Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Dat Tadej Pogacar dit op WK in Rwanda doet, is boven alle verwachtingen
Special Zijn prestatie van het WK in Zürich overtreffen werd onmogelijk geacht. Eens in de zoveel tijd heb je echter een super kampioen die alle verwachtingen keer op keer kan overtreffen. Met zijn tweede wereldtitel op rij in Kigali maakte Tadej Pogacar nog meer indruk dan een jaar eerder op Zwitserse bodem.
Op dit loodzware parcours met bijna 5.500 hoogtemeters. Op een hoogte van rond de 1500 meter. Met steile klimmen met gemene kasseien. Onder een enorme luchtvochtigheid, waardoor je nauwelijks kon zweten. En waar de smog volgens sommigen je het gevoel gaf alsof je continu met een mondmasker op koerste. Hier op het eerste WK in Afrika zou iedereen maar één pijl op zijn boog hebben.
Routinier Anna van der Breggen zei het in het AD heel treffend: “Door alle factoren hier in Kigali bij elkaar gaat je ademhaling en je hartslag heel snel omhoog. Normaal heb je bij een zware inspanning het meest last van je benen, maar hier is dat anders. Als je hier over je limiet gaat, herstel je daar niet meer van. Het gevaar is enorm dat je jezelf helemaal opblaast.”
Tadej Pogacar lijkt echter boven alle wetten van de wielersport te staan. Op 105 kilometer op de 5,7 kilometer lange Mount Kigali versnelde de beste renner van deze generatie vanuit het zadel. Waar hij een week op het WK-tijdrijden nog door de 2,5 minuut eerder gestarte Remco Evenepoel werd ingehaald, daar reed hij nu diezelfde Evenepoel er bergop af alsof de Belg stil stond.
Drie UAE Emirates-XRG-renners kwamen van voren. De vrienden Pogacar en Isaac Del Toro en UAE-dissonant Juan Ayuso. Al gold voor de Spanjaard enkele kilometers verderop op de Muur van Kigali de zogenaamde wet van dit WK in Rwanda: ‘Je hebt maar één pijl op je boog.’
Ook Del Toro kwam er twintig kilometer verderop achter dat je je op dit parcours niet moest vergalopperen. De Mexicaan moest na zijn zeges in vier Italiaanse semi-klassiekers ook erkennen dat de grens van 200 kilometer in het wielrennen nog altijd bestaat. Pogacar wachtte in eerste instantie nog op zijn Mexicaanse ploegmaat, maar elf kilometer verderop zag hij de voorsprong naar 30 seconden teruglopen en wist hij dat het op 66 kilometer van de streep niet verstandig was om Del Toro langer op sleeptouw te nemen.
Foto: Cor Vos
Met de zwakke tijdrit van zeven dagen eerder en het feit dat je jezelf op dit parcours met uitzonderlijke omstandigheden eerder tegenkomt dan in Zürich, leek het met nog anderhalf uur koers nog altijd geen gewonnen wedstrijd voor Pogacar. Zeker toen Evenepoel, Mattias Skjelmose en Ben Healy zich in de achtervolging achter de Sloveen meldden. De eerste twee renners wisten hem in de Amstel Gold Race immers nog te achterhalen en verslaan. Zou de titelverdediger net zoals in Zuid-Limburg opnieuw een zwak moment kennen?
De sensatie van de Amstel Gold Race zat er niet in. Pogacar had zichzelf in het ‘Land van de Duizend Heuvels’ altijd onder controle. Al zal in België de vraag blijven leven of er voor Evenepoel niet meer in had gezeten. Voor de start kreeg de drievoudig wereldkampioen tijdrijden de vraag of hij de beste vorm van dit seizoen of de beste vorm van zijn loopbaan te pakken had. “Voor dit seizoen sowieso en in mijn carrière voor eendagskoersen ben ik daar zeker wel dichtbij”, toonde de ket van Schepdaal zijn zelfzekerheid.
Op de Mount Kigali was die vorm even verdwenen. Evenepoel wisselde niet veel later van zijn fiets, omdat er door het rijden in een put een probleem met zijn zadel was en hij hierdoor krampen in zijn hamstrings had. Ietwat later ging hij opnieuw aan de kant omdat het zadel van zijn reservefiets verkeerd stond. Al sprak de mecanicien van de Belgische ploeg dit tegen. Dat hij aan de kant wachtte op de Belgische volgwagen, mag een fout worden genoemd. Liefst 42 seconden moest hij wachten tot de volgwagen er was en hij opnieuw op zijn fiets zat. Zelfs bij de junioren krijg je al geleerd dat zolang je bolt je moet doorrijden totdat de volgwagen bij je is. Als je eerder stopt, verlies je kostbare tijd.
Tel daarbij de pech op dat zijn meesterknecht Ilan Van Wilder al vroeg uit koers was en juist hij een persoon had kunnen zijn om Evenepoel na deze fietswissel nog bij te staan. Hoe Evenepoel later achtervolgde en indruk maakte, gaf aan dat hij qua niveau dicht in de buurt van Pogacar zat.
Foto: Cor Vos
Als blijft echter een kromme letter. Het is jammer dat we het directe duel Pogacar/Evenepoel niet hebben gekregen. Nu was het andermaal de grote Pogi-show in zijn fluorescerendgroene Sloveense trui. Op 105 kilometer zelf in de aanval gaan en vervolgens 66 kilometer solerend naar de finish rijden. Dat is nog extremer dan in Zürich waar hij op 100 km in de aanval ging en 57 kilometer solo reed. Toen kwam hij zichzelf nog enigszins tegen in de slotronde, nu liep hij in de ultieme kilometers zelfs nog verder uit.
“Het is soms vervelend om naar te kijken”, zei José De Cauwer voor de Sporza microfoon over de lange solo van de viervoudig Tourwinnaar. Al nam de grootste wielerkenner van de Benelux, ondanks zijn voorliefde voor Evenepoel, vooral zijn hoed af voor Pogacar. “Dit is genieten. Als je dit doet, benadrukt het nog maar eens dat je de grootste van dit tijdperk bent.”
En daar kan niemand over twijfelen. Die zeldzame dagen dat hij iets minder is, zorgen voor een sensatie. Zoals in de Amstel Gold Race. En in de slotrit van de Tour waar Wout van Aert hem op Montmartre kon lossen. En vorige week dus nog op het WK tijdrijden de vernedering, zo mogen we dat toch wel noemen, dat hij achterhaald werd door Evenepoel.
Wanneer het er echter echt om gaat, dan buigt Pogacar die zeldzame vraagtekens weer om in uitroeptekens.
Om te reageren moet je ingelogd zijn.