Ik vind het frappant hoe het Nederlandse voetbal de afgrond in gaat de laatste jaren. Sinds de jaren negentig voetballers als coaches en bestuurders aan de gang gaat zijn de resultaten bedroevend aan het worden. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat deze heren halsstarrig zijn in hun keuzes en het lijkt bij hen wel een mode grill om stug aan je eigen lijn vast te houden als iedereen er achter is dat het niet werkt en roept dat het anders moet. Het lijkt wel of flexibiliteit, aanpassen aan een veranderende situatie niet tot de mogelijkheden van deze generatie hoort.
Paar voorbeelden: De Boer blijft maar volharden in het niet opstellen cq. aantrekken van fatsoenlijke routiniers, terwijl iedereen ziet dat het nodig is. Van Bronckhorst is de enige die nog vind dat Kazim in de spits moet staan. Alle kenners roepen dat hij Kramer op moet stellen. Cocu koopt met Poulsen een “tweede” linksback, maar als vervolgens de eerste geblesseerd is, blijft hij stug volhouden door Brenet daar op te stellen (gelukkig bedacht hij zich dan eindelijk wel tegen Feyenoord). Overmars blijft maar krampachtig vasthouden aan zijn salarisplafond en zijn eigen ideeën over transfers. Jonk heeft slechts 1 visie als het gaat om het opleiden van jeugdspelers.
En onze onvolprezen nieuwe bondscoach besluit toch gewoon vd Wiel weer op te stellen na zijn dramatische optreden, terwijl heel Nederland, inclusief alle kenners, aangaven dat dit niet verstandig zou zijn.
Van Persie, die toch de laatste tijd niet presteert, blijft opgesteld worden. Martins Indi, de dissonant op het WK, die altijd voor gevaarlijke momenten zorgt, mag maar blijven knoeien. Van Dijk, al een paar jaar vaste steunpilaar bij Celtic en daar een mooie transfer mee verdiend, krijgt nooit een kans.
Ik zou het wel eens willen zien als we een nieuwe bondscoach krijgen uit een “oudere” generatie.
Laat Ron Jans het maar eens proberen of zo. In het hedendaagse voetbal die je je aan te passen naar veranderende omstandigheden.
Al besef ik dat dit moeilijk is met snotneuzen van 19 die, ondanks dat ze nog geen fatsoenlijke corner kunnen trappen, miljoenen verdienen, denken dat ze de nieuwe Maradona zijn, ingefluisterd door zakenwaarnemers of familie die alleen maar denken aan nog meer geld (de Kishna’s van tegenwoordig) of spelers die met hun volste verstand een verbeterd contract tekenen, omdat ze meer geld willen en dan even later als een verwende kleuter niet tevreden zijn en een vertrek willen forceren (de vele Locadia’s van deze wereld).
Als het zo door gaat wordt het nooit meer iets met het Nederlandse voetbal. De oplossing: geen idee!
Onze engelen. Lachwekkend gewoon.