Aan de andere kant van de Atlantische oceaan rijden momenteel verscheidene Nederlandse wielrenners rond, waarvan Marc de Maar wellicht de meest succesvolle is. De Antilliaans Kampioen op de weg en in de tijdrit zal de lezers van WielerFlits voortaan door middel van een column op de hoogte houden van zijn ervaringen in de Verenigde Staten en op de Nederlandse Antillen. In zijn vierde column verteld hij over de verveling die toeslaat als er geen koersen te rijden zijn.

“Ik ben inmiddels alweer een aantal weken in Boulder. Dat was eigenlijk niet de bedoeling, aangezien we de Ronde van China (10 tot 20 september, red) zouden rijden. Maar om onduidelijke redenen heeft de ploeg besloten deze te cancellen. In plaats van China mag ik nu één of andere eendagswedstrijd rijden aan de oostkust. Deze vindt pas plaats op 12 september, dus het is letterlijk en figuurlijk mijn tijd uitzitten hier. De meeste van mijn fietsbuddies zijn inmiddels vertrokken, terug naar huis. En mijn Amerikaanse fietsvrienden hebben bijna allemaal een gezin. Dodelijk saai dus. Althans voor mij.

Daarom heb ik me als een kluizenaar teruggetrokken in mijn schrijfershok. Maar van het naar buiten kijken naar gebouwen die niet bewegen, of het Boulderse middagregentje dat naar beneden komt krijg je weinig inspiratie. Uit pure verveling heb ik daarom sinds een aantal dagen een kladblok bij me, waarin ik al mijn geluk- en pechmomenten van de dag opschrijf. Dat de grens tussen geluk en ongeluk bijzonder dun is, bleek de afgelopen dagen wel. Zo voelde ik me aan het begin van de week nog als Guus Geluk. Ik vond 20 dollar op straat en verloor mijn IPhone, maar iemand kwam hem netjes terugbrengen. ’s Avonds kwam ik als 250e bezoeker een bar binnen, waar ik vervolgens de hele nacht gratis mocht drinken. Iets waar ik natuurlijk geen gebruik van heb gemaakt ;) En als kers op de taart hoefde ik niet te betalen voor de inschrijving van de Tour de Steamboat die vrijdag begint. Kortom, het kon niet meer stuk!

Ik zou het wel verdiend hebben, want alles heeft een reden toch? Ik had dit nog niet bedacht, of de pech kwam met bakken tegelijk uit de lucht vallen. Zo werd ik gisteren bijna gearresteerd, omdat een aantal van mijn trainingsmaten de verkeersregels nogal aan hun laars lapte. Voor de politie hier is een wielrenner een wielrenner en ik reed toevallig op kop toen ze voorbij kwamen. Bijna 180 dollar boete, fiets ingenomen en het land uitgezet, zo gaat dat met buitenlanders. Gelukkig bleef het bij bijna, dat was dan weer een geluk bij een ongeluk. Even later was ik op de terugweg van de masseur en hield mijn auto er plots mee op. Niks ernstigs gelukkig, gewoon vergeten op tijd te tanken!

Na ongeveer zes mijl gelopen te hebben op zoek naar een benzinestation dacht ik alles wel zo’n beetje gehad te hebben, maar het ongeluk blijft maar op mijn deur kloppen. Vandaag tijdens mijn lostrap rondje, waarbij eigenlijk niet zoveel kan gebeuren, wist ik het te presteren om mijn autosleutels te verliezen. Dit was nog niet het ergste, wel dat ik het rondje vervolgens drie keer moest afleggen om ze weer te vinden. Misschien moet ik toch maar even terugkomen op het feit dat alles gebeurt met een reden. Toch wat fout gedaan? Misschien had ik gewoon de hele nacht gratis moeten gaan zuipen. Ik heb me inmiddels weer teruggetrokken in mijn schrijvershok. Het is opgehouden met regenen, de gebouwen bewegen nog steeds niet, maar ik geloof dat ik me graag verveel…”

Marc

Marcs website
Marcs twitter