Helaas was het niet gelukt afgelopen jaar. De Stelvio ging heerlijk. In een kleine 2 uur was ik boven waar het zo’n 7 graden was. Vervolgens genieten van de afdaling naar Bormio, waar ik even wat eten heb gehaald in de supermarkt. De afdaling naar Mazzo ging vervolgens ook als een trein, logisch omdat dat dalend is. Enige waar ik me zorgen over maakte was de temperatuur. Tijdens de afdaling had ik het al een beetje warm, maar toen ik aan de Mortirolo begon, kreeg ik het echt heet. Het werd tegen de 30 graden, en ik kon m’n langemouwenvest niet afgeven. De Mortirolo werd één grote lijdensweg, met 4x afstappen. Ik kreeg m’n warmte gewoon niet meer kwijt. Uiteindelijk kwam ik wel boven, maar omdat ik zoveel vocht had verloren, schoot ongeveer op 400meter van de top de kramp in m’n kuit. Dat heb ik niet meer weg kunnen krijgen. Op de top van de Mortirolo had ik wel een bidon of twee met water gedronken, en toen afgedaald en daarna via de valsplatte weg ben ik naar Ponte di Legno gereden.
In Ponte di Legno kon ik m’n langemouwenshirt afgeven, maar uiteraard voelde ik de kramp nog in de kuiten. De Gavia heb ik geprobeerd goed te doseren. Zeker op de steilere passages was het pijn lijden, maar gelukkig schoot de kramp niet meer voluit in m’n kuit. Op de top wist ik echter wel dat de Stelvio het niet meer ging worden. Uiteindelijk dus de Stelvio, Mortirolo en Gavia in 182km plus 4800 hoogtemeters gedaan. 8 en een half uur gefietst en anderhalf uur rust gepakt.
Klimtijden: Stelvio 1uur 58, Mortirolo 1uur 27 en de Gavia 1 uur47.
Ik ben er van overtuigd dat het me ooit zal lukken. Voor anderen die het willen proberen: het is belangrijk dat er iemand met je mee gaat en kleding kan aanreiken. Je kunt temperatuurverschillen van zo’n dertig graden hebben, dus met één setje kleren kom je er niet. Over eten en drinken hoef je je overigens geen zorgen te maken: langs de route zijn er genoeg plaatsen waar je wat kunt kopen (muv tijdens de siësta, tussen 1 en 4).
