Een dag na de solo-overwinning van Kai Reus in Engeland kwam Lars Boom ook alleen over de streep, in Spanje dan wel. Minder emotioneel, maar zeker niet minder knap. Boom is ijzersterk in zijn eerste grote ronde en dat wil hij weten ook. “Ik had er best om durven sprinten, maar deze manier onthoudt iedereen.”

“Ik voel me nu nog erg goed. Gelukkig maar, want iedereen wil wat van me”, is Boom’s reactie tegenover Rabosport. “Maar ja, de winnaar voelt kennelijk nooit vermoeidheid. Het ging in de finale hartstikke lekker. Ik voelde me bij de eerste passage van die klim al erg goed, maar was toen nog wat onzeker over de anderen. Maar die waren bij de tweede keer niet goed genoeg meer. Ik moet de video eens bekijken om het allemaal door te laten dringen. Wel weet ik, dat het geen kleine jongens zijn die ik eraf reed. Herrero, Kolobnev, Iglinsky, Duque. Ik kende mijn concurrenten.”

Boom kende dus ook de capaciteiten van zijn concurrenten, maar liet ze daar geen gebruik van maken. Wegrijden in de klim, solo over de meet. Het lijkt meer iets voor een Spaanse klimmer dan een Nederlandse hardrijder. “Ik had het natuurlijk ook op een sprint kunnen laten aankomen. Ik was echt niet bang voor bijvoorbeeld Duque. Maar in een sprint winnen of winnen zoals ik nu deed. De tweede optie is toch wel een stuk leuker. Bij de tweede klim heb ik drie keer versneld en de rest moest heel snel passen. Dan ga je zelf alleen maar harder trappen. Ik ben ook blij dat ik alleen aankwam. Want zo winnen, dat onthoudt iedereen.”

Dan rijst toch de vraag: is Lars Boom een sprinter, een klimmer, een hardrijder, of kan hij gewoon alles? “Tsja, misschien liggen mijn grenzen wel verder dan ik mij realiseer. Maar vandaag was het natuurlijk ook geen echte col. Ik vond het een lekkere beklimming. Ik kon er mijn vermogen goed op kwijt. Zelf ben ik verbaasd over hoe goed ik in de derde week nog ben. In de tijdrit gaan jullie mij weer zien.”