, en Pogi door te doseren.
Want in Zurich had Pogi nog prima kunnen verliezen als er achteraan beter georganiseerd was, maar hier was ie overduidelijk de sterkste. Simpelweg omdat deze koers zwaarder was. En wie weet ook wel de tegenstand wat minder groot gezien het parcours en de locatie....
Diezelfde vrienden zeiden in de 00’s overigens. ‘Armstrong? Die zit toch stampvol doping daar kijk ik niet naar’.
Geen insinuatie. Enkel een illustratie van hoe een frisse blik van buitenaf soms veelzeggend kan zijn.
Maar wat ik nog niet zo hoor ik is hoe de jonkie Seixas het deed! Het mag een toptalent heten, maar dan op zijn 19de zo’n koers rijden tijdens 1 van de zwaarste WK’s aller tijden, nou daar neem ik mijn petje diep voor af!