Materiaalzone 
Fietstoerisme 
‘Als de Tour de France doorgaat, is het vrede in het westen van Europa’ – Jeroen Wielaert in het boek Hotel du Tour
‘Hotel du Tour is voor Jeroen Wielaert een titel die alles samenvat. Op honderden hotelkamers schreef hij zijn kronieken uit de Ronde van Frankrijk, die veel meer is dan een wielerkoers van drie weken. Het zijn reisbeschrijvingen vol mijmeringen die alle kanten opgaan.’ Speciaal op WielerFlits delen we een voorpublicatie van Hotel du Tour, de Complete Tourkronieken 2013–2024.
Het nieuwe boek Hotel du Jour kan je binnenkort gratis krijgen bij een RIDE Magazine-abonnement.
Proloog onder de Dom
In 2025 is het tien jaar geleden dat de Tour de France begon in Utrecht. De nieuwe editie gaat na het Grand Départ in Lille richting Bretagne, om daar de laatste Franse Tourzege te vieren, van Bernard Hinault, 1985, veertig jaar geleden. In Parijs wordt het ook feest, met de vijftigste finish op de Champs Élysées. De eerste werd in 1975 gewonnen door Walter Godefroot en bekroond met de Touroverwinning van Bernard Thévenet. Het zijn van die mooie ronde getallen, eigen aan de Tour. Mooie haakjes voor een bundeling als deze.
In 2013 vierde de Tour zijn honderdste editie met een uniek Grand Départ op Corsica. Het is dat jaar waarmee dit boek begint. Het was mijn laatste reeks columns voor de NOS op Radio1, al wist ik dat toen nog niet. Voor de start in Porto-Vecchio interviewde ik een talentvolle renner uit Limburg: Tom Dumoulin. Chris Froome was nog oppermachtig.
In het najaar van 2013 kwam de toewijzing aan Utrecht voor het Grand Départ 2015. Een fantastisch resultaat voor mij als burgerinitiatiefnemer in 2002, samen met kroegmaat Jan Fokkens. De Hilversumse collega’s reageerden enthousiast, maar de nieuwe Hilversumse hoofdredactie kon mijn succes niet aan. Ze waren al bezig met inkrimpen. Met het argument ‘belangenverstrengeling’ kwam er een eind aan mijn Tourwerk voor de NOS.
De hartstocht bleef. Ze konden me uit de Tour halen, maar de Tour niet uit mij. Hij bleef destijds onderdeel van een intense manier van leven. De geest bleef waaien. Vanaf 2014 vond ik uiteenlopende podia om het zomerwerk in Frankrijk voort te zetten: de Persdienst, AD-UN, NPO-Online, HP/de Tijd, De Muur.
Na het uitvallen van Froome won Vincenzo Nibali de Tour van 2014. Daarna zegevierde Froome nog drie keer achtereen. Geraint Thomas werd in 2018 de laatste Britse Tourwinnaar en Egan Bernal in 2019 de eerste Colombiaanse. De Corona-ronde van 2020 sloot af met de verrassende triomf van de voorheen volslagen onbekende Sloveen Tadej Pogačar. Het was het begin van jaren van tweestrijd met de Deen Jonas Vingegaard, die in 2025 voortduurt.
De Tour is heel relatief. In 2018 schreef ik in HP/de Tour: ‘De Tour de France, een bagatel in het woeden van de wereld, behalve in juli.’ Dat heb ik me altijd gerealiseerd. De laatste jaren des te meer, gelet op de toenemende spanningen in de wereld. Toch blijft de ronde een zomers feest, ook in tijden van oorlog. Sterker: als de Tour doorgaat, is het vrede in het westen van Europa. Een welkome afleiding in de maand juli. Een geweldig onderdeel van een veel breder terrein aan journalistiek, de sport voorbij. Voor de betere nuancering en motivatie hield ik me graag aan het adagium van onze oude confrater Pierre Chany van L’Équipe: ‘Als de Tour niet meer is dan een wielerkoers, verdient hij niet zoveel persoonlijke toewijding.’
De Tour. Een groots sportief, historisch, sociologisch, geografisch, cultureel, politiek en grensoverschrijdend evenement. Het blijft het succes van het oorspronkelijke idee uit 1902 van wielerredacteur Géo Lefèvre om meer exemplaren van Henri Desgrange’s sportkrant L’Auto te verkopen, wat is uitgegroeid tot een mondiaal, uiterst commercieel multimediaspektakel, met grote betekenis voor de wielersport in het algemeen en de promotie van het Franse landschap en erfgoed in het bijzonder, zonder dat er nog Franse coureurs in het geel worden gehuldigd in Parijs.
Ondertussen is de tijd verder gegaan, als een existentiële contre-le-montre. Ik beleefde ongeveer hetzelfde als Antoine Blondin, de Franse inspirator die ik nooit heb ontmoet, maar van wie ik veel heb gelezen. Na bijna dertig ronden kreeg hij het gevoel te gast te zijn op zijn eigen feest. Hij stopte ermee, vol weemoed.
In 1986 was ik er voor het eerst bij, een weekend voor een Veronica-reportage over Radio Tour de France. Een mooi begin. Vanaf 1990 zou ik, met onderbrekingen, 16 keer deelnemen aan het roemruchte NOS-programma.
Ook ik ben een ancien geworden, een grijze veteraan. Ik zag de ene na de andere collega van mijn generatie verdwijnen uit de perszalen. Het is een keer klaar, ook voor de grootste ami’s. Assez! De frequentie van mijn kronieken nam af. Sinds 2015 ga ik voor het laatst naar de Tour. À la recherche du temps perdu, zonder het te overdrijven, maar gewoon omdat het leuk is. Een paar dagen erbij zijn werd genoeg. Als vrije pensionado reed ik voor De Muur toch weer gretig naar de eenmalige finale in Nice, 2024. Bij het teruglezen van mijn kronieken vanaf 2013 herken ik de geest en de bezieling waarmee ik ze schreef, als oude, soms melancholieke, dan weer opgewekte reislustige jongen. Ik voelde het plezier weer om mijn laptop te openen, in perszalen, op terrassen, in hotelkamers. Het oude vuur. Ik denk aan de luisteraars en lezers voor wie het een zomers genoegen was. Ik zie pretoogjes bij oude collega’s die ik over deze bundel vertelde.
De route du Tour als memory lane. Allez, un grand plaisir!
– Jeroen Wielaert
Boek is gratis te krijgen bij een RIDE-abonnement.
Het boek Hotel du Tour is beschikbaar als welkomstcadeau bij een jaarabonnement op RIDE Magazine. Bij het afsluiten van een abonnement voor vier nummers krijg je het nieuwe boek van verslaggever, presentator, talkshowhost, columnist en auteur Jeroen Wielaert gratis. Bekijk hieronder hoe je het boek en het abonnement kan kiezen.
