Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Remco Evenepoel & co leggen in Parijs zwakte rond Mathieu van der Poel bloot
Analyse Een kwartier voor de start draait Remco Evenepoel als een van de eersten aan de voet van de Eifeltoren de Pont d’Iéna op richting de finish- en startlijn. De laatste 250 meter over de brug rijdt de Belgische godenzoon met een slakkengangetje om zo het unieke van deze locatie in zich op te nemen. Hij beseft dat hier op het einde van de olympische wegwedstrijd een uniek moment van glorie wacht. Dat op deze plek een olympische titel is te winnen die zijn hele leven als een hoogtepunt zal worden gevierd.
In België moet Evenpoel leven in een land dat hem vergelijkt met Eddy Merckx. Dat het palmares van de Kannibaal naast dat van deze 24-jarige jongen legt. Een vergelijking die moet stoppen want je kunt carrières uit andere tijdperken niet met elkaar vergelijken. Het is daarom goed dat Evenepoel zijn eigen doelen uitkiest waarmee hij ook op een unieke wijze wielerhistorie schrijft. Zoals hij nu de eerste mannelijke wielrenner is die op één Olympische Spelen de wegwedstrijd én tijdrit weet te winnen.
Het typeert Evenepoel en zijn vrouw Oumi dat zij al in de ochtend besluiten om de gouden medaille van de tijdrit mee te nemen naar de finish van de wegwedstrijd. In eerste instantie had Remco het eerste goud thuis laten liggen, maar Oumi stond er bij stil dat er iets uniek kon gebeuren.
Foto: Cor Vos
Stel dat, dan zou hij voor de Eifeltoren direct zijn twee gouden medailles kunnen laten zien. Zoals hij dat Michael Phelps met zijn acht gouden medailles in Peking 2008 had zien doen. Met de twee gouden medailles legt hij meteen de nadruk op de unieke dubbel waarmee hij nu al een van de grootste helden van Parijs 2024 is.
Eigenlijk regeert Evenepoel in de 272 kilometer lange wedstrijd zoals hij dat van tevoren al in zijn hoofd heeft gepland. Hij wilde daags voor de wedstrijd op zijn perspraatje al niet te lang stilstaan bij de zwaarte van de klim bij Montmartre. Dat was niet zijn ding. Om vervolgens direct aan te geven dat hij op weg naar zijn wereldtitel in het Australische Wollongong in 2022 ook niet het geijkte moment voor zijn beslissende demarrage had gekozen.
Bondscoach Sven Vanthourenhout geeft na de wedstrijd aan dat de plek waar Remco zijn aanval heeft geplaatst een dag eerder al door hem is aangeduid. Al is het vooral in de wedstrijd een moment dat door een samensmelting van groepen tactisch heel sterk blijkt te zijn.
Sleutelrol
Een heel belangrijke sleutel in de wedstrijd heeft Van Aert. Op de Parijse ‘Oude Kwaremont’ aan de voet van de Moulin Rouge is hij de enige die Mathieu van der Poel kan volgen. Tot twee keer toe weet hij de belangrijke Oranje favoriet te neutraliseren en daarmee uit de wedstrijd te rijden.
‘MVDP’ had er al rekening mee gehouden dat zijn eeuwige Belgische rivaal dit ging doen. Al denkt Van der Poel na zijn eerste aanval richting de Sacre Coeur, waarbij Van Aert, Matteo Jorgenson, Julian Alaphilippe en Tom Skujins aansluiten, dat de wedstrijd is gelopen. Dat dit vijftal de strijd om goud gaat beslissen. “Wij waren daar de sterkste mannen in koers en ik zou niet weten wie die kloof moet dichtrijden”, vertelt Van der Poel later in de mixed-zone.
Mathieu van der Poel met zijn schaduw Wout van Aert. Foto: Cor Vos
Bij de samensmelting van de groepen op 38 kilometer voor de finish gaat het voor Oranje mis. Van der Poel: “Natuurlijk wisten we dat Remco zo’n moment van vertwijfeling zou uitkiezen, maar het was desondanks een verrassende aanval. Dylan van Baarle zat iets te ver van achteren en ik kan ook niet overal op reageren. Dylan deed het vervolgens goed door direct te achtervolgen.”
