Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Baanwielrenster Olivia Podmore (24) plotseling overleden
Baanwielrenster Olivia Podmore is plotseling overleden. De familie van de 24-jarige Nieuw-Zeelandse heeft dat nieuws naar buiten gebracht via sociale media. Podmore kwam in 2016 namens Nieuw-Zeeland in actie tijdens de Olympische Spelen van Rio de Janeiro op de teamsprint. Ook reed ze meerdere WK’s.
Op Instagram had ‘Liv’ Podmore eerder vandaag nog een bericht geplaatst waarin ze inging op de druk van het presteren op het allerhoogste niveau. “Sport is een geweldige uitlaatklep voor zoveel mensen. Het is een strijd, het is een gevecht, maar ook zo vreugdevol”, schreef ze in een bericht dat inmiddels verwijderd is.
“Het gevoel van winnen is anders dan alle andere gevoelens. Maar het gevoel als je verliest, als je niet wordt geselecteerd, als je je niet kwalificeert, als je gewond raakt, als je niet kan voldoen aan de verwachtingen van de samenleving omdat je alles probeert te geven voor je sport… Dat is ook anders dan alle andere gevoelens.”
De nationale wielerbond en het olympisch comité van Nieuw-Zeeland zijn diep geschokt door het overlijden van Podmore. De politie doet nog onderzoek naar haar dood.
Denk je aan zelfmoord of maak je je zorgen om iemand? Praten over zelfmoord helpt en kan anoniem via de chat op www.113.nl of telefonisch op 113 of 0800-0113.
RIP Olivia Podmore
Of er een kwantitatief probleem is dat zou je eerst moeten onderzoeken. In veel ‘goede functies’ wordt fysiek of mentaal veel gevraagd van de mens. Welk percentage kan het niet aan?
Wat mij betreft is dat ook gewoon een onderdeel waarop je het verschil kan maken.
Er wordt nu net gedaan of deze topsporters gedwongen zijn om topsporter te zijn, maar dat is volgens mij gewoon niet het geval.
Sport is ook een vluchtweg. Mensen die niet lekker in hun vel zitten gaan extreem veel sporten, om zo niet aan hun problemen/ trauma's te hoeven denken. Wanneer ook daar tegenslag is, kan het lijntje zomaar knappen.
Moeten wij medelijden hebben met sporters bij tegenslag. Ik vind van niet. De inner-circle van een sporter is er om ze voor eventuele gevaren te waarschuwen. Bovendien, als het goed gaat en ze winnen prijzen, staan ze maar wat graag in de schijnwerpers. Ja, er zou ook wat mij betreft meer aandacht mogen komen voor de mentale weerbaarheid van een sporter. Maar dat moet de inner-circle dus doen. Wij mogen zeggen en schrijven wat we willen, ook over Tom Dumoulin.
Ik kijk graag en veel naar sport. 99% van de sporters ken ik niet. En van degenen waar ik iets meer fan van ben, zoals Roglic, lees ik wel eens een achtergrondverhaaltje, maar dan ken ik hem nog steeds niet. Ik ken Ihatarren niet, maar ik heb wel een mening over zijn carrière/prestaties. Maar misschien haal jij dingen door elkaar. Ik heb diep respect voor de persoon Biles en haar verhaal. Maar dat wil niet zeggen dat ik geen kritiek mag leveren op zwakke prestaties van een sporter, ook al is een mindere mentale weerbaarheid daarvan de oorzaak. En ik denk dat 99% van de sportkijkers er zo over denkt.
dat jij minder stress ervaart sinds je weer sport, komt uiteraard omdat jij naar ik aanneem geen topsporter bent en niemand jouw prestaties onder de loep legt.
Dat een topsporter degene is die zichzelf druk oplegt, is volgens mij pertinent onjuist. De druk komt grotendeels van buitenaf.
Mooie illustratie daarvan was het eerste interview met Nafi Thiam deze week na haar gouden medaille op de zevenkamp. Eerste vraag van de pers was of ze haar titel nogmaals zou kunnen verlengen in Parijs. Een vraag waar ze niet op wilde antwoorden omdat ze nu vooral wilde genieten van dit moment. Trainer antwoordt in haar plaats dat hij er van uit gaat dat ze zeker doorgaat tot Parijs en ook de fysieke mogelijkheden heeft om daar opnieuw goud te halen.
