Om te kunnen winnen moet je durven verliezen. En moet je durven gokken. Alaphilippe kan Pogacar nooit volgen op zo'n klim, dus zijn enige optie was nadien komen aansluiten. De manier voor hem om met zo weinig mogelijk inspanningen te komen aansluiten, was wanneer de rest van de groep moest rijden, en hij niet. Indien het verschil bij dat laatste muurtje dan 20 seconden bedraagt, kan hij er wel naartoe poefen en is hij frisser dan Pogacar die dan al een half uur à bloc zou zitten aan de meet. Masnada die in het wiel zit van Pogacar en daar niet hoeft te werken (want zijn kopman zit in de achtervolging) en Alaphilippe die het excuus heeft niet te moeten werken in de achtervolging omdat hij niet achter zijn teammaat moet rijden, was dus wel een perfecte tactiek. Dat wil echter niet zeggen dat die altijd succesvol is. Helaas voor hem en Masnada, was Pogacar te sterk en was TJV te zwak. In de achtervolging werd tijd verloren op Pogacar die alles zelf moest doen, maar toch te goed bleek in de sprint. Als Alaphilippe zelf in de achtervolging was gegaan en komt aansluiten bij Pogacar, heeft die niet het excuus niet te hoeven werken (in tegenstelling tot Masnada) en heeft hij ook geen enkele zekerheid dat hij de sprint wint. Meer nog, indien de achtervolgers dan toch zouden terugkomen terwijl hij net een zware inspanning heeft geleverd, en dalen zijn kansen exponentieel.

Dit was dus een zeer verdedigbare tactiek. Indien Vingegaard een fractie van zijn Tour vorm had en in dienst van Roglic het gat grotendeels kan dichtrijden, terwijl Alaphilippe geen trap gegeven heeft en vervolgens de sprint wint, zou er gesproken worden van een Masterclass in tactiek. Nu is het lachwekkend.