“Op de tweede klim van Montmartre heb ik het van de voet tot de top nog eens geprobeerd, maar de kloof was op dat moment al te groot om de oversteek te maken. Wout van Aert zat opnieuw in mijn wiel en hij reed natuurlijk niet met me mee. Dat is ook logisch wanneer Remco in de aanval is. Dat is koers.”
Van der Poel is zeer realistisch na de wedstrijd. Hij weet dat dit de tol van zijn favorietenrol is. “Jammer, morgen is gewoon weer een nieuwe dag”, bagatelliseert hij de verspeelde kans op olympische eremetaal.
Veel kan het oranje drietal van bondscoach Koos Moerenhout zich niet verwijten. Van Baarle constateert na afloop dat hij goed was, maar niet super. Het missen van de zes man sterke kopgroep met o.a. Stefan Küng, Nils Politt en Valentin Madouas net voor de eerste keer Montmartre in de prefinale is wellicht de enige hapering in het Nederlandse optreden.
Foto: Cor Vos
Normaal heeft van Baarle een neusje voor zulke ontsnappingen. Hij weet vaak door net iets eerder dan de favorieten in de aanval te gaan op deze manier toch in de finale te komen. Een tactiek die hij toepaste op het WK in Leuven 2021 (tweede), maar ook in de Ronde van Vlaanderen (tweede) van 2022 toen hij met zilveren medaille winnaar Valentin Madouas ook al weg was voordat Van der Poel en Tadej Pogacar hun duivels ontbonden.
Wanneer Van Baarle in deze groep present zou zijn geweest, was het voor Nederland een heel andere wedstrijd geworden. Dan had Van der Poel ook meer ruimte gehad om een tactisch spel te spelen. Anderzijds is het momenteel ook een zwakte in het Nederlandse wielrennen dat er naast Van der Poel en Van Baarle geen derde renner is aan te wijzen die een hoogaangeschreven eendagkoers van 272 kilometer tot in de finale aankan. Achter dit tweetal is er bij Oranje een gapende leegte.
Foto: Cor Vos
Klasse
Maar laten we vooral stilstaan bij de klasse die Evenepoel op deze dag opnieuw heeft gedemonstreerd. Op een tactisch moment na een zware koers demarreren en vervolgens 38 kilometer lang in de aanval gebruik maken van zijn tijdrijderskwaliteiten, is slechts voor weinigen weggelegd.
Evenepoel heeft tijdens deze Zomerspelen in Parijs als een groot kampioen de Olympus beklommen. Het wielerseizoen 2024 staat sowieso in het teken van de unieke dubbels. Van der Poel in de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. Pogacar in Giro d’Italia en Tour de France en Evenepoel nu met zijn twee olympische titels in Parijs 2024. We leven in een wielertijdperk waarin zeer grote mijnheren de dienst uit maken.
Heb jij RIDE Magazine al besteld?
Mathieu van der Poel siert de cover van de RIDE Magazine Najaarsgids 2025! Het najaar is de ideale periode om te gaan gravelen, dus als wereldkampioen gravel van Leuven is hij de ideale persoon om uit te lichten. In de Najaarsgids lees je verhalen over het WK Gravel in Zuid-Limburg, maar ook interviews met Pauline Ferrand-Prévot, Jonathan Milan, Quinn Simmons en Pascal Eenkhoorn en veel meer!
De keuze voor Hoole is ook goed te begrijpen, kan goed hardrijden en tijdrijden en knechten, heeft zn rol ook gedaan verder. Mollema...ja in goede vorm wel maar Hoole reed m weg op t NK tijdrijden. Teunissen...aardige renner maar die kan je niet hoger inschatten. Kooij inderdaad, dat is zeker een van de 3 beste en op die manier heb je ook 2 kopmannen...maar dat is wel lastig om 2 kopmannen te hebben met maar 3 renners denk ik.