En zo worden dus verwachtingen gecreëerd voor een sporter er goed en wel zelf bij stil kan staan.
Laten we niet roomser doen dan de paus. Ik geef mijn mening over sportprestaties, waarbij ik de sporter niet ken. En dat geldt voor iedereen die zijn mening geeft. Niemand heeft weet van eventuele trauma's. De kritiek in de media is slechts het onkruid dat we zien. De echte problemen zijn de wortels, hun jeugdtrauma's.
Niettemin is topsport wel een hele andere werkelijkheid dan bijna alle andere beroepen in de wereld. Het meest vervelende is dat je al heel snel een passagier wordt in je eigen leven. Je wordt omringd door allerlei experts die, zonder jou te zijn, je vertellen hoe je iets moet doen en waarom. Je hoort nou eenmaal zo te leven als topsporter wil je presteren, althans dat is de vaak heersende gedachte.
Daar komt bij dat er financiering is om jou een of enkele malen een keer een kunstje te zien doen, waarbij je voor de rest een redelijk nutteloos leven leidt voor de maatschappij. De financier wil wel graag enige resultaten zien en dat kan maar op een paar momenten, dan moet je er staan. De gesprekken/evaluaties zullen vast iets pittiger van aard zijn dan het gangbare functioneringsgesprek wat wij kennen. Zo'n NOC/NSF steekt alleen goed geld in een sport mocht je internationaal bij de subtop, liefst top presteren. Heb je die financiering binnen dan is dat wellicht nog maar van tijdelijke aard want er moet wel hetzelfde niveau gehaald worden, liefst een hoger niveau. Het is niet voor niks dat de kwalificatie eisen van onze sportbonden voor een OS hoog zijn. Er moet een reële kans op een top 8/10/finale (podium bij goede dag) zijn anders sturen ze je er niet heen.
Mocht je dan nog de 'pech' hebben dat je behoorlijk goed bent en je opvalt, dan komt de publieke factor ook kijken. Zat mensen kunnen het helemaal niet zo goed aan om op een podium te staan. En de maatschappij heeft ook een omgeving gecreëerd die druk en irritatie verhogend is en blijkbaar helemaal normaal. Je moet direct journalisten te woord staan die vaak met de meest zeikerige vragen komen. Lui die zelf vaak niks gepresteerd hebben bovendien maar jou wel de maat nemen. Sla je dat soort perspraatjes over wordt je op de vingers getikt. Is het niet door de sponsor dan wel door de journalisten die er gewag van maken dat je ze niet te woord wilde staan. Kom je wel opdagen maar heb je even niet je beste moment dan gaat er nog misschien dagen over in talkshows op de nationale televisie.
Kortom, ti-raleigh je denkt er wel iets te makkelijk over.
Goodbye Liv
Kon toen ook alleen maar aan de woorden van Stephen King denken: "Monsters are real, and ghosts are real too. They live inside us, and sometimes, they win."
RIP.
Ik heb te veel verhalen uit mijn jeugd over de toenmalige nationale baan selectie en het materiaal.
Maar sinds Ligtlee eruit is gepest omdat ze vonden dat ze "te dik" was, ben ik compleet de interesse kwijtgeraakt. En nu blijkt dit jaar uit sport in het algemeen dat de figuren achter de sporters absoluut geen mensen zien, maar machines.
Daarbij komen de regels die de UCI, maar ook andere bonden oplegt. Vooral mbt vrouwen, afkomst, geaardheid ,"supervrouwen".
De Nederlandse mannen hebben sprinten naar een niveau getild waar ze de hele baanwielersport mee om zeep helpen.
Maw. Er is geen reet meer aan en te veel talenten zitten thuis met psychische problemen omdat de bobo's en trainingwetenschappers waarschijnlijk iets anders vonden. De wegwielrenners hebben geen spier meer over tegenwoordig. Ben niet de enige die zich daar zorgen over maakt.
En dan zit de doorsnee sportliefhebber thuis te twitteren dat ze beter moeten worden en gedragen ze zich als voetbalhooligans die hun goal niet krijgen.
Nee, ik snap dat arme meisje wel en het doet me enorm veel verdriet. Heel veel sterkte aan haar ouders en vrienden.