Een dag na de aankomst op Montjuïc verlaten de renners Catalonië om het hooggebergte in te trekken. Aan het einde van de rit rijden de renners op een hoogte van bijna 2000 meter. 

De start op maandag vindt plaats in de kleine gemeente Súria, waar een lange vlakke aanloop naar de landsgrenzen plaatsvindt. Alhoewel, vlak? In de eerste dertig kilometer klimt het peloton rustig naar een hoogte van 900 meter, zonder dat het echt ergens steil wordt. Tussen kilometer 14 en kilometer 22 worden de meeste hoogtemeters overbrugd als er een ongecategoriseerde klim van 8 kilometer aan 3,6 procent staat te wachten. Een vroege vlucht zal alle tijd krijgen om hier weg te rijden. 

Halverwege de rit rijden de renners de provincie Lleida binnen, waar de gemeenten Coll de Nargó en El Pla de Sant Tirs worden aangedaan. Het wordt hier al duidelijk dat we door bergachtig gebied rijden. De echte bergen moeten dan nog komen.

Na 107 kilometer rijdt het peloton Andorra binnen. De dwergstaat tussen Frankrijk en Spanje is een geliefd gastland van de Vuelta. Al 24 keer eerder deed de Vuelta Andorra aan. De laatste keer was in 2019, toen de piepjonge Tadej Pogacar Nairo Quintana en Primoz Roglic voorbleef.

Dan begint het echte klimwerk, met twee cols van eerste categorie. De eerste is de Coll d’Ordino (19,8 kilometer aan 4,9 procent) vanuit de Andorrese hoofdstad Andorra la Vella. De klim loopt redelijk gelijk, al liggen de stijgingspercentages in de slotkilometer boven de acht procent.

Na een afdaling beginnen de renners aan de slotklim die, alhoewel een stuk korter dan de Coll d’Ordino, een stuk selectiever gaat zijn. Over 6,9 kilometer ligt het stijgingspercentage gemiddeld gezien op 8,2 procent. Reken maar dat er hier verschillen gaan plaatsvinden.