Het wegseizoen 2010 is ten einde gekomen, en dus verplaatst de aandacht van de wielerwereld zich naar de Vlaamse modder. Veldrijden dus. Veldrijden is een simpele sport. Men rijdt enkele rondjes door zand en modder en aan het einde wint Zdenek Stybar. Er is echter iets wat nog simpeler is dan veldrijden: de interviews met Kevin Pauwels.

Het is zondag 31 oktober 2010, en de tweede manche van de Superprestige veldrijden staat op het programma in het Limburgse Zonhoven. Ik ga er goed voor zitten, een bak chips en een glas Fanta voor mij op tafel. Om kwart over drie schieten de renners uit de startblokken. Hun shirts zijn nog schoon, nog niet besmeurd met zand, modder en bier. Ik zit op op het puntje van mijn stoel. De chips en de Fanta krijg ik amper door mijn keel. Kevin Pauwels rijdt weg van alles en iedereen. De spanning neemt toe, maar het loopt goed af. Kevin Pauwels wint de tweede manche van de Superprestige in Zonhoven! Lees: hij wordt tweede achter Stybar. Ik slaak een zucht van verlichting. Spanning slaat om in een gevoel van vreugde. Straks zal Kevin Pauwels geïnterviewd worden. Het hoogtepunt van de week komt eraan.

Held
Interviews als die met Kevin Pauwels zijn tegenwoordig schaars. Als Kevin door een lekke band moet lossen en hem vervolgens gevraagd wordt of dat hem de zege heeft gekost zegt hij: “Joâh, denk het wel joâh”, in plaats van à là Alberto Contador de loftrompet te steken over zijn concurrenten. Als Kevin slecht rijdt en hem vervolgens gevraagd wordt hoe dat kwam zegt hij: “Joâh, ‘k had gene goeie bene vandaag joâh”, in plaats van à là Tom Boonen de hele kast met smoesjes en excuses open te trekken.

Kevin is uniek. Wie kan er in deze tijd nog mensen opnoemen die zich in interviews beperken tot de essentie? Wie kan er in deze tijd van opdringerige voorlichters en zaakwaarnemers nog mensen op noemen die in interviews gewoon zeggen waar het op staat? Wie kan er in deze tijd van de verengelsing van onze taal nog mensen opnoemen die in interviews niet op de proppen komen met termen als ‘mixed feelings’? Kevin Pauwels is een held, die veel meer lof verdient dan dat hij nu krijgt. Elke zondagavond zet ik het journaal aan in de hoop dat er eindelijk eens aandacht wordt besteed aan het interview met Kevin Pauwels. Tevergeefs.

Harry Mulisch
Ook gisterenavond zette ik het journaal aan. Weer niet. In plaats van over Kevin Pauwels ging het over Harry Mulisch. En niet even. Nee, 90 % van het journaal werd besteed aan zijn overlijden. Joost Zwagerman, Rudi Fuchs, Gerrie Eijckhof.. Allen mochten ze hun zegje doen over de mens en de schrijver Mulisch. Uiteraard namen ze flink de tijd om hun vooraf ingestudeerde teksten vol dure en lovende woorden over te brengen. Met weemoed dacht ik terug aan het interview met Kevin Pauwels eerder die dag. Wat zou Kevin gezegd hebben over de dood van Harry Mulisch, vroeg ik mij af. “Joâh, ’t is jammer joâh. Maar joâh, dat hoort erbij.”

Premier
Eerder deze week keek ik naar het debat over de regeringsverklaring. Meneer Wilders en mevrouw Halsema (ja, dat meisje met haar natte oogjes) schijnen nog al overtuigend over te komen. Ik vond het maar niks. Ik zie ze maar wat vaak op het journaal, maar veel zinnigs komt er niet uit. Nee, geef mij dan maar Kevin Pauwels. Maar ja, zo ver zal het wel niet komen in de politiek. Of toch? België heeft nog altijd geen nieuwe premier. Ik heb nog wel een kandidaat, meneer Albert de Tweede. Zijn naam is Kevin Pauwels.

Door Luuk van der Meer