Dit is het leukste topic wat ik sinds tijden op Wielerflits voorbij zie komen. Hoewel ik met mijn 21 jaar nog jong ben, kan ik niet precies duiden op welk moment ik in de ban ben geraakt van de wielersport.
Mijn eerste gedachten gingen terug naar de Tour van 2008. Voor mij nog altijd samen met 2011 de mooiste Tour die ik heb gezien. Ik genoot van de onnavolgbare aanvallen van De Cobra, het sterke rijden van Piepoli en een Bernard Kohl die opeens meedeed met de wereldtop. De dopingzaken en het bannen van Ricco uit de Tour spoorde bij mij alleen nog maar meer de liefde voor de sport aan. Ik kreeg het idee een spannende film te aanschouwen, met het verschil dat het allemaal voor mijn ogen gebeurde. Ik weet nog goed dat ik Menchov zag demarreren en op dat moment dacht dat hij de Tour op stelten zou zetten om vervolgens hem genadeloos tegen het asfalt te zien klappen. Of wat te denken van Augustyn die in koppositie een ravijn in kletterde. De Tour van 2008 heeft er zeker voor gezorgd dat ik wielrennen in het algemeen ben gaan volgen.
Toch is dit niet mijn eerste wielerervaring. In de Tour van 2007 reed ik langs een Rabobank gebouw en dacht bij mezelf: ‘Wat doen ze met de taart, nu Rasmussen uit de Tour is gezet. En vooral: ‘waarom zou je Rasmussen eruit halen als het geen verplichting van de organisatie is?’ Daarvoor weet ik nog dat ik bij de openingstijdrit in Engeland (London?) klaar zat met een schriftje om alle gebeurtenissen mee te schrijven. Dit is de vroegste herinnering aan het wielrennen die ik heb. Al ben ik hierdoor ervan overtuigd dat ik eerdere Tours ook al zijdelings heb meegekregen, als mijn moeder het voor de gezelligheid en het landschap had aanstaan. Al bij al vind ik het toch jammer dat de eerste Tours achter mij liggen. Bij menig stuk hier meen ik te lezen dat het qua ervaring en belevenis nooit meer mooier dan de eerste ervaringen gaat worden.