foto: Sirotti

U kent hem vast nog wel, die Rabobank-commercial van een paar jaar geleden. Hij gaat over een klein jongetje dat in zijn bed ligt en erover droomt dat hij in Rabobank-tenue op de racefiets zit en naast zijn grote idool rijdt, om vervolgens de etappe te winnen. ‘Rabobank, sponsor van dromen’, zo luidt de boodschap van de commercial. Het betreffende idool was Thomas Dekker, die niet veel later geschorst werd wegens dopinggebruik, het jongetje en zijn droom in verwarring achterlatend.

Nu zijn er jaren later nog eens duizenden dromen, inclusief de mijne, uit elkaar gespat na de bekendmaking van het USADA-rapport over Lance Armstrong. De Rabobank trekt zijn conclusies, en verlaat de professionele wielersport. Want ja, ook de Rabobank had dromen. De Rabobank droomde van een ploeg met Nederlandse kopmannen, van een Nederlandse Tourwinnaar. Zeventien jaren lang investeerde de bank om deze droom werkelijkheid te laten worden, stapje bij stapje kwam men dichterbij, maar uiteindelijk spatte ook deze droom uiteen. Zo erg, dat de Rabobank er miljoenen euro’s voor over heeft om maar helemaal niets meer met de professionele wielersport te maken te hebben.

Moed
De kritiek op Rabobanks besluit is groot, en komt uit vele hoeken. Van ex-dopeur David Millar bijvoorbeeld, maar indirect ook van andere sponsoren als de Belgische Nationale Loterij. Men vindt dat juist in deze periode de bank zijn steun had moeten blijven geven. Laf worden ze genoemd. Wat de Rabobank doet is echter het tegenovergestelde van laf. Met het plotseling stop zetten van zeventien jaar sponsoring laat men daadwerkelijk blijken dat de maat vol is. Loze veroordelingen via Twitter – en vervolgens doodleuk de geldkraan open houden – zijn niet genoeg om de sport beter te maken.

Want verziekt is het wielrennen nog altijd. Neem nu Michele Scarponi, de Italiaan die een tweejarige schorsing uitzat vanwege betrokkenheid in de zaak rond dopingarts Eufemiano Fuentes. Na zijn terugkeer in het peloton klopte hij zonder scrupules aan bij een andere dopingarts, Michele Ferrari. Of Filippo Pozzato, die het eveneens nodig vond met Ferrari in zee te gaan en als straf daarvoor op het einde van het seizoen maarliefst één maandje niet mocht koersen. Die tijd gebruikte hij om een lucratief contract bij de Lampre-ploeg te tekenen. Zulke instellingen blijven bestaan, als sponsoren de geldkraan niet dichtdraaien.

Uiteindelijk draait het immers allemaal om geld. De beste manier om doping uit te bannen is dus om ervoor te zorgen dat de kans om geld te verliezen bij dopinggebruik groter is dan de kans om geld te verdienen. En ja, er worden dan heel veel onschuldige renners getroffen, maar in zekere zin is dat juist goed. Want als renners die volkomen schoon rijden hun baan verliezen, of alleen al een grote kans lopen hun baan te verliezen, door dopinggebruikers, zal de houding in het peloton veranderen. Zullen mannen als Alejandro Valverde of Ivan Basso dan nog met open armen ontvangen worden? Zullen er nog renners zijn die willen rijden onder managers als Bjarne Riis of Alexandre Vinokourov? De Rabobank heeft de eerste stap gezet, nu is het de beurt aan andere sponsoren om te volgen. De wielerwereld zal diep door het stof moeten gaan om er vervolgens sterker uit te komen. Het is de harde en meedogenloze weg, maar wellicht de enige die echt nut heeft.

Dromen
In een open brief stelt Millar dat Rabobank met zijn besluit ontelbare dromen kapot maakt. Nee, David, jij en jouw kornuiten waren degenen die ontelbare dromen kapot maakten. De Rabobank zorgt er voor dat we op termijn eindelijk weer naar hartenlust kunnen dromen, zonder dat deze dromen nachtmerries worden.

Rabobank, sponsor van dromen. Dat is het idee. Dat is de gedachte.